Ο κήπος με τα μανταλάκια...

Με αφορμή το editorial στη LIFO πριν μερικές εβδομάδες, θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα κάνει πριν 1-2 χρόνια κοιτάζοντας τον ακάλυπτο κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας μου από το μπαλκόνι. Το άρθρο έγραφε για το σύστημα των city allotments που εφαρμόζεται στο Λονδίνο, σύμφωνα με το οποίο το δημόσιο νοικιάζει χωράφια σε ιδιώτες προκειμένου να φτιάξουν λαχανόκηπους!

Η δική μου σκέψη ήταν μάλλον πιο απλοϊκή και ουτοπική. Δηλαδή εγώ υποστήριξα πως αυτός ο ανεκμετάλλευτος συνήθως χώρος, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως εξής: φυτεύοντας οπωροκηπευτικά σύμφωνα με τις ανάγκες και τις διατροφικές συνήθειες των κατοίκων της πολυκατοικίας (αν κάποιος θέλει π.χ. μπρόκολο να μην του το στερήσουμε κι ας μην το τρώνε οι υπόλοιποι! Κάποια στιγμή βέβαια παραφέρθηκα (μάλλον στα πλαίσια παιδικού ενθουσιασμού), υποστηρίζοντας πως θα μπορούσαμε να έχουμε ακόμη και μια αγελάδα και να την αρμέγουμε μόνοι μας…! Αν εξαιρέσουμε μερικές τέτοιες υπερβολές, η σκέψη μου φάνηκε καλή. Ο χώρος αυτός στη δική μου πολυκατοικία έχει κάποια φυτά (τα περισσότερα μαραμένα) αλλά το χαρακτηριστικό του είναι πως φιλοξενεί ΠΟΛΛΑ μανταλάκια! Μανταλάκια όλων των ειδών και χρωμάτων που πέφτουν μετά από απεγνωσμένες προσπάθειες των νοικοκυρών να απλώσουν σεντόνια, πετσέτες, στριγκάκια… Οι γύρω χώροι των άλλων πολυκατοικιών μεταξύ άλλων φιλοξενούν: παλιές οικιακές συσκευές (χαλασμένες κουζίνες, πλυντήρια κ.λ.π.), απλώστρες, εργαλεία, σιδηρικά, ξυλεία, παλιά κρεβάτια (ναι όπως ακριβώς φαντάζεστε είμαι στο μπαλκόνι και παρατηρώ), ποδήλατα και ωπ! ένα ποδήλατο γυμναστικής! Δεν θα ήταν όμορφο, υγιεινό και οικολογικό να είχαμε αντί αυτών, ωραίες πρασινάδες και γιατί όχι τα μαρουλάκια μας, τα λαχανάκια μας, τα κρεμμυδάκια μας, τα μυρωδικά μας κ.ο.κ.?

Βέβαια ένα μεγάλο ερώτημα, που εγώ δε μπορώ να απαντήσω λόγω έλλειψης επιστημονικής κατάρτισης επί του θέματος, είναι πως θα κατάφερναν τα λαχανικά να επιβιώσουν στην μολυσμένη Αθήνα. Και όχι μόνο από τη μολυσμένη ατμόσφαιρα αλλά και από τους μολυσμένους με κακία ανθρώπους! Κακία για το συνάνθρωπο και για το περιβάλλον! Εγώ πάντως ζηλεύω τα σπίτια στην επαρχία με ένα μικρό κηπάκο στην αυλή, ίσα για να καλύπτει τις ανάγκες. Ομορφαίνει τη ζωή!