Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007



Έφτασαν και για μας οι διακοπούλες!!!! Θα επιστρέψουμε σύντομα με νέες περιπέτειες και ιδέες! Καλή ξεκούραση σε όλους!

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007

Εμπειρίες διακοπών

Ενώ πια μετράω τις ώρες ανάποδα μέχρι την 2η μεσημβρινή της Παρασκευής που θα πετάξω το στυλό μέσα στην τσάντα, θα δείξω για 10η φορά σε αυτή την εξεταστική το τρίπτυχο σε κάποιον στραβομουτσουνιασμένο επειδή έμεινε καλοκαιριάτικα στην Αθήνα, επιτηρητή, είπα να θυμηθώ στιγμές που στιγμάτισαν το καλοκαίρια μου. Τοπία, άνθρωποι, περιστατικά. Μάλλον χωρίς λογική σειρά...

Οι γονείς μου είχαν πάντα αδυναμία στις καλοκαιρινές διακοπές. Ήταν απόλαυση για εκείνους και τις έκαναν και για μας. Με τα ταλαιπωρημένα αμάξια που είχαμε μέχρι σχεδόν να ενηλικιωθώ εγώ και να πάρει ο μπαμπάς μου το τωρινό αμάξι του, οργώσαμε την ηπειρωτική Ελλάδα. Δε θα έλεγα πως δεν ήταν της μόδας τα νησιά και τότε, αλλά για μια οικογένεια είναι κάπως πιο δύσκολο από πρακτική και οικονομική άποψη να τα επισκευτεί. Αγαπημένος προορισμός ήταν η Βόρεια Ελλάδα, δηλαδή οι ακτές της Πιερίας, η Χαλκιδική αλλά και πιο δυτικά, η Πάργα, οι ακτές τις Πρέβεζας. Το μέρος που κατακτά ως τώρα προσωπικό ρεκόρ επισκέψεων είναι η Ραψάνη, χωριό στον κάτω Όλυμπο με φημισμένο κρασί!

1) Παραλία που πήγα να πνιγώ... Νέοι Πόροι Πιερίας! Σε αυτήν την παραλία όπου περπατάς χιλιόμετρο για να φτάσει το νερό ως τα γόνατα ήταν κάπως παράδοξο ότι έπεσα σε μια λακούβα είχε και κυματάκι κι έτσι κινδύνεψα μέχρι να με αρπάξει ο μπαμπάς που έπαιζε μπάλα δίπλα μου.
2)Πάλι Νέοι Πόροι...ηλικία 5 χρονών...για μια εβδομάδα έβρεχε ακατάπαυστα...βλέπαμε Benny Hill στην τηλεόραση και τρώγαμε τηγανίτες λες και ήταν χειμώνας.
3)Επίσης σε αυτό το μέρος τα κουνούπια έκαναν επιδρομή 7-8 το απόγευμα! Την πρώτη μερα που φτάσαμε κάναμε εκείνη ακριβώς την ώρα βόλτα στην παραλία. Όχι δεν παραξευνευτήκαμε που δεν υπήρχε κανείς άλλος!!!! Το καταλάβαμε από ένα βουητό που ξεχύθηκε. Τις υπόλοιπες μέρες αυτή έγινε ώρα δείπνου.
4) Νεάπολη Λακωνίας...Έβρεχε 2 εβδομάδες και την βροχή συνόδευε τρελός αέρας που με έκανε να τρομάζω πολύ. Ο μπαμπάς τις μέρες που δεν έβρεχε έκανε τον ψαρρά και άπλωνε αθερινόδιχτο φροντίζοντας έτσι για το φαγητό όλης της ταβέρνας που τρώγαμε...
5) το παραπάνω μου έφερε στο μυαλό άλλη εμπειρία παρολίγο πνιγμού της αδερφής μου...στο Κόκκινο Νερό (τώρα ή Λάρισα ή Πιερία πιάνεται αυτό κι επειδή βαριέμαι να ψάξω στο google τα αναφέρω και τα 2) κατά τη διαδικασία συλλογής του αθερινόδιχτου όπου έπιασε ένας ξαφνικός αέρας και δε μπορούσαν να προσεγγίσουν τη βραχώδη ακτή κι έτσι πιάστηκαν από τη σαμπρέλα που είχε το δίκτυ και αρμένισαν για κάμποση ώρα
6) φορές που έχουμε μείνει με το αυτοκινήτο στο δρόμο...αμέτρητες...σε όλα τα εθνικά δίκτυα... χαρακτηριστική αυτή στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (πολύ μα πολύ λάθος μέρος να μείνεις με το αμάξι στη μέση της Ερμού) παρακαλώντας με τα μπουζοκαλώδια στο χέρι να μας δώσουν λίγη από την πολύτιμη ενέργειά τους... Επίσης θυμάμαι τη φορά που κάτι έπαθε το κιβώτιο ταχυτήτων...Οι φορές που είχαμε μείνει πάντως από μπαταρία ήταν δεκάδες.
7)Μυστηριώδες βράδυ στη Σκύρο... εγώ πολύ μικρή κι έτσι οι μνήμες είναι πολύ θολές και αποσπασματικές. Ένα βράδυ πήγαμε σε μια παραλία στην Κυρα Παναγιά. Ο δρόμος δεν ήταν καν ασφαλτοστρωμένος. Ήμασταν 2 οικογένειες με ντόπιο σκυριανό στην παρέα. Είχαμε πάει με ένα φορτηγάκι κίτρινο, το οποίο έμεινε κι αυτό (!!!) από μπαταρία κι έτσι κοιμηθήκαμε στην παραλία. Μου έλεγαν τα μεγαλύτερα παιδιά- τζιμάνια της παρέας ότι θα έρθουν εξωγήινοι αργά το βράδυ!!!! Εγώ είχα ένα συναίσθημα ανάμεσα σε φόβο και ενθουσιασμό!!! Πάντως σε εκείνη την ηλικία τους περιμένα πράσινους! Δεν εμφανίστηκαν πάντως.
8) Φορές που έχει κολλήσει το αμάξι στην άμμο!!!! Πάλι πολλές!!! Καταλήγαμε να το σπρώχνουμε οικογενεικώς βάζοντας πέτρες για να πατήσει.
9) Σε διακοπές ξεκίνησε και ο φόβος μου για τα σκυλιά.. Στην Κυλλήνη. Όπου με περικύκλωσαν 2 στο σπίτι που μέναμε. Στις ίδιες διακοπές με φόρτωσε η αδερφούλα μου στο ποδήλατό της και με μια στραβοτιμονιά με πέταξε σε κάτι φυτά. Κόλλησα χρωματιστά τσιρότα σε όλο το μήκος των ποδιών μου. Πάντως το σημάδι από αυτήν την τρελή πορεία της διακοσμεί ακόμα το πέλμα μου.
10) Άσσος Κορινθίας... έκανα ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες τις οποίες έβγαλα γιατί τα άλλα παιδάκια με φώναζαν το κορίτσι με τις τέσσερις ρόδες! Έπεισα κι εγώ το μπαμπά να τις βγάλει και έκανα ένα μικρό άλμα ανεξαρτητοποίησης μέσα μου. Το ίδιο καλοκαίρι μάζευα (δεν ξέρω πραγματικά για ποιο λόγο) τζιτζίκια από τα δέντρα. Όλα τα παιδάκια δηλαδή και τα βάζαμε σε έναν κουβά που ήταν κινητή μονάδα ηχορύπανσης.

Σταματάω στο νούμερο 10 και δεσμεύομαι να συνεχίσω τη λίστα ανασύροντας κι άλλες αναμνήσεις από τις διακοπές της παιδικής ηλικίας... Τα καλοκαίρια αυτά έχουν αφήσει μια αίσθηση περιπέτειας στη μνήμη μου και αρκετής ταλαιπωρίας μιας και οι γονείς μου ήθελαν να εξερευνήσουμε τα πάντα, παραλίες, μουσεία, χωριουδάκια, βοσκοτόπια, που έχει καλό κρασί, καλό φαί, καλή ρίγανη. Μου μετέδωσαν κι εμένα αυτή την αξία των διακοπών κι έτσι αν και δεν είναι πια πολυήμερες όσο τότε, είναι αυτές οι λίγες μέρες που σκέφτομαι το χειμώνα όταν πήζω από τις ασχολίες μου και κοιτάζω τις φωτογραφίες μυρίζοντας αρώματα καλοκαιρινά. Τα κοχύλια που έχω άλλωστε στο γραφείο μου μαρτυρούν αυτή τη μόνιμη προσμονή για καλοκαιρινές εξορμήσεις.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Τα παιχνίδια της ζωής

Είναι βραδάκι και αποφασίζεις να πάρεις τον αδερφό σου από το αεροδρόμιο που επιστρέφει από το εξωτερικό... Μια χαλαρή βόλτα που θα διευκολύνει κι εκείνον. Φορτώνεις το αναπηρικό σου καροτσάκι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου για να μη χρειαστεί να το μετακινείτε όταν θα τον παραλάβεις. Τις τελευταίες μέρες δεν αισθάνεσαι καλά οδηγώντας το τροποποιημένο για σένα αμάξι σου. Φοβάσαι. Αλλά δεν ξέρεις τι. Λες ότι φταίει η μαύρη επέτειος του ατυχήματος που σε άφησε πριν 10 χρόνια στην αναπηρική καρέκλα. Στα 24 σου. Τώρα πέρασε ο καιρός και νιώθεις πιο δυνατός από ποτέ. Ζεις μια φυσιολογική ζωή. Παίρνεις την Αττική Οδό και οδηγείς στη μεσαία λωρίδα. Δε βιάζεσαι. Αυτά τα χρόνια σου δίδαξαν την υπομονή. Βλέπεις ένα φως πίσω σου να έρχεται κατα πάνω σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δε μπορείς να αντιδράσεις. Μόνο το θόρυβο ακούς. Σε εκτοξεύει έξω από τα όρια του δρόμου. Φοβάσαι λες. Το αυτοκίνητο φέρνει γύρω στις 10 τούμπες και σε κάθεμια αναρωτιέσαι αν είσαι ζωντανός. Το νιώθεις που συρρικνώνεται γύρω σου και σε πιέζει. Όταν σταματούν οι περιστροφές βεβαιώνεσαι ότι ζεις. Μετά ψάχνεις το κινητό. Δεν το βρίσκεις. Και σου είχα πει να το κρεμάς στο λαιμό σου. Φωνάζεις βοήθεια. Βλέπεις τα αυτοκίνητα να περνούν και κανείς να μη σταματά. Μόνος σου. Σταματά ένας νεαρός μετά από αρκετή ώρα. Δε μπορεί να σε βγάλει. Έρχεται η πυροσβαστική. Δεν το πιστεύουν ότι εκεί βρίσκεται άνθρωπος ζωντανός. Τους λες ότι είσαι παραπληγικός και τους σοκάρεις. Βλέπεις τα αίματα αλλά δεν ξέρεις από που βγαίνουν. Σε πάνε στο πρώτο εφημερεύον νοσοκομείο. Σε ψάχνουν. Από τη μέση και πάνω. Τους λες να κοιτάξουν και τα πόδια σου. Σε ειρωνεύονται: Τι χειρότερο μπορεί να έχεις πάθει. Σου δίνουν εξιτήριο στα γρήγορα. Γίνεται χαμός έχουν να τρέξουν κι αλλού. Μαθαίνεις ποιος σε χτύπησε. Ένας μεθυσμένος. Έτρεχε πάνω απο 180 και μάλλον κοιμήθηκε. Έσκασε πάνω σου σαν οβίδα. Τον βρήκαν σταματημένο παρακάτω. Δεν είχε καταλάβει τι είχε συμβεί. Ήταν σε αφασία. Το πρωί ζήτησες εσύ να έρθει κινητή μονάδα για να σου βγάλουν ακτινογραφία. Συντριπτικό κάταγμα στο δεξί σου πόδι. Πάλι φοβάσαι. Θυμάσαι να λόγια του γιατρού σου 10 χρόνια πριν: να προσέχεις μη σπάσεις το πόδι σου! Δεν ξέρεις ακόμα τι θα γίνει. Ανέχεσαι εμάς τους ξένους να περνάμε μπροστά σου αλλά ξέρω πως μόνος σου ζεις τι μοίρα που σου φύλαξε η ζωή. Αναφώνησες μόνο τι έχω κάνει και τιμωρούμαι έτσι?

Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Συνέβη εχθές το βράδυ σε στενό συγγενικό μου πρόσωπο. Η ασυνειδησία ενός δολοφόνου που πηρε το αμάξι του και βγήκε σαν το χάρο στους δρόμους και η αμέλεια των γιατρών που άφησαν να φύγει από δημόσιο νοσοκομείο ασθενής εμπλεκόμενος σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα χωρίς να τον ψάξουν από την κορυφή έως τα νύχια, παρατρίχα να τον σκοτώσουν εχθές. Προσπαθώντας να συγκρατήσω την οργή που ξεχειλίζει, αφήνω τα συμπεράσματα και τον προβληματισμό στον καθένα που θα διαβάσει τα παραπάνω.

Εθισμός...

Αν θέλετε να μπλέξετε σε ένα φαύλο κύκλο από quiz όπως έκανα εγώ επισκεφτείτε την διεύθυνση: http://www.blogthings.com
Να μερικά από τα δικά μου αποτελέσματα:
Exotic Dancer Name Is...

Bunny


You Are a Bright Christmas Tree

For you, the holidays are all about fun and seasonal favorites.
You are into all things Christmas, even if they're a little tacky.


Who Should Paint You: Pablo Picasso

Your an expressive soul who shows many emotions, with many subtleties
Only a master painter could represent your glorious contradictions



You Are a Margarita

You aren't just the life of the party, you are the party!
You mix a good drink, bust out some great music, and know how to get down.


Αυτό το ήξερα!!!

Your Mexican Name Is...

Doña Bertha



Your Hawaiian Name is:

Iwalani Kekona

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2007



Σήμερα στο ιστολόγιο μας προστέθηκε στα δεξιά σας ένας καινούργιος σύνδεσμος. Ο σύνδεσμος αυτός οδηγεί στην actionaid, ένα διεθνή, μη-κυβερνητικό, μη-κερδοσκοπικό οργανισμό, που στη χώρα μας ιδρύθηκε το 1998. Σίγουρα όλοι κάπου θα έχετε ακούσει γι' αυτήν την οργάνωση.

Πάντα ήμουν πολύ επιφυλακτική σε ότι είχε σχέση με οργανισμούς, οργανώσεις, φιλανθρωπίες. Σήμερα όμως πρέπει να σας ομολογήσω ότι συγκινήθηκα ανοίγοντας το φάκελο αναδοχής που περίμενα με ανυπομονήσια εδώ και μέρες. Μέσα βρισκόταν η καρτέλα του μικρού Khunny από την Καμπότζη. 7 χρονών! Στη φωτογραφία είναι ένα μικρό, αδύνατο αγοράκι που κοιτά το φακό με κάτι τεράστια μαύρα μάτια που στόχευσαν κατευθείαν στην καρδιά μου! Μακάρι να μπορούσα να σας δείξω αυτήν την εικόνα που μιλάει από μόνη της. πίσω διακρίνεται μια καλύβα ξύλινη. Περιλαμβάνονται επίσης λεπτομέριες για εκείνον και την οικογένεια του καθώς και πληροφορίες για την περιοχή που ζει. Ο Khunny έχει 6 αδέρφια, δεν πάει σχολείο, πηγή πόσιμου νερού υπάρχει πολύ μακρυά από το σπίτι του, το σπίτι του είναι φτιαγμένο με τσίγκο. Λίγες μόνο λεπτομέριες που περιγράφουν μια κατάσταση που όλοι ακούμε αλλά με σιγουρια λέω πως δε μπορούμε να φανταστούμε.

Αποφάσισα να γίνω ανάδοχος όταν μίλησα με άλλους αναδόχους και μάλιστα με έναν που είχε ταξιδέψει στη χώρα καταγωγής του παιδιού που είχε "υιοθετήσει". Τότε σκέφτηκα ότι κι εγώ θα μπορούσα να το κάνω διαθέτοτας χρήματα από ανούσια ψώνια κάθε μήνα σε αυτό το σκόπό. Άλλωστε δεν πρόκειται για καμιά περιουσία! Να διευκρινίσω πως τα χρήματα δεν πάνε στο παιδί αλλά στηρίζεις την κοινότητα που διαμένει. Πάντα γύρω από αυτές τις οργανώσεις ακούγονται διάφορα για το αν τα χρήματα πάνε εκεί που πρέπει, μήπως γίνεται εμπόριο όπλων με βιτρίνα κάτι τέτοιο κλπ. Μήπως όμως πολλές φορές κρυβόμαστε πίσω από αυτά τα άλλοθι για να μη συμμετέχουμε? Αυτό σκέφτηκα και αποφάσισα την αναδοχή. Από Σεπτέμβρη σκέφτομαι μάλιστα να γίνω και εθελόντρια διαθέτοντας 2-3 την εβδομάδα, βοηθώντας κι εγώ στο έργο τους από τη βάση μου.