Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Spongebob - ΕΣΡ και μπλογκοπαίχνιδα!

Ορίστε και το δικό μου wallpaper μετά από πρόσκληση της butterfly!
Η φωτό είναι ξέγνοιαστη , κάτι τέτοιο χρειάζομαι μες στην εξεταστική και εν όψει Αποκριάς και καρναβαλιού, είναι μέσα στο κλίμα!

Αν και η αλήθεια είναι ότι ήθελα κάτι σε Family guy, δε βρήκα κάτι ωραίο όμως.. και είχα καταλήξει στο spongebob.. ελπίζω να μη μπω στα μαύρα κατάστιχα του ΕΣΡ (ελληνικού συμβουλίου ραδιοτηλεόρασης) .. το οποίο ΕΣΡ φαντάζομαι γνωρίζετε ότι το ενοχλεί ο μπομπ ο σφουγγαράκης και όχι όλες οι γυμνές σκηνές σε όλες τις εκπομπές καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας...! Θα έχετε παρατηρήσει και με ένα απλό ζάπιγκ στις βραδινές ελληνικές σειρές όλο και πιο νωρίς προβάλλονται γυμνές σκηνές και σε όλο και πιο πολλές σειρές!
Πριν λίγα χρόνια μόλις, το πολύ πολύ να έβλεπες καμιά ξόφαλτση προκλητική σκηνή σε ένα επεισόδιο κάποιας σειράς , αργά τη νύχτα.
Φέτος σε τουλάχιστον 3-4 σειρές που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό , προβάλλονται γυμνές πλέον σκηνές, όχι απλά προκλητικές και νωρίτερα από τα μεσάνυχτα..

Από το Spongebob ξεκίνησα, πώς έφτασα μέχρι εδώ δεν ξέρω! ..


Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

23χρονη?.. κιόλας? Δε μου πάει!

Στις 24 Φεβρουαρίου λοιπόν, προχτές για την ακρίβεια, έκλεισα και τα 23 μου χρόνια σε τούτη εδώ τη γη που πατάμε..! Ήταν η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς και χιόνιζε όταν γεννήθηκα..
μάλλον από τότε είμαι για τα καρναβάλια!

Δυστυχώς μια μέρα πριν τα γενέθλιά μου με είχε πιάσει μια απογοήτευση, μια μελαγχολία.. και παρατηρώ ότι το παθαίνω εδώ και κανά 2 χρόνια αυτό . Μια μέρα πριν τα γενέθλια να μου πέφτει η διάθεση εντελώς. Μάλλον νιώθω τα χρόνια να με βαραίνουν και είναι ασήκωτο το φορτίο!

Σοβαρά πάντως, το φταίξιμο (επειδή ψάχνω να ρίξω κάπου αλλού τις ευθύνες, κλασικά, όπως κάνουμε όλοι πάντα!!) το ρίχνω στην κοινωνία (πάλι!).
Η κοινωνία λοιπόν μας έχει πείσει από την παιδική μας ηλικία εμάς τις γυναίκες ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε μέχρι τα 30 μας είναι :
1)Να έχουμε σπουδάσει φυσικά (μεταπτυχιακά διδακτορικά ήταν προαιρετικά μέχρι πριν λίγα χρόνια, τώρα πλέον κοντεύουν να γίνουν απαραίτητα)

2)Να ασχολούμαστε με ένα σωρό άλλα πράγματα για να διευρύνουμε τους πνευματικούς μας ορίζοντες (χορούς, μουσικές, 5 ξένες γλώσσες κλπ)

3) Να έχουμε βρει τον άνδρα της ζωής μας και μελλοντικό πατέρα των παιδιών μας.

4)Να τον έχουμε παντρευτεί το αργότερο μέχρι τα 3ο και μέχρι το πολύ πολύ τα 32 να έχουμε κάνει και κανά παιδάκι. Ούτως ή άλλως η γυναίκα όσο μεγαλώνει δυσκολεύεται από φυσικής και βιολογικής απόψεως στη γέννα.

5) Να είμαστε τελικά καλές κόρες, μητέρες, νοικοκυρές, σύζυγοι, καλές στα επαγγελματικά μας και διατηρώντας τη θηλυκότητά μας πάντα!

Εννοείται ότι όλα τα παραπάνω είναι για το καλό μας, σπουδές και τα συναφή , δεν αντιλέγω! Απλά ξαφνικά μου φαίνεται αυτή η δεκαετία 20 με 30 πολύ μικρή για να επιτευχθούν όλα αυτά....! Αν σκεφτείς ότι έκλεισα τα 23 και πάω προς 24 (δηλαδή μια ανάσα από τα 25 και με στρογγυλοποίηση 30! ) , πάει , τελείωσε ο χρόνος μου!

Οπότε πήρα μια βαθιά ανάσα και αποφάσισα απλά να ζήσω χωρίς κανόνες όσο πιο όμορφα μπορώ. :)
[μέχρι τα επόμενα γενέθλιά μου που θα ξαναπεράσω την κρίση αυτή εννοείται! ]


PS: Butterfly μου σ'ευχαριστώ για την πρόσκληση! Επιφυλάσσομαι σε ένα από τα επόμενα posts μου !

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Η μέθοδος του βατράχου *

Χώρος: αμφιθέατρο σχολής
Ο ιδιόρρυθμος καθηγητής διηγείται ένα περιστατικό που του συνέβη , για να χαλαρώσουμε λίγο από το μάθημα (στο οποίο δεν καταλαβαίναμε τίποτα εννοείται!)
"Ήρθε τις προάλλες μια κοπέλα στο γραφείο μου και με παρακαλούσε να της αναθέσω εργασία για να περάσει το μάθημα, αλλά όπως ξέρετε δε μου αρέσει να έρχονται οι φοιτητές και να ζητάνε να τους διευκολύνω για να περάσουν το μάθημα.." κλπ κλπ και ηθικολογούσε κανά 10λεπτο.
Ο συγκεκριμένος καθηγητής εμπνέει φόβο στα μικρά έτη ενώ προσφέρει διασκέδαση σε εμάς τους μεγαλύτερους που δεν ψαρώνουμε πλέον.
Συνέχισε τη διήγησή του με χαλαρή διάθεση τονίζοντας το σημείο όπου έδιωξε με φωνές την "άτιμη φοιτήτρια" που τόλμησε να μπει στο γραφείο του και το γραφείο μύριζε το άρωμά της ακόμα και μια ώρα μετά.
Και τότε ένας φίλος και συμφοιτητής μου (μεγάλου έτους και αυτός σε σύγκριση με τα υπόλοιπα μικρά του αμφιθεάτρου) που καθόταν δίπλα μου πετάγεται και λέει "Μήπως εννοείτε μια κοπελίτσα με γυαλιά?" , φωτογραφίζοντας πλήρως (για εμάς που γνωρίζαμε) την κοπέλα σην οποία αναφερόταν και ο καθηγητής και ο φίλος μοου.
Ευτυχώς το πήρε στην πλάκα ο καθηγητής και συμφώνησε με το φοιτητή τονίζοντας τη σπιρτάδα του!

Το παραπάνω κείμενο αναφέρεται στους καθηγητές που είναι επιρρεπείς στο γλύψιμο και αφήνονται στην όμορφη και ανιδιοτελή (λέμε κανά αστείο να γελάμε) μεταχείριση των συμφοιτητών μας .
Ο καθηγητής αυτός φυσικά και έχει αφεθεί σε γλύψιμο φοιτητών και έχει ευνοήσει κάποιους, παρά τις ηθικολογίες που μας αραδιάζει συνέχεια.
Η κοπελίτσα στην οποία αναφερόταν ο καθηγητής είναι γνωστή για τη σιχαμένη προσέγγισή της προς τους καθηγητές (κοινώς γλύψιμο) .

Μα είναι τόσο ανήθικο να περνάνε τα μαθήματα μ'αυτόν τον τρόπο..
Ισχύει το " ο σκοπός αγιάζει τα μέσα?" Δε σιχαίνονται με τον εαυτό τους?
Έχω πετύχει μερικές φορές κάποιους φοιτητές επί τω έργω και ξεπερνούν κάθε όριο!
"τι ωραία που σας πάει το πουκάμισο κύριε καθηγητά" και τέτοια.. έλεεεεεοοοοος! ΕΛΕΟΣ!

*Την ιδέα του τίτλου έδωσε ο Pure evil (περίπου έστω :P )

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008



...στέκεσαι δέκα βήματα (ο αριθμός δεν έχει σημασία, γιατί μπορεί να είσαι πολύ κοντά ή πολύ μακρυά) πριν το άνοιγμα και πάντα υπάρχει το ίδιο ερώτημα:


θα τη σπρώξεις και θα κλείσει για πάντα χωρίς να μάθεις ποτέ τι υπήρχε πίσω της
ή θα διασχίσεις δειλά - δειλά το κατώφλι της και ό,τι ήθελε προκύψει ?

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Η άλλη όψη του νομίσματος...






Αχ βρε κατατρεγμένε Charlie Brown...

(εικόνες από το official snoopy site)

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Δούλευε



Αν είσαι φτωχός, δούλευε.
Αν είσαι πλούσιος, δούλευε.

Αν αισθάνεσαι φορτωμένος με ασήκωτες ευθύνες, δούλευε.

Αν είσαι ευτυχισμένος δούλευε, δούλευε αδιάκοπα.

Όταν δεν κάνεις τίποτα, αφήνεις χώρο για αμφιβολίες και αγωνίες.

Αν έρχεται συντροφιά σου ο πόνος και χάνεις την εμπιστοσύνη σου σε αγαπημένους ανθρώπους, δούλευε.
Αν είσαι απογοητευμένος, δούλευε.

Αν κλονίζεται η πίστη σου και σε απογοητεύει η λογική σοου, δούλευε.

Αν διαλύονται τα όνειρά σου και φαίνεται χαμένη η ελπίδα σου, δούλευε, δούλευε σαν να βρίσκεται η ζωή σου σε κίνδυνο.

Ό,τι κι αν σε βασανίζει , δούλευε.
Δούλευε ευσυνείδητα και με εμπιστοσύνη.

Η δουλειά είναι η καλύτερη γήινη ιατρική που διαθέτουμε.

Η δουλειά θεραπεύει τους σωματικούς και ψυχικούς πόνους.


Το παραπάνω κείμενο το βρήκα στο βιβλίο ενός καθηγητή μου, ο οποίος με τη σειρά του το πρωτοείδε σε μια πινακίδα στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου (έτσι λέει τουλάχιστον!)
Δε διαφωνώ τελείως με το παραπάνω. Πολλές είναι οι φορές που για να μη σκέφτεσαι πράγματα που δεν πρέπει η εργασιοθεραπεία είναι καλή. Μετά από χωρισμούς, θανάτους αγαπημένων προσώπων και άλλες καταστάσεις που δυσκολεύεσαι να πάρεις απόφαση ότι συνέβησαν στη ζωή σου.
Θεραπεύει όντως την ψυχή η εργασία, δε σου αφήνει χρόνο να σκεφτείς , κρατάς το σώμα και την ψυχή συνεχώς απασχολημένα με κάτι άλλο. Δεν πιστεύω ότι είναι η μόνη γήινη ιατρική, οι φίλοι είναι επίσης πολύ καλό φάρμακο για την ψυχή!

Η εργασία όμως θα έπρεπε να έχει όρια.
Όταν δεν συντρέχει κάποιος τόσο σοβαρός λόγος , όπως αυτοί που προανέφερα, θα έπρεπε να βρίσκουμε χρόνο να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε. Η συνεχής και αδιάκοπη εργασία βολεύει μόνο τις κυβερνήσεις και τα κράτη να διοικούν τα πρόβατα, τους πολίτες.
Πολίτης με σκέψη μπορεί να παλέψει, να διεκδικήσει, να καταλάβει πότε τον αδικούν .
Χωρίς σκέψη ο νους ατροφεί.
Δεν πρέπει να τον αφήνουμε να σκουριάζει και να σαπίζει .

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Bossa Nova

Περίμενα με μεγάλη περιέργεια και ανυπομονησία να δω τη Bossa Nova που ανεβάζει το Εθνικό για 40 παραστάσεις. Μουσικοχορευτική παράσταση με εννέα ηθοποιούς που χορεύουν, έντεκα χορευτές που τραγουδούν και τέσσερις μουσικούς ερμηνεύουν ρόλους με θέμα τον έρωτα και την επαναληπτικότητά του. (όπως το περιγράφει πολύ σωστά το αθηνόραμα) Κεντρικό θέμα ο έρωτας. Παντού ο έρωτας, σε όλες τις μορφές του. Πως γεννιέται, πως συντηρείται, πως τελειώνει. Η κυριαρχία του, η παντοδυναμία του, η ομορφία του, η ασχήμια του, οι ακρότητες του, το πάθος. Όλα τα είχε η παράσταση μα πάνω από όλα πολύ κέφι που οι performers το μετέδιδαν σε μεγάλες δόσεις στο κοινό. Το κοινό που στην αρχή ανέβηκε στη σκηνή και χόρεψε bossa nova. Δεν ήταν μια "εύκολη" παράσταση. Είχε πολλά μηνύματα, πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία, πολλούς συμβολισμούς. Αλλά ο καθένας θα πάρει διαφορετικά πράγματα από αυτήν. Αυτό είναι σίγουρο. Δεν ήταν όλοι ευχαριστημένοι στην αίθουσα. Άλλοι σοκαρίστηκαν με σκηνές ή λόγια, άλλοι απλώς περίμεναν κάτι άλλο. Κι εγώ είχα στο μυαλό μου μια πιο συμβατική ιδέα για την παράσταση αλλά η ανατρεπτικότητα της τελικά με εξέπληξε ευχάριστα. Με έκανε να σκεφτώ τις μεγάλες αλήθειες που περνούσαν μέσα από κοινές ατάκες. Την απόγνωση στην οποία μπορεί να σε οδηγήσει ένα πάθος, την αγωνία του ανθρώπου να μη μείνει μόνος και γυρνάει από κρεβάτι σε κρεβάτι ή αξξιστρόνεται από σχέσεις τελειωμένες. Είχε και το θεό το Φραγκάκη με το αγαλματένιο κορμί, τη Μαρία Ναυπλιώτου με μια φωνή και γενικά παρουσία που εμένα με άγγιξε πολύ αλλά και λιγότερο γνωστούς ηθοποιούς και χορευτές με λαστιχένια κορμιά που έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους. Δύο ευχάριστες αλλά όχι απροβλημάτιστες ώρες. Μέχρι 2 Μαρτίου στο Rex.

Έχει και blog η παράσταση (άλλη μια ευχάριστη έκπληξη) από το οποίο σας μεταφέρω ένα απόσπασμα για το τι πρέπει να σκεφτείται πριν δείτε την παράσταση (εγώ τα σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια!):

1.Τι σημαίνει έρωτας; Δώστε κάποιον ορισμό!
2. Ποια είναι τα σημάδια-οι ενδείξεις του έρωτα. Τι αισθάνεστε όταν είστε ερωτευμένος/η;
3. Σε ποια ηλικία ερωτευτήκατε για πρώτη φορά; Έχετε κάποια ανάμνηση από τον πρώτο σας έρωτα;
4. Πόσες φορές έχετε ερωτευτεί μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια;
5. Πιστεύετε ότι υπάρχει παντοτινός έρωτας ή πως ο έρωτας έχει συγκεκριμένη, μετρήσιμη διάρκεια ανεξάρτητη από το «αντικείμενο του πόθου»;
6. Πόσες φορές έχετε ερωτευτεί «…για πάντα»;
7. Θεωρείτε ότι το να ζήσει κάποιος/α για πάντα με έναν μοναδικό σύντροφο είναι συμβιβασμός
8. Τι σας αρέσει περισσότερο στον εαυτό σας όταν είσαι ερωτευμένος/η;
9. Ποια συγκεκριμένη στιγμή στο παιχνίδι του έρωτα σας αρέσει περισσότερο και για ποιο λόγο;
10. Ποια η βαρύτητα του σεξ για τη ζωή σας;
11. Θυμάστε το πρώτο σας φιλί; Θυμάστε το πρώτο φιλί κάθε σχέσης σας (εφήμερης ή μακροχρόνιας); Σηματοδοτεί κάτι ιδιαίτερο για σας το εκάστοτε «πρώτο φιλί»;
12.Το σεξ για το σεξ ή το σεξ για τον έρωτα; Κατά πόσο συνδέετε το σεξ με την «κατάσταση» του ερωτευμένου;
13.Πιστεύετε ότι η ευημερία μιας σχέσης εξαρτάται απ’ την ποιότητα του σεξ;
14.Τι θυμάστε από την πρώτη σας ερωτική εμπειρία;
15. H μονογαμία είναι εφικτή; Θεωρείτε προβληματική την αναζήτηση του σεξ πέρα από τα πλαίσια της σχέσης;

Για περισσότερες πληροφορίες: http://bossanovaperformance.blogspot.com/

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

Η εκπομπή του "Παρασκηνίου" για τους έλληνες bloggers την οποία δεν έτυχε να δω αλλά διάβασα στον Ταχυδρόμο πως υπάρχει στο youtube. Παίρνουν σάρκα και οστά μερικοί από τους "διάσημους" bloggers εξηγώντας από τη δική του οπτική γωνία τι οδήγησε τον καθένα στη διατήρηση ενός blog. Ενδιαφέρουσα εκπομπή για όλους και κυρίως για όσους στέκονται με σκεπτικισμό απέναντι σε αυτό το φαινόμενο πια και στην Ελλάδα του διαδυκτίου.

Τα links στο youtube....
part1 , part2 , part3 , part4 , part5 , part6

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Street panthers.. "ακτιβιστές του δρόμου"


Όπως αναφέρουν οι ίδιοι στο site τους , ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη το 2006 αλλά ως σήμερα έχουν επεκταθεί σε πολλά αστικά κέντρα.
Στόχος τους να αντιδράσουν με κάποιο τρόπο στην αυθαιρεσία των οδηγών που παρκάρουν όπου θέλουν και δε σέβονται νόμους και λογικές απαιτήσεις των πεζών και των ανάπηρων. Πόσες φορές ενώ περπατούσατε στο πεζοδρόμιο χρειάστηκε να παρακάμψετε της πορείας σας για να αποφύγετε αυτοκίνητα και μηχανάκια ?
Όλοι γνωρίζετε τα προβλήματα μετακίνησης συμπολιτών μας με τα αναπηρικά καροτσάκια καθώς δεν υπάρχουν πεζοδρόμια.. (ας μην επεκταθώ στις ράμπες που δεν υπάρχουν..)

Αυτό που κάνουν οι street panthers λοιπόν είναι απλό. Έχουν αυτοκόλλητα που γράφουν "είμαι γάιδαρος" τα οποία κολλάνε πάνω στα αυτοκίνητα που παρανομούν στο παρκάρισμα. Αρχικά μπορεί να σκεφτεί κάποιος (όπως κι εγώ) ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν και παραβιάζουν ιδιωτική περιουσία και πως ό,τι και να κάνει κάποιος δε μπορείς να πάρεις εσύ το νόμο στα χέρια σου. Τελικά αυτό το επιχείρημα δε στέκει ούτε από νομικής πλευράς όπως μας πληροφορούν οι ίδιοι στο site τους διότι τα αυτοκόλλητα απομακρύνονται με νερό και δεν αφήνουν κανένα μα κανένα σημάδι στο αυτοκίνητο.
Υπάρχουν κάποιοι που μετανόησαν καθώς είδαν το αυτοκόλλητο στο αυτοκίνητό τους. Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι πολλοί αλλά όπως και να έχει , πρέπει να γίνει γνωστή η ακτιβιστική δράση των street panthers στο πανελλήνιο καθώς κάποιοι (και ειδικά οι νέοι) ίσως προβληματιστούν και λίγο..
Το μόνο που έχει να κάνει κάποιος για να γίνει street panther είναι να εκτυπώσει ή να παραγγείλει τα αυτοκόλλητα και να αρχίσει τη δράση του "τιμωρού " (με την καλή έννοια).

Κάθε μήνα επιλέγουν το "γάιδαρο του μήνα". Το χειρότερο παρκάρισμα προφανώς. Δείτε εδώ για τον Οκτώβριο. Στο site υπάρχει και ένα videaki στην αρχή που θα σας κάνει να μην κλείσετε πεζοδρόμιο ξανά με το παρκάρισμά σας..
Βέβαια το θέμα έχει επεκτάσεις και δεν είναι τόσο απλό, καθώς όταν δεν υπάρχουν θέσεις για παρκάρισμα πουθενά και ο οδηγός πού να το βάλει τελικά, στο κεφάλι του? Ίσως να χρησιμοποιούσαν όλοι το λιγότερο δυνατό τα αυτοκίνητα και να στρέφονταν στις συγκοινωνίες θα ήταν μία λύση..


Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Αρχή μέση τέλος, ένας ατέρμονος προβληματισμός χωρίς ειρμό...



Έχουν όλα στη ζωή αρχή-μέση-τέλος; Κι αν ναι τα βρίσκουμε πάντα με αυτή τη σειρά; Μήπως το ένα διαδέχεται το άλλο χωρίς τελειωμό; Μήπως από τις στάχτες του ενός χτίζεται κάτι νέο; Υπάρχουν πολλές αρχές και πολλά τέλη. Πόσες φορές δεν έχουμε πει: σήμερα είναι μια καινούργια μέρα, να κάνουμε μια καινούργια αρχή, βάλε ένα τέλος πια κ.α. Μπορεί όμως να συμβεί αυτό στην πραγματικότητα; Όλα μια συνέχεια είναι μέσα μας. Εμείς τα κουβαλάμε. Το ένα διαδέχεται το άλλο, μετασχηματίζεται, αλλάζει και μας οδηγεί σε κάτι άλλο. Πόσα "τέλη" μας έχουν ξαναχτυπήσει την πόρτα στο μέλλον και πόσες "αρχές" δεν ήταν απλά δεύτερη πράξη στο ίδιο έργο. Εγώ τελικά πιστεύω στην καλή αλλαγή του κακού. Δηλαδή πως ακόμα και κάτι κακό θα το διαδεχτούν διαδικασίες που θα το οδηγήσουν σε κάτι καλό. Θα γίνει εμπειρία μετά και γνώση. Και το τέλος...πόσα παραθυράκια ή πόρτες ορθάνοιχτες δεν αφήνουμε όταν λέμε, τέλος; Συνειδητά κι ας μη το παραδεχόμαστε.

Αφορμή γι'αυτόν τον προβληματισμό υπήρξε το ακόλουθο έργο του M.C.Escher που μου το έφερε στο μυαλό το Funky Beep του Κ.Βήτα (η μαθηματική μου υπόσταση και μόνο δικαιολογεί αυτούς τους συνειρμούς):


Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

Γιατί ο άνθρωπος είναι χαμαιλέων

Ο άνθρωπος συνήθως είναι χαμαιλέων.
Σε μια σχέση λειτουργεί διαφορετικά από ότι σε μια άλλη.
Προσαρμόζεται ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες.
Όχι μόνο στις ερωτικές σχέσεις αλλά γενικά, στις διαπροσωπικές και παντός είδους σχέσεις με άλλους ανθρώπους.
Όταν είσαι με κάποιον που είναι αγχωμένος συνέχεια, ακόμα και αν εκ φύσεως είσαι αγχωτικός επίσης άνθρωπος, δε θα σου βγει τόσο μαζί του. Γιατί ο άλλος είναι περισσότερο και πρέπει να κρατηθούν ισορροπίες και η αρμονία στη σχέση.
Αντίθετα αν είσαι με κάποιον πολύ χαλαρό, το πιθανότερο είναι ότι θα μπορείς να παρουσιάσεις το άγχος σου και να το εξωτερικεύσεις μια χαρά. Και ο άλλος θα σε ηρεμεί, πάλι ισορροπία.

Αν εμπιστεύεσαι τυφλά το σύντροφό σου δεν έχεις κανένα πρόβλημα ζήλιας.
Αν ο σύντροφός σου όμως σου δίνει δικαιώματα θα φτάσεις μέχρι και στα όρια της παθολογικής ζήλιας.

Σίγουρα ο κάθε άνθρωπος έχει ορισμένα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν αλλά ο άνθρωπος που έχει απέναντι του, του βγάζει ορισμένα από αυτά στην επιφάνεια και σε διαφορετικό βαθμό από κάποιον άλλο.
Όταν λέει κάποιος "ο τάδε με κάνει καλύτερο άνθρωπο " αυτό δε σημαίνει ουσιαστικά?
Ότι του βγάζει τα καλά στοιχεία στην επιφάνεια.
Καλό είναι να έχουμε τέτοιους ανθρώπους τριγύρω μας λοιπόν και να μην είμαστε σκληροί με τους εαυτούς μας γιατί μερίδιο ευθύνης στις διαπροσωπικές σχέσεις έχουν και οι δύο πλευρές.