Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Domino effect (εμπλουτισμένο)

Μια λάθος κίνηση και...

Προσπαθείς να περπατάς στο πλάι με προσεκτικές αργές κινήσεις γιατί και το παραμικρό φύσημα του αέρα μπορεί να γκρεμίσει αυτόν τον κόσμο που στηρίζεται πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, σε λεπτές ισορροπίες...


Το παράδοξο με το ντόμινο είναι πως όσο απολαμβάνεις τη διαδικασία στησίματος αυτού του κόσμου τόσο περισσότερο σε εξιτάρει η ιδέα της στιγμής που ένα κομμάτι θα γλιστρήσει παρασύροντας τα άλλα στην τρελή κούρσα πτώσης τους που θα προκαλέσει τον αργόσυρτο μα καταστροφικό θόρυβο. Σου πήρε τόση ώρα να το στήσεις και δευτερόλεπτα για να γκρεμιστεί! Από την άλλη κρατώντας στα χέρια σου το κομμάτι που θα τα διαλύσει όλα και κοιτάζοντας το με ένα επικίνδυνο χαμόγελο δε μπορείς να αποφασίσεις αν θες να είσαι αυτός που τελικά θα το σπρώξει πάνω στα υπόλοιπα. Πάντα ελπίζεις πως θα περάσει κάποιος δίπλα και κατά λάθος θα κλωτσήσει το δημιούργημα σου βγάζοντας σε από τη δύσκολη θέση γιατί έχεις βαρεθεί να το κοιτάς και να το φοβάσαι. Αν είναι δικό σου δημιούργημα γιατί μπορεί τελικά να βρέθηκες εκεί τυχαία και να σου έβαλαν στο χέρι ένα πιόνι ευχόμενοι πως θα είσαι αυτός που θα πάρει την ευθύνη και το βάρος ή μπορεί και να έβγαλες εσύ από την τσέπη σου ένα κομμάτι που το είχες κλέψει από τα συντρίμμια προηγούμενου παιχνιδιού...

Σάββατο 26 Ιουλίου 2008

Κίτρινα σφηνάκια...

Περπατώντας χθες στο κέντρο ψάχνοντας (μάταια!) δώρο για τη μικρή griz-ούλα (την καλύτερη πολιτικό μηχανικό ever που θα μου χτίσει το σπίτι των ονείρων μου με την πισίνα, το play room, το στούντιο, την τεράστια βιβλιοθήκη και τις ατελείωτες τζαμαρίες για να μπαίνει φως από παντού... άσχετο άλλο post αυτό) και σέρνοντας την γλυκιά μελαγχολία του προηγούμενου post (που καθόλου γλυκιά δεν ήταν χθες) επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά την πεποίθησή μου πως το καλοκαίρι οι άνθρωποι αλλάζουν, χαλαρώνουν, αφήνουν τα πρωτόγονα ένστικτα ελεύθερα. Περνώντας λοιπόν από την στοά στην Κοραή, καλωδιομένη με το ροζ mp3 player (που έπαιζε koop) παρατηρώ μια παρέα 8-10 εικοσάριδων (εγώ είμαι στο 20+ πια, όχι όμως και στο 30-) που έτρωγαν πίτσες και έπιναν σφηνάκια από ένα απροσδιόριστο ποτό καναρινί χρώματος. Μόλις με βλέπουν σηκώνονται οι μισοί όρθιοι και με σταματάνε δηλώνοντας πως θέλουν να μου κάνουν μια πολύ σοβαρή ερώτηση... (εγώ να δείτε μετά από τεκίλες τι σοβαρές ερωτήσεις κάνω... nikola μη μιλήσεις!) Η ερώτηση λοιπόν ήταν ποιος είναι ο πιο όμορφος από όλους! Εγώ λοιπόν σε αυτήν την παράσταση έπαιζα το ρόλο του καθρέφτη-καθρεφτάκι μου! Κι επειδή ξέρω πως σε μεθυσμένο δε χαλάς χατίρι (μιλώντας στα μέτρα του εφικτού, ηθικού και επιτρεπτού! μη τα ισοπεδώνουμε και όλα), τους κοιτάω καλά καλά και λέω σε ένα ξανθούλη που με κοίταζε με ένα πολύ αστείο μεθυσμένο χαμόγελο: εσύ! Ο ξανθούλης σηκώνεται πάνω ενθουσιασμένος δηλώνοντας πως είμαι η γυναίκα της ζωής του (standar όμως!) και προτείνοντας μου ποτήρι με το κίτρινο απροσδιόριστο ποτό. Τελευταία έχω παρατηρήσει πως η ατάκα είσαι η γυναίκα της ζωής μου έχει καταντήσει χιλιοφορεμένη! Έχω να πω σε όλους λοιπόν πως ΑΝ είστε αρκετά ΤΥΧΕΡΟΙ μπορεί να βρείτε ΜΙΑ γυναίκα της ζωής σας! Μη ξοδεύετε λοιπόν αβασάνιστα αυτή την όμορφη φράση που κάποια κάποτε θα θέλει να την ακούσει και να νιώσει μοναδική! Το περιστατικό έληξε με εμένα να απομακρύνομαι χαμογελαστή λέγοντας τους καλή συνέχεια κ τον ξανθούλη με το ποτό στο χέρι (θα το ήπιε στη στιγμή!).

Αυτά στη χαλαρή σχεδόν αυγουστιάτικη Αθήνα που όλα μπορεί να συμβούν! Χειμώνα πάντως αυτό το περιστατικό 6 το απόγευμα δε θα σου συμβεί!

Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

Πάντα πρόθυμοι για το καλό..

Αυτό που μου έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στο μυαλό από τα παιδικά μου καλοκαίρια είναι οι κατασκηνώσεις και κυρίως αυτές με τους προσκόπους. Μόλις πρωτομυρίσει καλοκαίρι κάθε χρόνο με κατακλύζουν εικόνες μέσα στη φύση με τις μεγάλες στρατιωτικές σκηνές, με παιχνίδια, κατασκευές, μυστήριο και παιδικούς έρωτες.
Όταν είσαι μικρός, σε ηλικία δημοτικού, όλα σου φαντάζουν τόσο μυστηριώδη στο δάσος. Είσαι λυκόπουλο..
Η χρονομηχανή δεν είναι απλώς ένα αντίσκηνο τυλιγμένο με αλουμινόχαρτο που μυρίζει και ζέχνει από την κλεισούρα.. είναι ένα μαγικό μέσο που σε μεταφέρει σε άλλη εποχή , ο τρελός επιστήμονας είναι επίφοβος, γυαλίζει λίγο το μάτι του, πρέπει να μείνεις μακριά του..
Ο Πήτερ Παν δεν είναι ο υπαρχηγός μασκαρεμένος.. είναι το παιδί που θα μας βοηθήσει να σώσουμε την Γουέντυ από τον Κάπταιν Χουκ, τα μηνύματα που ακολουθούμε και μας βγάζουν στην παραλία το βράδυ είναι σαφή, θα κοιμηθούμε εκεί απόψε και αύριο θα ακολουθήσουμε τα ίχνη των πειρατών.. ακόμα και η γεύση της πίτας με κέτσαπ και σουβλάκι είναι ιδιαίτερη.. πειρατικό φαγητό. Η κραυγή από την άλλη πλευρά του βράχου που χωρίζει την παραλία στη μέση μας ανατριχιάζει.. είναι η Γουέντυ που την ταλαιπωρούν οι πειρατές.. αλλά θα τη σώσουμε.. είμαστε άξιοι πειρατές.. Μαυριτανές..
Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ έχουν ειδική αποστολή και εμείς θα τους βοηθήσουμε για να κερδίσουμε το θησαυρό . . όμως ο θησαυρός δεν είναι υλικός είναι ένα ηχογραφημένο μήνυμα που μιλάει για το ρόλο της μητέρας και πόσο σημαντική είναι για μας.. και τα παιδάκια σωπαίνουν γιατί μπορεί να είναι μικρά όμως τα περισσότερα κατάλαβαν το μήνυμα ..

Έπειτα μεγαλώνεις, πας στην έκτη δημοτικού, προεφηβεία.. και μέχρι να τελειώσεις το γυμνάσιο είσαι στους προσκόπους πλέον, μεγάλωσες. Νιώθεις περήφανος, κοιτάς τα λυκόπουλα με τις κίτρινες στολές και ξέρεις ότι εσύ προχωράς για άλλα ταξίδια..
20000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα..
Είσαι στο πλήρωμα του κάπταιν Νέμο και θέλεις η ενωμοτία (ομάδα) σου να κερδίσει την άμιλλα .. να κάνει τις πιο πολλές κατασκευές, τις πιο ωραίες, να είναι πιο συνεπής, πιο αγαπημένη και να λειτουργούν όλα ρολόι.. κολυμπάτε μέχρι το νησάκι απέναντι με σαμπρέλες και μια βάρκα με τα τρόφιμα.. είναι αρκετή ώρα.. είναι περιπέτεια. Ξύλα για φωτιά στο ξερονήσι, ό,τι βρεις και μετά γεύμα στην έρημη παραλία .. τραγούδια και σκοπιές..
Μπορεί να μην υπάρχει μύθος πια από πίσω, ούτε ειδική αποστολή αλλά η περιπέτεια παίρνει άλλη μορφή, εφηβικές πινελιές.. θέλεις να κερδίσεις στους ολυμπιακούς αγώνες και να καρφώσεις τον πάσσαλο πιο γρήγορα από τους άλλους, να ξεπεράσεις τον εαυτό σου με ό,τι καταπιαστείς.. ακόμα και να μπεις σκοπιά με εκείνον που σου αρέσει.. Νυχτερινά παιχνίδια μέσα στο δάσος.. η Κασσιόπη, ο Ωρίωνας και η Μεγάλη Άρκτος στον ουρανό παρέα σου όλα αυτά τα χρόνια.. νιώθεις λες και είσαι σε άλλο κόσμο..
Μεγαλώνεις κι άλλο όμως.. πας στο λύκειο πια..
Όλα αλλάζουν, οι ορμόνες χτυπάνε κόκκινο, είσαι έφηβος? είσαι γυναίκα? είσαι πρόσκοπος όμως..
Πλέον ανήκεις στους "μεγάλους". Δε φτιάχνει κανένας πρόγραμμα για σένα, κανονίζεις εσύ με τους υπόλοιπους Ανιχνευτές τις δράσεις σου πια.. πας τετραήμερες τα Χριστούγεννα, για πορείες, κατεβαίνεις βράχους με ραπέλ, πας για καγιάκ στον Εύεινο, εκδρομή 7ήμερη στην Πάτμο, περνάς καλά, η παρέα σου είναι ωραία, είναι παιδιά με τα οποία μεγάλωσες μαζί, σαν αδέρφια σου, έχεις μοιραστεί τα πάντα μαζί τους, φαγητό, το αντίσκηνό σου, τα πράγματά σου, μυστικά, εμπειρίες, δυσκολίες, αναμνήσεις ..
Πανελλήνια Δράση Ανιχνευτών στα Ζαγοροχώρια, εκατοντάδες παιδιά Λυκείου σε μια μεγάλη περιπέτεια.. θυμάμαι μετά τις πανελλήνιες της τρίτης λυκείου..
Και μετά περνάς σε μια σχολή μακριά από την πόλη που μεγάλωσες και μένεις μακριά από όλα αυτά .. κατασκήνωση όποια χρονιά βολέψει, γεύεσαι για λίγο όλα αυτά που στερείσαι την υπόλοιπη χρονιά και μένεις με μια γλυκόπικρη γεύση μετά από κάθε κατασκήνωση.. δένεσαι με καινούρια άτομα που δε θα μπορείς να δεις την υπόλοιπη χρονιά ενώ εκείνοι θα είναι εκεί, όλοι μαζί και μόνο εσύ θα λείπεις.. Και πονάει..
Έπειτα από κάποια χρόνια σε καλούν στην πόλη που σπουδάζεις στους προσκόπους να βοηθήσεις.. ξεκινάς με όρεξη, τα πράγματα είναι δύσκολα στην πορεία, διαφορετικά, νεοσύστατα, ανύπαρκτες χημείες, αποσύρεσαι για λίγο.. και τελικά πας κατασκήνωση μαζί τους. Για να θυμηθείς και πάλι την αίσθηση της μοναξιάς στο δάσος, όπου είσαι εκεί με τόσους άλλους μα κάποιες φορές νιώθεις τόσο μα τόσο μόνος.. και δε στενοχωριέσαι, είναι όμορφο συναίσθημα, λίγο μελαγχολικό αλλά ωραίο.. δεν ξεκουράζεσαι καθόλου για να περάσουν κάποια άλλα παιδιά καλά αυτή τη φορά, να ζήσουν κάποιοι άλλοι το παραμύθι του Πήτερ Παν και κάποια άλλα παιδιά να φέρουν πίσω το ραβδί πλέον του Γκάνταλφ που το έκλεψε ο Σάρουμαν. Είσαι εσύ η υπαρχηγός που θα ντυθεί Γουέντυ ή Γκαλάντριελ ή οτιδήποτε άλλο και θα ταξιδέψει τα παιδιά για λίγες μέρες μακριά από την πόλη σε έναν άλλο κόσμο..
Θέλεις να τους δείξεις το δικό σου κόσμο μες στο δάσος.. με τη Μεγάλη Άρκτο και την Κασσιόπη, με τα παιχνίδια και την περιπέτεια, να αγαπήσουν τη φύση, καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει όριο ηλικίας για έναν πρόσκοπο..
Και εγώ
θέλω να γίνω για άλλη μια φορά παιδί μαζί τους, να σώσω τον Πήτερ Παν και τη χώρα του Ποτέ-Ποτέ αλλά και να ταξιδέψω μέσα στη χρονομηχανή του τρελού επιστήμονα .. και πάντα μα πάντα να βουρκώσω στο τραγούδι του αποχωρισμού στο τέλος κάθε κατασκήνωσης..

Τα εύσημά σου πια, είναι να βλέπεις τα παιδιά να περνάνε καλά, ή μια ξαφνική αγκαλιά ή φιλί που θα έρθουν να σου δώσουν, ή να τα βλέπεις να στενοχωριούνται όταν τελειώνει η κατασκήνωση που σημαίνει ότι πέρασαν καλά.. στιγμή που χαράζεται μέσα σου είναι και όταν πρέπει να φύγεις λίγο νωρίτερα από την κατασκήνωση για κάποιο λόγο και έρχονται να σε χαιρετήσουν, κάποια κλαίνε, κάποια σε αγκαλιάζουν.. και αυτή τη φορά τελικά, μάλλον πήγε καλά. Μια μητέρα αναρωτήθηκε και μου έιπε " Μα είναι δυνατόν? Τα κορίτσια μου έκλαιγαν 2 μέρες μετά την κατασκήνωση, τώρα μου κάνουν κατασκευές στο σπίτι, μου τραγουδάνε προσκοπικά τραγούδια.. δεν το περίμενα, τόσο πολύ τα επηρεάζει μια εβδομάδα κατασκήνωσης? "
Όχι μόνο τόσο.. ακόμα περισσότερο, για μια ζωή.

Για όσους αναρωτιούνται τι ρόλο παίζει ο Προσκοπισμός

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Away 1

The ship is ready to sail...........

Ανακοινωθέν από Νάξο... βιαστικό και ασυνάρτητο (φταίνε και τα πολλά daquiry φράουλα που ήταν το special ποτό της βραδιάς και έκανε 5 ευρώ......). Εμπειρίες ταξιδιού...
Το Αίολος Κεντέρης μοίαζει με θαλάσσιο κτελ (όπως και το αεροπλάνο μοιάζει με εναέριο κτελ... δηλαδή ουσιαστικά όλα είναι κτελ....). Όπως και στα κτελ όταν ταξιδεύεις μόνος έχεις κι εδώ την ίδια αγωνία... ποιός θα κάτσει δίπλα σου. Θα μου πεις γιατί να ταξιδεύεις μόνος για το νησί... ε ή πας να συναντήσεις κάποιον ή έχεις κάποια υποχρέωση ή για να βρεις την τύχη σου... Πρώτο μέλημα μόλις μπεις στο πλοίο είναι να βρεις την θέση σου, να κάτσεις και να αρχίσεις να ψάξεις γύρω σου για καλύτερη θέση! Γιατί πάντα υπάρχει καλύτερη θέση κι εσύ θα τη βρεις!!! Το πρόβλημα με τα γρήγορα πλοία είναι πως δεν έχουν κατάστρωμα. Μεγάλο ποσοστό δεν το ξέρει αυτό όταν κλείνει το εισητήριο κι έτσι μπαίνοντας αναρωτιούνται που είναι το κατάστρωμα..οεο...Η εμπειρία του καταστρώματος είναι ασύγκριτη καθώς: μπορείς να απλώσεις το sleeping bag σου και να κοιμηθείς όταν γυρίζεις σκοτωμένος από τα ξενύχτια, μπορείς να κάτσεις στην κουπαστή (θαρρώ τη λένε) και να ανεμίζει το μαλλί, να παίζεις τον Τιτανικό, να σε χτυπάει η θαλασσινή αλμύρα, να κοιτάζεις τον αφρό της θάλασσας, τους γλάρους που κάνουν χαμηλή πτήση κι όλα αυτά με αέρινη λινή κατάλευκη αεράτη μπλούζα! Παρακολούθησα και τα διάφορα είδη ταξιδιωτών αλλά αυτά σε άλλο post τώρα με περιμένουν οι ρακέτες και ο ανάμεικτος χυμός που πάνω του είναι καρφιτσωμένη μια ολόκληρη μπανάνα!!!!

Καλημέρα


Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Ο,τι να 'ναι

Τα τελευταία βράδια βαριέμαι να κοιμηθώ!

Ζεσταίνομαι αλλά δε μπορώ να ανοίξω κλιματιστικό γιατί δε κάνει για τον αυχένα μου... κι έτσι βάζω κρύες κομπρέσες στο λαιμό για να δροσίζομαι! Σηκώνομαι δηλαδή σα μανική στη μέση της νύχτας με ένα γαλάζιο πετσετάκι και ανοίγω το ψυγείο για να το ξαναβρέξω. Ξαπλώνω το βάζω στο λαιμό και προσπαθώ να κοιμηθώ ανάσκελα για να μη φύγει από τη θέση του. Αυτή η ταλαιπωρία μου προκαλεί μάλλον εκνευρισμό και ταραγμένα όνειρα (χαρακτηριστικό παράδειγμα: είδα το γυναικολόγο να μου ανακοινώνει πως πρέπει να μου βγάλει τη μια ωοθήκη (τη δεξιά αν έχει καμιά σημασία). βέβαια μάλλον σε αυτό το όνειρο συντέλεσε η γέννα της αδερφής μου που καμία σχέση δεν έχει βέβαια με την ωοθήκη αλλά όλος αυτός ο γυναικολογικός πανικός με τάραξε μάλλον). Δεν έφταναν όλα αυτά είχαμε και 10 μέρες το φυσικό αέριο που "πέρασε από τη γειτονιά μας" και ξυπνούσαμε στις 7.30 καθημερινά πλην μιας κυριακής. Πάντα είχα καλή σχέση με τον ύπνο... συνήθως χρειάζομαι 8-10 ώρες για να σταθώ καλά στα πόδια μου την επόμενη μέρα. Τώρα τελευταία που δε συμπληρώνω το πλήρες ωράριο ύπνου, τον αναπληρώνω τα μεσημέρια! Έλα όμως που τα μεσημέρια πέφτω σε λήθαργο και ξυπνάω και νομίζω πως είναι πρωί! Όλα αυτά με οδηγούν κάθε βράδυ στο ίδιο συναίσθημα: να βαριέμαι να κοιμηθώ! Κάθομαι δηλαδή κλασσικά στο pc, είτε έχω βγει είτε όχι και σκέφτομαι ουυυυυυυυφ ποιος πάει τώρα για ύπνο.

Ευτυχώς 1 μέρα έμεινε πριν από τις πρώτες διακοπές... φεστιβάλ κιθάρας δηλαδή αλλά διακοπές για μένα μιας και το μοναδικό που θυμίζει πια ότι είμαι κιθαρίστρια είναι τα κιθαριστικά νύχια (ξέρετε μακρυά στραβά νύχια στο δεξί χέρι και πολύ κοντά νύχια στο αριστερό πλην ίσως του αντίχειρα που κάποιοι τον αφήνουν να μακρύνει λίγο "για να ανοίγουν αναψυκτικά"! ) τα οποία διατηρώ από βίτσιο μπααααααααας και μου έρθει να ξαναπαίξω κάτι που το προσπαθώ τελευταία αλλά ... things have change! Φεστιβάλ κιθάρας σημαίνει: πολλές συναυλίες απίστευτα υψηλού επιπέδου αλλά και κρυφοκοίταγμα του ρολογιού του στυλ "αντε πότε θα τελειώσει να πάμε για μπάνιο/ποτό", ανταγωνισμός, ίντριγκες, καθημερινά ξενύχτια με γιγαντιαία mojitos... καλά τα περνάμε δηλαδή! Ένας μικρόκοσμος που γεννιέται την πρώτη μέρα, πεθαίνει την τελευταία αλλά όλο το χρόνο σε σουβλίζει με αναμνήσεις. Όσο πιο μικρός είσαι τόσο πιο έντονα το ζεις, μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στο "κύκλωμα" σε ενοχλούν τα σάπια θεμέλια του! Αλλά συνεχίζεις να περνάς καλά...

Αυτά!

υ.γ. πολλά βράδια με "τυραννάει" το εξής μυστήριο: γιατί στο μικρό σπίτι στο λειβάδι χτένιζαν τα μαλλιά τους πριν πέσουν για ύπνο? τι νόημα έχει δηλαδή? αφού θα χαλάσουν στην πορεία...


Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

"Maybe when i'm done with endings this can begin..." *


Πάθος.
Σώματα που καίγονται και αποζητούν το ένα το άλλο. Καυτές νύχτες παραδομένες σε έρωτα που μοιάζει να μην εκπληρώνεται ποτέ. Σαν να μένει πάντα απωθημένο, όσες φορές και αν
τον ζήσεις, όσες φορές και αν ενωθούν τα σώματα..
Ένα ταξίδι στο νησί σαν τότε..
Με ημερομηνία λήξης.

Ασφάλεια.
Το στήριγμα. Το άλλο σου μισό. Αυτός που είναι εκεί για σένα σε κάθε χαρά, σε κάθε πρόβλημα και τα αντιμετωπίζετε όλα μαζί. Τέλεια ισορροπία. Το γιν και γιαν. Η σιγουριά , η παρέα, η συντροφικότητα.
Τόσα χρόνια αναμνήσεις.. ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.. Τόσο ωραίες στιγμές..
Κορεσμός.

Περιποίηση. Φροντίδα.
Να βλέπεις τον άλλο να λιώνει. Να σου δίνει αυτά που θέλεις. Πριν καν τα ζητήσεις. Και σε κάνει να χαμογελάς. Συνέχεια. Αλλά κάτι λείπει.
Ένα Mojito με 12 φύλλα δυόσμου ακριβώς. Ένα τραγούδι. Ένα πορτοκαλί τριαντάφυλλο.
Ανοιχτό το μέλλον μπροστά..

Τι μένει στο τέλος? Τι θα διάλεγες εσύ από όλα αυτά??

*Punk rock princess από something corporate