Ενώ περιμένω να αρχίσει το μάθημα...

Προσπαθώντας να σκοτώσω ένα μικρό κενό στο πρόγραμμα των μαθημάτων στη σχολή σήμερα, ήρθα στο εργαστήριο υπολογιστών να γράψω τα τελευταία νέα μου...Την τελευταία εβδομάδα ασχολήθηκα εκτενώς με (άσκοπες?) διαιρέσεις πολυωνύμων πολλών μεταβλητών (!) εξαντλώντας πάλι την υπομονή μου. Επίσης η μαθηματική απροσεξία μου χτύπησε πάλι την πόρτα μιας και μετά από 2 σελίδες πράξεις κατάλαβα ότι σε ένα πολυώνυμο είχα ξεχάσει έναν όρο κι έτσι κατέληξα να στείλω απλά ένα απολογιτικό mail στον καθηγητή ο οποίος μου εξήγησε ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα υπολογιστικά λάθη! Τότε κι εγώ σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να γράφω απλά ότι θέλω αρκεί να φαίνεται σωστό κι όχι να κάθομαι να κάνω με ακρίβεια τις πράξεις. Δεν το έκανα τελικά ανάθεμα την αίσθηση εντιμότητας που έχω!!!

Μετά από ένα μήνα μου λύθηκε μια απορία που είχα πριν από ένα μήνα σε αυτό το post (ξέρω την είχατε κι εσείς!) σχετικά με το Φεστιβάλ Μυστηρίου που έγινε στη θεσσαλονίκη. Το περιοδικό Πολύτονον (επειδή ελάχιστοι θα το έχουν ακουστά είναι το περιοδικό της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών) μου έλυσε με ένα σχετικό άρθρο του οποίου απόσπασμα παραθέτω αυτήν την απορία... "Σκοπός του Φεστιβάλ ήταν η σύμπραξη φοιτητών διαφορετικών ειδικοτήτων που σπουδάζουν στα καλλιτεχνικά τμήματα των Πανεπιστημίων της πόλης και στόχος η δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών ώστε να μπορέσουν οι νέοι καλλιτέχνες να υλοποιήσουν τις ιδέες τους, επικοινωνόντας και αλληλεπιδρώντας με τις ιδέες άλλων...οι δράσεις που έλαβαν χώρα στο Φεστιβάλ είναι: εκθέσεις εικαστικών και φωτογραφίας, εγκαταστάσεις, performances, μουσικές παραστάσεις, συναυλίες και προβολές ταινιών μικρού μήκους". Καμία σχέση δηλαδή με αυτό που είχα στο μυαλό μου για το τι μπορεί να ήταν!!! Εγώ φανταζόμουν κάτι σχετικό με μαγεία, ματζούνια κλπ!

Διάβασα και Το σπίτι των πνευμάτων της Ιζαμπέλ Αλιέντε το οποίο είναι από τα πιο γνήσια μυθιστορήματα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ήταν μια καθαρά γυναικεία γραφή που τρύπωνε στο μικρόκοσμο των γυναικών μιας οικογένειας διαδοχικά από γενιά σε γενιά. Άξιζει τον κόπο!

Δίαβασα και το Βιβλίο του Τσαγιού το οποίο όντως είναι ότι λέει ο τίτλος αλλά και κάτι παραπάνω. Δηλαδή σε βάζει στο πνεύμα της ιαπωνικής φιλοσοφίας μέσα από την τελετουργία του τσαγιού. Επίσης βλέπεις απόψεις των ανατολικών λαών για μας τους δυτικούς...Μικρό και όμορφο βιβλιαράκι!!!

ουπς!!! ώρα για μάθημα!!!