And so it is...

Κράτα με λίγο ακόμα ήθελε να πει. Δεν το είπε ποτέ. Ποτέ δεν το ‘λέγε. Φοβόταν. Μην της την πάρει τη χαρά πάλι πίσω.

Η συνήθεια του. Η δειλία της .

Κοίταζε το αιωρούμενο χέρι … Μια ανάσα από τα μαλλιά του. Της άρεσε να χαϊδεύει τα μαλλιά του… Ο σκοτωμένος της ρομαντισμός ξυπνούσε κοντά του. Ίσως γιατί αυτός της τον είχε πυροβολήσει πριν καιρό και τώρα τον κρατούσε αιχμάλωτο και της τον έδινε μόνο όταν επέστρεφε κοντά του.

Η τιμωρία της. Το παιχνίδι του.

Κι ύστερα τα χείλη του κοντά της, πάνω της. Τα ξεχασμένα συναισθήματα που κατάρα τους να αρχίζουν κάθε φορά από την αρχή… το χέρι της πλεγμένο με το δικό του. Δύο όμοια χέρια να μαρτυρούν την κοινή ρίζα τους.Την κοινή πορεία τους. Τα μονοπάτια τους που συναντήθηκαν.

Το πάθος του. Η αγάπη της.

Του ‘χε ζητήσει να την ελευθερώσει και δεν το ‘κανε. Πάει καιρός από τότε. Δέσμιος ο ένας του άλλου συνέχιζαν. Ζούσαν τις στιγμές τους. Λίγες αλλά ουσιαστικές. Χωρίς να σκέφτονται το μέλλον. Σα να μην τους άνηκε. Να το καθόριζαν άλλοι. Κι αυτοί θεατές να αναπολούν τα περασμένα. Καμιά φορά σκέφτονταν γιατί…

Ο εγωισμός του. Η αδυναμία της.

Της έδωσε ένα φιλί στο τέλος. Της έριξε μια τελευταία ματιά και χαμογέλασε με το πιο ερωτικό του χαμόγελο. Αυτό που χρησιμοποιεί για να ρίξει τις γυναίκες στην αγκαλιά του. Τις άλλες γυναίκες. Μ’ αυτή δε χρειαζόταν. Στην αγκαλιά του ήταν από καιρό. Αλλά ο ίδιος δεν το ήξερε.

Το μυστικό της. Η ανασφάλεια του.