Κυριακή 29 Απριλίου 2007

So you think you can judge? ..

Αφορμή για το παρακάτω κείμενο είναι η εκπομπή «Ελλάδα έχεις ταλέντο» που γεμίζει με ταλέντα (ελληνικά φυσικά..) την οθόνη μας κάθε Παρασκευή βράδυ. Το σκηνικό κλασικό, κάποιοι διαγωνίζονται μέσα σε λίγα λεπτά για να προχωρήσουν στο παιχνίδι και να διεκδικήσουν χρηματικό έπαθλο και 3 δικαστές κρίνουν. Η καινοτομία του παιχνιδιού ότι οι συμμετέχοντες διαγωνίζονται μεταξύ τους σε διαφορετικά πράγματα. Αυτό πάλι πως γίνεται? Δηλαδή πώς μπορείς να συγκρίνεις κάποιον που κάνει ακροβατικά με κάποια που χορεύει και έναν άλλο που κάνει ταχυδακτυλουργικά? Θα μου πεις ποιος είναι αυτός που θέλεις να ξαναδείς. Ο πιο εντυπωσιακός φυσικά. Δηλαδή το πιο περίεργο νούμερο θα σε γοητεύσει και όχι απλά οι καλές χορευτικές ικανότητες κάποιου.. πώς συγκρίνονται ανόμοια πράγματα δεν καταλαβαίνω. Από το σχολείο θυμάμαι να μου λένε ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις τα πορτοκάλια με τα μήλα!

«Ελλάδα έχεις ταλέντο» .. για άλλη μια φορά οι μισοί παίκτες που διαγωνίζονται είναι έλληνες μετανάστες του εξωτερικού. Φυσικά και είναι Έλληνες. Απλώς αναρωτιέμαι οι κάτοικοι αυτής της χώρας ντρέπονται και δεν πάνε? Έχουν περισσότερο μυαλό και θέλουν να αποφύγουν την έκθεσή τους στην τηλεόραση και το να γίνουν έρμαιό της? Απλώς δεν έχουν ταλέντο? Μην αναφερθώ φυσικά στο «So you think you can dance» που περιλαμβάνει Βραζιλιάνο, Βέλγο [Βέλγος δεν είναι αυτός ο Ζαν Πιερ?], ο ένας στους 4 είναι Έλληνας της Αμερικής , Ελληνοαυστραλό που δεν ξέρει λέξη ελληνικών κ.ο.κ.

«Ελλάδα έχεις ταλέντο» .. μοιάζει λίγο με show , λίγο με talent show , λίγο με stand up comedy .. λίγο απ’όλα δηλαδή. Και συμφωνώ χαριτωμένα και διασκεδαστικά όλα αυτά. Οι κριτές είναι τρεις άνθρωποι με χιούμορ, ειδικά η κυρία, ενώ ο κύριος Ψινάκης φαίνεται να συγκρατεί λίγο σε αυτήν την εκπομπή την αθυροστομία του. Τα σχόλια του κυρίου Περρή χιουμοριστικά , πετυχαίνουν πάντα διάνα. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση όμως είναι η συμμετοχή ανηλίκων σε αυτό το ..show θα το αποκαλώ. Ταλαντούχα πιτσιρίκια σε ηλικία δημοτικού που χόρευαν σε ζευγάρια [2 τέτοια ζευγαράκια πέτυχα] .. το ένα με βραβεία και σαφώς ταλέντο και το άλλο ζευγάρι με παιδάκια που τώρα μαθαίνουν το αλφάβητο .. ηλικίας 5 χρονών! Και η κριτική επιτροπή γελούσε εις βάρος τους και με το νάζι της μικρής που φυσικά οφείλεται στη μικρή ηλικία της. Και έκαναν και πλάκα. « Θα παντρευτείτε?» τα ρώτησαν και συνέχισαν να γελάνε.

Πώς τα αφήνουν οι γονείς να εκτίθενται έτσι? Ματαιοδοξία γονέων .. Τι δουλειά έχουν να διαγωνίζονται τα πιτσιρίκια με τους ενήλικες? Το επόμενο βήμα είναι δηλαδή talent show με παιδάκια? Πάντα γίνονταν διαγωνισμοί ανηλίκων αλλά όχι μπροστά στα φώτα της τηλεόρασης.. μην ξεχνάμε οι χαρακτήρες τους σε αυτήν την ηλικία πλάθονται..

Σάββατο 28 Απριλίου 2007

Ταξιδάκι...

Πάνε πια…χμμμ…6 χρόνια από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη… Και ξαφνικά, ενώ πέρασα μια εβδομάδα παθών(!), είμαι πολύ ενθουσιασμένη για το αυριανό εισιτήριο τραίνου που κρύβεται στο πορτοφόλι μου! Κι ας αφήνω πίσω μου ένα τεράστιο όγκο εκκρεμοτήτων που σίγουρα θα πολλαπλασιαστούν μέχρι να γυρίσω. Κι ας πρέπει να τελειώσω δύο εργασίες σήμερα! Ναι το ομολογώ, δεν κρατιέμαι!! Γιατί πάω?… Θα το αποκαλύψω μήπως και ενδιαφέρει κιόλας κανέναν! Πάω αύριο για μια συναυλία στα πλαίσια του διαγωνισμού σύνθεσης Συνθέρμεια 2007 που διοργανώνεται από το Δημοτικό Ωδείο Θέρμης. Αυτό που θυμάμαι από τη Θεσσαλονίκη είναι αυτή η πολύ ιδιαίτερη και πολύ ερωτική αύρα που αποπνέει. Ανυπομονώ να την περπατήσω ξανά…

Πείτε μου καμιά ιδέα για το τι να κάνω αυτές τις δύο – τρεις μέρες στη νύμφη του Θερμαϊκού!!

Παρασκευή 27 Απριλίου 2007

Kitten Voice

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που άκουσα αυτή τη φωνή…Ακούω τέτοιες φωνές δυστυχώς συνέχεια, αλλά η συγκεκριμένη είναι από τις χειρότερες. ..Είναι η φωνή της «γατούλας»…Χαμογελάτε ε? Καταλάβατε πολύ καλά για ποια φωνή μιλάω ;) Τι κάνειςςςςςςςςςςςς ? Καλάααααααααα? Έλααααααααα! Τι κάνεις τώραααα? Και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει κανείς στο νου του φορτωμένο με τόνους νάζι (όχι εν γένει κακό αλλά παν μέτρον άριστο) και τραβηγμένο με μακρόσυρτα φωνήεντα και τελικά σίγμα! Παρόλα αυτά είναι μια φωνή που εξιτάρει τα αγοράκια!!! Μόλις την ακούνε χαμογέλανε πονηρά… Κάτι παραπάνω θα ξέρουν που εγώ δε μπορώ να καταλάβω. Όταν πάλι η ίδια φωνή απευθύνεται σε γυναίκα τότε παίρνει κι έναν άλλο τόνο, διαφορετικό. Συνοδεύεται συνήθως και με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο… Προσοχή δεν είναι μια φωνή ανασφαλής. Είναι σίγουρη κι ας τα ξεχειλώνει όλα. Τη σιγουριά της, της τη δίνει ο ακροατής της που θα της χαμογελάσει με νόημα, που θα την κοιτάξει μετά από πάνω ως κάτω. Δυστυχώς όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο η χροιά της φωνής παίζει ένα ρόλο αρκετά σημαντικό. Είναι η πρώτη εντύπωση όταν ξεκινήσει να σου μιλήσει… Αν ξεκινήσει έτσι, τότε με έχασε από το πρώτο λεπτό γιατί με κουράζει το επιτηδευμένο, το μελετημένο καλά για να πετύχει τους σκοπούς του… Χθες την ξανάκουσα αυτή τη φωνή… Εκνευρίστηκα κι ας μην απευθυνόταν σε μένα…

Υ.Γ. Άντρες!…βοηθήστε με να καταλάβω παρακαλώ!!!

Τετάρτη 25 Απριλίου 2007

Και το όνομα αυτού.. womenology!

Επειδή υπάρχουν απορίες [πιάνουμε τον παλμό του αναγνωστικού κοινού μας! :P ] το όνομα womenology δε δόθηκε στο blog μας επειδή θα σχολιάζαμε θέματα τύπου cosmopolitan .. μπορεί να ασχοληθούμε και με αυτά αλλά η θεματολογία μας όπως καταλάβατε από τα λίγα ήδη posts κινείται σε μεγάααλο φάσμα!

Το όνομα δόθηκε λοιπόν γιατί οι συγγραφείς του blog είναι 2 γυναίκες και φυσικά όσα γράφονται είναι από τη σκοπιά και την οπτική γωνία των 2 γυναικών..! ΔΕΝ απευθύνεται μόνο σε γυναίκες το blog και ούτε θα μιλάμε μόνο για γυναικεία θέματα [μμμ ..τα κλασικά «οι άντρες είναι γουρούνια» , «πώς να τον ρίξεις με απλές κινήσεις», «ποιες είναι οι καλύτερες στάσεις» κλπ!].

Ελπίζω να έλυσα τυχόν απορίες και προβληματισμούς..!
(ξέρω, δε μπορούσατε να κοιμηθείτε το βράδυ :P )

Τρίτη 24 Απριλίου 2007

Δύσκολες νύχτες..

Σπίτι άδειο.
Ώρες που περνούν τελικά αργά. . Όταν πέφτει το σκοτάδι.
Μια ώρα μένεις μόνη και σου φαίνεται ατελείωτη.
Νομίζεις ότι πέρασαν πολλές μέρες, αλλά θα περάσουν τουλάχιστον άλλες τόσες . Αργά και βασανιστικά.
Ευτυχώς είσαι κουρασμένη και ελπίζεις να κοιμηθείς αμέσως μόλις ξαπλώσεις.
Το τηλέφωνο κοντά , να το σηκώσεις να πάρεις πού?

Επικοινωνία μηδέν.


Άντε να περάσει η εβδομάδα των παθών..
Επηρεασμένη από το κλίμα των ημερών και το
post της lovething …έτσι, για να με αποτελειώσω.. :

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει – ακούς ;
Είμ’εγώ που φωνάζω κι είμ’εγώ που κλαίω μ’ακούς?
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ακούς.

[…]

Πουθενά δεν πάω μ’ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυο μαζί, μ’ακούς
….

Κυριακή 22 Απριλίου 2007

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα

Σάββατο 21 Απριλίου 2007

To the lighthouse...


Μέχρι το Φάρο (όχι παραπέρα! όπως λέει και η Griz)… Δε μπορώ να αποφασίσω αν μου αρέσει…εκείνη τη μέρα που το πήρα ήμουν ανάμεσα σε Βιρτίνια Γουλφ, Ιζαμπέλ Αλιέντε και Τρούμαν Καπότε… Τελικά πήρα τη μελαγχολική Βιρτίνια για να περάσουμε μαζί τις πασχαλινές διακοπές. Τα μεταφρασμένα βιβλία δε μπορώ να τα κρίνω με βεβαιότητα…Από τη στιγμή που μπαίνει και τρίτο χέρι ανάμεσα σε μένα και το συγγραφέα, ένας μεσάζοντας στην επικοινωνία μας, πώς να γίνει, αλλοιώνεται το πρωτότυπο…Έτσι δε μπορώ να μιλήσω για τη γραφή, το λεξιλόγιο…Για την πλοκή, τους χαρακτήρες, το story δηλαδή μπορώ να σχηματίσω άποψη…Το πρώτο μέρος ήταν μια σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Όλοι μιλούσαν για όλους, πως έβλεπε ο ένας τον άλλο μέσα από τα δικά του μάτια και τις κοινές τους εμπειρίες… Σε ένα σπίτι στην αγγλική εξοχή που ενώ η περιγραφή δεν ήταν εκτενής, εγώ έχω σχηματίσει μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πόσα από τα κομμάτια είναι δημιουργήματα της δικής μου φαντασίας ή της φαντασίας της συγγραφέως, αλλά πάντως έχω καλή εικόνα. Ίσως βέβαια έχω εμπλέξει και ταινίες και εικόνες της εποχής..Κάτι σαν Περηφάνια & Προκατάληψη (το βιβλίο συν την ταινία… του ΒΒC φυσικά!) που δικαιολογούν τις εικόνες που φέρνω στο νου μου. Γιατί πάλι μπορούσα να «περπατήσω» μέχρι τη θάλασσα και βέβαια να νιώσω τη φωτεινή ακτίνα του φάρου να γαργαλάει τα μάτια στο πρεβάζι του παραθύρου… Στο δεύτερο μέρος έγιναν τα γεγονότα που άλλαξαν το σκηνικό, ο πόλεμος δηλαδή και στο τρίτο μέρος που προσπαθώ να τελειώσω αλλά μου ενισχύει φοβερά την καταθλιπτική διάθεση, μεταφερόμαστε 10 χρόνια μετά, πάλι στο σπίτι…Το θέμα είναι αν η εκδρομή στο φάρο, που η ιδέα της ξεκινά από την πρώτη σελίδα θα πραγματοποιηθεί τελικά…Κι αν ναι πόσοι θα πάνε? Γράφω την πρόβλεψη μου…Θα πάνε αυτοί που απέμειναν μετά από τα 2 πρώτα μέρη του βιβλίου αλλά κάτι κακό θα συμβεί (αυτή την εντύπωση μου την ενισχύει η γενική απαισιόδοξη εικόνα) … Όταν μελετάς κάτι καιρό πάντα κάτι πάει στραβά! Σα νόμος του Μέρφυ…

Δεν αποκαλύπτω το τέλος για να μη χαλάσω το σασπένς σε έναν μελλοντικό αναγνώστη. Τα παραπάνω τα έγραψα πριν τελειώσω το βιβλίο. Θα δοκιμάσω πάντως και με άλλο βιβλίο.

Η Wikipedia πάντως λέει για το βιβλίο: «…where the plot is secondary to philosophical introspection, and the prose can be winding and hard to follow.» Μόλις διάβασα (στη συνέχεια του άρθρου στη Wikipedia) ότι έχει γίνει και ταινία το βιβλίο…Δεν πιστεύω να την έχω κατά λάθος δει και γι’ αυτό να «περπατούσα» άνετα μέσα στο σπίτι;

Υ.Γ. Αν κάποιος έχει να μου προτείνει κάποιο άλλο βιβλίο της ιδίας feel free :)

Επίσης αν έχετε καμιά ιδέα από ποιό βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλιέντε να ξεκινήσω θα ανακουφιστώ ιδιαίτερα γιατί πραγματικά δε μπορώ να διαλέξω, είναι αρκετά :)

Παρασκευή 20 Απριλίου 2007

Σκέφτομαι και γράφω: Πώς πέρασα το Πάσχα

Φέτος ήταν ένα Πάσχα σαν τα υπόλοιπα φυσικά . Οι μικροδιαφορές που παρουσιάζονται κάθε χρόνο δεν αρκούν για να το καταγράψει ο εγκέφαλος σαν μια καινούρια εμπειρία. Τουλάχιστον έχω δύο αναμνήσεις να θυμάμαι: τη βόρεια και τη νότια . Σαν την Αμερική ένα πράγμα!.. Αναμνήσεις συγκεκριμένες που κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξαναβιώνονται, κάτι σαν deja vu ! Και είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις τις φορές, όλες ίδιες και απαράμιλλες..

Η βόρεια ανάμνηση λοιπόν –που έζησα και φέτος- ξεκινάει πάντα από το Μ. Σάββατο . Αυτό συμβαίνει διότι λόγω προσωπικής επιλογής, επιθυμίας, διαστροφής, όπως θες πες το , μου αρέσει να πηγαίνω εκκλησία στην περιοχή μου το πρωινό του Μ. Σαββάτου για την πρώτη Ανάσταση ..το σκηνικό είναι ανατριχιαστικό: χτυπάνε τα στασίδια στο γυναικονίτη, στον πάνω όροφο, κουνάνε τον πολυέλαιο,ο κρότος , όλα μαζί . Μετά την εκκλησία αναχώρηση για το χωριό. Που δεν είναι καν δικό μου χωριό. Άφιξη το μεσημέρι, την ώρα του φαγητού, χαιρετούρες βιαστικές γιατί η πείνα μας έχει θερίσει, νηστίσιμη φασολάδα, ξεκούραση. Το απόγευμα ελεύθερος χρόνος .. καφές, επισκέψεις , κάπως θα περάσει η ώρα κάθε φορά! Και όσο βραδιάζει τόσο νυστάζεις .. 10 η ώρα , αγκαλιά με ένα βιβλίο που σε νανουρίζει περιέργως το συγκεκριμένο βράδυ.. είναι ο Μορφέας που πάντα έρχεται τις πιο ακατάλληλες στιγμές και ποτέ δε σε ξεχνάει αυτό το βράδυ..! Μισή ώρα πριν την Ανάσταση διακόπτουν τον ελαφρύ (!) ύπνο σου και σε βάζουν στην επόμενη διαδικασία.. τα ίδια κάθε χρόνο..

Ντύνομαι, ποτέ με τα «καλύτερα» μου, απλώς αξιοπρεπώς, δε με νοιάζει και ιδιαίτερα η γνώμη της επαρχίας για μένα.. πάντα θα είμαι η πρωτευουσιάνα που θα βρουν τρόπο να με κράξουν ούτως ή άλλως..! Ανάγκη να αφήσω εντυπώσεις δεν έχω , προτιμώ να είμαι άνετη και να αφήσω τις άλλες να ξεπαγιάζουν.. η εκκλησία είναι εσωτερική ανάγκη λένε, έτσι δεν είναι? Ίσα-ίσα που προλαβαίνω να μπω μέσα πριν σβήσουν τα φώτα για να λάβουμε το Άγιο Φως.. Τα λεπτά παραμονής μου στο χώρο της εκκλησίας είναι πραγματικά λιγότερα από τριάντα.. είτε μέσα – για όσους είναι καλά party animals και έχουν συνηθίσει να σπρώχνονται στα μπαράκια , δε θα τους φανεί τίποτα το σπρωξίδι της εκκλησίας – είτε έξω στον ..καθαρό αέρα. Εκεί λοιπόν γνωρίζεις ένα σωρό δεύτερα –τρίτα ξαδέρφια που πρώτη φορά ξανασυναντάς (!) στη ζωή σου.. ή ξεφυτρώνουν συνέχεια από το πουθενά ή πραγματικά δε δίνεις ποτέ σημασία όταν στα συστήνουν.. ! Στο χωριό αυτό δεν ρίχνουν βεγγαλικά, πυροτεχνήματα, γουρούνες και συναφή όταν βγαίνει ο παπάς να πει το «Χριστός Ανέστη» . Στο χωριό μου γίνεται χαμός εκείνη τη στιγμή.. μόνο κατάνυξη δε νιώθεις! Φόβο νιώθεις μη σου έρθει τίποτα στο κεφάλι! Και δε μπορείς να ανασάνεις από όλα αυτά που ρίχνουν! Έτσι ήταν ήσυχα..

Γυρνώντας σπίτι έρχονται τα χειρότερα. Όλοι θέλουν να πέσουν με τα μούτρα στο φαγητό ..κυρίως στη μαγειρίτσα δηλαδή.. άθλιο φαγητό.. συκώτια και αηδίες μέσα. Έτσι μένω εγώ παρέα με τις σαλάτες μου προσπαθώντας να βρω απεγνωσμένα κάποιον στο τραπέζι να θέλει να τσουγκρίσει το αυγό μαζί μου για να περάσω την ώρα μου.. Ποιος έχει διάθεση να σηκώσει το κεφάλι από τη μαγειρίτσα για να παίξω εγώ? :-P Φτάνω σε σημείο να τσουγκρίζω μόνη μου και να με κερδίζω! Η μόνη διαφορά φέτος [όλεεε!] σε σχέση με... πάντα είναι ότι μετά το φαγητό βγήκα έξω με τα ξαδέρφια μου σε ένα πάρτυ νεολαίας του χωριού.. Είχαν κέφι πάντως τα παιδιά!

Και ξημερώνει η επόμενη μέρα.. Κυριακή του Πάσχα. Ο οβελίας έχει την τιμητική του πάντα ! Και το κοκορέτσι αλλά όπως καταλάβατε δεν είμαι οπαδός των εντέρων και των συκωτιών.. Ξυπνάω κατά τις 11 (ναι , είμαι γαιδούρα, πρέπει να σηκώνομαι νωρίτερα να βοηθάω, του χρόνου θα τα καταφέρω και τα λοιπά!) και κατεβαίνω για να βρω τους άλλους πάντα κουρασμένους από το πρωινό ξύπνημα, την κάπνα , τους χορούς που ήδη έχουν ρίξει.. αλλά παρόλαυτά πριν ανοίξω καν το μάτι μου με τραβολογάνε υπό τους ρυθμούς του τσάμικου και άλλων παραδοσιακών.. σηκώνει κρασί η κατάσταση για να αντέξω! Και επειδή όπου γάμος και χαρά εγώ πρώτη , τελικά καταλήγω να χορεύω, να πειράζω όλο τον κόσμο [να ασχολούμαι και με κάτι] , να μασουλάω ορεκτικά και το καλύτερο.. να τσιμπολογάω την πέτσα και κομμάτια από το αρνί καθώς σουβλίζεται.. αυτό με αποζημιώνει για τα υπόλοιπα που δεν τρώω [κοκορέτσια, μαγειρίτσες] . Στρώνουμε το τραπέζι και παρόλο που είμαστε πάντα όλοι χορτάτοι ξανατρώμε, για το καλό. Διάλειμμα για ανάσα και μετά ξανατρώμε. Και μετά έρχονται τα γλυκά . Και μετά τα φρούτα. Και τρώμε πάλι. Μετά ο καφές και τα κέικ και οτιδήποτε άλλο φανταστείς. Και μετά ξαναλιγουρεύεσαι εκείνο το δόλιο το αρνί που σούβλισες και ξανατρως . Και μέχρι το απόγευμα δεν κάνεις τίποτα άλλο παρά να τρως , να πίνεις κρασιά και να συζητάς. Και ξαφνικά ενώ οι μουσικές είχαν ηρεμήσει, κατά τις 4.30 κάποιος γείτονας θα ξεκινήσει πάλι . Είναι το κρασί που επιτέλους έκανε τη δουλειά του και έφτιαξαν κεφάλι όλοι .. και θέλουν να ρίξουν και άλλες γυροβολιές! Τσάμικο και καλαματιανά μέχρι να πονέσουν τα πόδια.

Πολιτικές ή αθλητικές συζητήσεις και «πώς κατάντησε η κοινωνία, όταν ήμασταν εμείς μικροί όλα ήταν αλλιώς», ιστορίες προπολεμικές (ευγενική χορηγία της γιαγιάς), σόδα για να χωνευτούν τα αχώνευτα (κάποιοι δε θα κοιμηθούν το βράδυ από τη βαρυστομαχιά), μισοί στο κρεβάτι για ξεκούραση, όσοι αντέχουν πάνε βόλτα για καφέ..

Και το σκηνικό τελειώνει με την ίδια φιγούρα σε μία γωνιά στην προσπάθειά της επιτέλους να απομονωθεί για λίγο από τους υπόλοιπους, να ευχαριστηθεί τη φύση ..

Άντε και του χρόνου!

Πέμπτη 19 Απριλίου 2007

Μιγαδικές Ανωμαλίες...

Ποτέ ένα μάθημα Μιγαδικής Ανάλυσης δεν πρέπει να κέντρισε άλλοτε τόσο πολύ το ενδιαφέρον των φοιτητών… Όλα άρχισαν με τη φράση: Πόσων ειδών ανωμαλίες υπάρχουν? Όλοι στην αίθουσα ξύπνησαν από τον πρωινό λήθαργο…άλλος σταμάτησε να χασμουριέται, άλλος άφησε την εφημερίδα, άλλος πήγε να πνιγεί με τον καφέ…όλοι μα όλοι έσκασαν τουλάχιστον πονηρό χαμόγελο με την κατά λάθος πιπεράτη έκφραση του καθηγητή … Ακούστηκαν διάφορα…Πολλές κύριε, ο καθένας με τα βίτσια του κλπ Εκείνος μας κοίταζε μάλλον απορημένος γιατί πραγματικά είναι πολύ συγκεντρωμένος όταν κάνει μάθημα γιατί έτσι και χαθεί ούτε το τετράγωνο της φανταστικής μονάδας δεν μπορεί να υπολογίσει…Χαμογέλασε πονηρούτσικα κι αυτός πάντως μετά από λίγο και ξεκίνησε να μας μιλάει για τις ουσιώδεις και επουσιώδεις ανωμαλίες με άλλο αέρα! Να που ένα σεξουαλικό υπονοούμενο πάντα κάνει το βαρετό πρωινό στη σχολή λίγο πιο ευχάριστο για όλους :Ρ


Υ.Γ. Τα θέλω! Merrell Caper! Αν τα δείτε πουθενά να μου πείτε

Παρασκευή 13 Απριλίου 2007

Ο Σεισμός...

Τα σημάδια του εξωφύλλου στο σημειωματάριο των σκέψεών μου μαρτυρούν το κακό που έγινε…Οι σοβάδες που άσπρισαν την κατάμαυρη όψη. Ήταν μια νύχτα φοβερή. Ανησυχίας, φόβου που έγινε τρόμος, απελπισίας. Ο πρώτος σεισμός μας βρήκε στα κρεβάτια. Εμένα ξύπνια. Το προηγούμενο βράδυ είχα καταλάβει δύο μικρούς σεισμούς. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ανησυχητικό αφού η περιοχή πάλλεται συνεχώς από τον Κορινθιακό, το Ιόνιο και τη δική της κοιτίδα, τη Λίμνη Τριχωνίδα. Έτριξαν τα τζάμια. Είχα τρομάζει. Σηκώθηκα, το είπα στους άλλους αλλά κανείς δεν πείστηκε. «Είσαι κουρασμένη και ξύπνησες» . Την άλλη μέρα το σκεφτόμουν συνέχεια. Ήμουν σίγουρη πως θα ξανακουνιόμασταν. Το βράδυ όταν ξάπλωσα έβαλα το κινητό στο κρεβάτι δίπλα στο χέρι μου. Να μπορώ να το αρπάξω και να κατέβω στον κάτω όροφο. Δε μπορούσα να ηρεμήσω. Το επόμενο που θυμάμαι είναι τον τρομακτικό θόρυβο από πόρτες, παράθυρα, πατώματα κι εμένα να τρέχω ουρλιάζοντας. Ήταν 2.30 το πρωί. Μείναμε στον κάτω όροφο. Ελάχιστοι μετασεισμοί ακολούθησαν κι εμείς δεν είχαμε καμιά ενημέρωση ούτε για το μέγεθος, ούτε για το επίκεντρο. Βλέπεις τα ΜΜΕ που τόσο τους αρέσει να ασχολούνται με τα ασήμαντα, δε μπορούν να έχουν έναν άνθρωπο να βγει να ενημερώσει τον κόσμο. Θα φεύγαμε για Αθήνα εκείνο το πρωί. Στις 6.10 πίναμε καφέ και λέγαμε σε λίγο να ξεκινήσουμε. 7 λεπτά αργότερα σείστηκε όλη η γη. Πρώτα ακούστηκε η βοή και μετά ξεκίνησε ο σεισμός. Τότε ξεκίνησε το κακό. Άρχισαν να πέφτουν σοβάδες, γύψινα, αντικείμενα. Μαζέψαμε όπως-όπως τα πράγματα. Κουνούσε συνέχεια. Μετά τους σεισμούς του ’75 κανείς δεν άντεχε να ξαναζήσει το ίδιο. Κλειδώσαμε τον «πύργο» μας όπως τον αποκαλούμε και φύγαμε. Ακολούθησαν κι άλλοι χειρότεροι σεισμοί. Το επίκεντρο 500-1000m από το χωριό μας. Σπίτια σκίστηκαν στα δύο, αγωγοί έσπασαν, ο κόσμος στους δρόμους. Κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει. Οι μνήμες είναι κακές και όλοι είναι επιφυλακτικοί. Ελπίζουμε όλοι η λίμνη μας να μη βγάλει πάλι όλη τη μανία της ισοπεδώνοντας τα πάντα. Έχει φουσκώσει λένε και θειάφι έχει βγει στην επιφάνεια. Η ευλογία και κατάρα του τόπου μας. Ως τώρα μετράμε 6 σεισμούς γύρω στα 5,5 ρίχτερ και πάνω από 30 μεταξύ 4-5. Ελπίζω ο πέτρινος πύργος μας, με τα κόκκινα παράθυρα που όλοι σταματούσαν να θαυμάσουν , να αντέξει. Δε μπορώ να φανταστώ το πρόσωπο του πατέρα μου όταν θα ανοίξει την πόρτα. Φοβάται γι’ αυτό που θα αντικρύσει. Ας τελειώσει εδώ…

Πέμπτη 12 Απριλίου 2007

Ξεκινώντας...

Ξεφυλλίζοντας "Τα Νέα" του Σαββάτου και πέφτοντας πάνω στο ερωτηματολόγιο του Προύστ, σκέφτηκα ότι είναι μια καλή εισαγωγή για το καινούργιο blog…Οι δικές μου απαντήσεις λοιπόν…

  • · Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι

Στιγμές…

  • · Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί

Ένα καλό πρωινό :P Μια ηλιόλουστη μέρα πάντως με βοηθάει περισσότερο.

  • · Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια

Στην Ανάσταση…Πέρασε ένα κοριτσάκι γύρω στα 13 που φορούσε άσπρο πουκάμισο και μαύρη γραβάτα…

  • · Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι

Η ανάγκη για προσωπικό χρόνο και χώρο…Μοναχικές μέρες, μοναχικές βόλτες…

  • · Το βασικό ελάττωμά σας

Φόβοι και ανασφάλειες…

  • · Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια

Σε αυτά που γεννούν τα μεγάλα πάθη…

  • · Η τελευταία φορά που κλάψατε

Προχθές το βράδυ…Από τον τρόμο που προκαλεί η φύση…

  • · Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο

Με το J.S. Bach…Σίγουρα θα μου άρεσε να ζούσα τη μπαρόκ εποχή…

  • · Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα

Οι γονείς μου…

  • · Το αγαπημένο σας ταξίδι

Δε νομίζω πως το έχω κάνει ακόμα…Θα ήθελα να ζήσω για λίγο σε πολλά μέρη του κόσμου…

  • · Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς

Τομ Ρόμπινς με αγαπημένο βιβλίο του τη Villa Incognito

  • · Ο αγαπημένος σας ζωγράφος

Ο Bob Ross :P:P:P Ο Salvador Dali…

  • · Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα

Τη μονογαμία...σπάνια αρετή

  • · Και σε μια γυναίκα

Την έλλειψη της κακής γυναικείας ανταγωνιστικότητας και ζήλειας…

  • · Ο αγαπημένος σας συνθέτης

ΠολλοίΟ Bach, o Brahms, o Schnittke…

  • · Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντουζ

Κανένα…συνήθως σκέφτομαι στο ντουζ…

  • · Το βιβλίο που σας σημάδεψε

Σε μικρή ηλικία οι Μικρές Κυρίες! Το πρώτο βιβλίο του Τομ Ρόμπινς πέρισυ με σημάδεψε για πάντα…

  • · Η ταινία που σας σημάδεψε

Η 3η Προφητεία…Την είδα πριν χρόνια και ακόμα βλέπω σκηνές στον ύπνο μου…

  • · Το αγαπημένο σας χρώμα

Μαύρο…

  • · Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας

Έχω νιώσει μικρές επιτυχημένες στιγμές σε συναυλίες …

  • · Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο

Για δειλία σε στιγμές αποφάσεων που δε θα ξανάρθουν ποτέ…

  • · Τι απεχθάνεστε περισσότερο από όλα

Τη βία…

  • · Ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία

Η μουσική, τα βιβλία, να χαζεύω στο internet

  • · Ο μεγαλύτερος σας φόβος

Η μοναξιά σε μεγάλη ηλικία…

  • · Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να λέτε ψέματα

Όταν φοβάμαι να πω την αλήθεια…Κρύβω τους φόβους μου πίσω της

  • · Ποιο είναι το μότο σας

Δεν έχω μότο ζωής…

  • · Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε

Χωρίς πόνο…

  • · Εάν συνέβαινε να συναντήσετε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει

Πολλά! Γιατί μας δημιούργησε και αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αυτά θα ρωτούσα πρώτα

  • · Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό

Σε εγρήγορση …