Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Τικ τακ τικ τακ τικ τακ


Ο Σεπτέμβρης είναι ο κατάλληλος μήνας για καινούργια ξεκινήματα. Ξεκινάνε τα σχολεία, τα φροντιστήρια, οι σχολές μπαλέτου, σίγουρα θα υπάρχουν και πολλές εγγραφές στα γυμναστήρια... και στην περίπτωσή μου ξεκινάει το ωδείο! Το κατάλαβα σήμερα όταν ξύπνησα πρωι πρωί και έβαλα το τικ - τακ του μετρονόμου (on line μετρονόμου καθώς ο δικός μου αγνοείται) να ηχεί στα αυτιά μου για να συνηθίσω τον ήχο. Υπάρχουν μετρονόμοι και μετρονόμοι. Οι κλασσικοί οι παλιοί με πιο γλυκό ήχο και οι καινούργιοι οι ηλεκτρονικοί με ήχο που πολλές φορές σου χτυπάει σα σφυρί μέσα στο κεφάλι. Τα καινούργια βελτιωμένα μοντέλα βγαίνουν πια με πιο γλυκό ήχο για να μη σου σπάνε τα νεύρα όσο κάνεις το πιο ηλίθιο πράγμα των μουσικών σπουδών...διαβάζεις σκάλες!

Λέγοντας Κλίμακα [<αρχ. κλίμαξ < κλίνω] ή Σκάλα, εννοούμε μία σειρά από μουσικούς ήχους/νότες που ο αριθμός τους ποικίλει από κλίμακα σε κλίμακα, και την οποία χρησιμοποιούν οι μουσικοί κάθε λαού ως βάση για την δημιουργία της μουσικής και των τραγουδιών τους. Οι νότες κάθε μουσικής κλίμακας, έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο διάταξης μέσα σ' αυτήν και όταν λέμε διάταξη αναφερόμαστε κυρίως στις ηχητικές αποστάσεις που απέχουν οι νότες αυτές μεταξύ τους.

Μια ευγενική χορηγία της Βικιπαιδείας! Οι σπουδαστές κάθε οργάνου υποχρεούνται από την αρχή των σπουδών τους να μελετούν κλίμακες και να εξετάζονται σε αυτές. Η μελέτη τους γίνεται με το μετρονόμο (σε αντικατάσταση του χτυπήματος του ποδιού που πραγματικά αν το κάνεις πολύ ώρα δε τηα μπορείς να περπατήσεις). Στην κιθάρα λοιπόν προτεινόμενος χρόνος μελέτης είναι μια ώρα την ημέρα! Δε νομίζω ότι το έχω κάνει αυτό ποτέ μα ποτέ για δύο μέρες τουλάχιστον συνεχόμενα στα χρόνια που σπουδάζω κιθάρα. Γι' αυτό βέβαια τρέχω να καλύψω κάθε τόσο τα κενά που δημιουργούνται από την έλλειψη άρτιας τεχνικής.

Σήμερα λοιπόν ξαναδιάβασα σκάλες. Που πρέπει να φτάσουν σε ταχύτητα τις 4 νότες στο 120 του μετρονόμου!!!! Κι εγώ είμαι ακόμα στο...86!!! Πάλι καλά γιατί μετά από 3 μήνες πλήρους αποδιοργάνωσης πίστευς ότι θα αρχίσω πάλι από το κλασσικό 60 κάθε χρονιάς. Είναι το όργανο σαν το ποδήλατο? Αν πω ναι θα παρακινήσω τον κόσμο να τα παρατάει που και που όταν κουράζεται με την ψευδαίσθηση ότι όλα θα είναι όπως πριν. Η αλήθεια είναι ότι έχεις διπλάσιο δρόμο να καλύψεις μετά. Με χέρια που μαλάκωσαν από την απαιξιά και τα καλοκαιρινά μουλιάσματα στην παραλία, που δεν ανταποκρίνονται στις εντολές του μυαλού (και του μετρονόμου), που δε μπορούν να πειθαρχήσουν στα αυστηρά γυμνάσματα. Εκεί είναι το κρίσιμο σημείο. Αν απογοητευτείς τότε έχασες το παιχνίδι πριν το σφύριγμα. Πρέπει να επιμείνεις και κυρίως να προσποιείσαι ότι σου αρέσει να διαβάζεις τεχνική πιο πολύ απο οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Γιατί όταν η καλή δασκάλα δώσει το ΟΚ θα ξαναπιάσεις τα κομμάτια που καθόλου δε σου έχουν λείψει γιατί τα έχεις βαρεθεί!!!

Αυτό ήταν ένας έγγραφος εσωτερικός μονόλογος για να πάρω την απαιτούμενη ώθηση που χρειάζομαι ώστε να κάνω επιτέλους ένα τελικό sprint στο όργανο που έχω αγαπήσει τόσο πολύ κι ας με έχει απογοητεύσει πολλές φορές. Για την ακρίβεια δε με έχει απογοητεύσει το ίδιο το όργανο αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα στα ωδεία, που κατά συνέπεια ξέσπασε στο όργανο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη και πονεμένη ιστορία. Η βασική αρχή είναι πως δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να μπαίνει εμπόδιο ανάμεσα σε μας και τη μουσική.

Γι' αυτό χαμόγελα και ας αρχίσει το μονότονο τικ τακ ξανά!!!!

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

Εκλογές και φοιτητές

Καταγγέλω την ημερομηνία των εκλογών.

Είναι στο μέσο της εξεταστικής πολλών φοιτητών. Όπως είναι προφανές, δε μπορούν να φύγουν οι φοιτητές από την Κρήτη να πάνε να ψηφίσουν στα Ιωάννινα και από τη Θεσσαλονίκη να τρέχουν στην Τρίπολη. Διότι χάνουν δύο σημαντικές μέρες από το διάβασμά τους και η εβδομάδα μετά τις εκλογές είναι φορτωμένη για όλους με πολλά μαθήματα. Προσωπικά δίνω τρία μαθήματα και δε μπορώ να κουνηθώ από εδώ που βρίσκομαι. Διότι ναι, να πάω να ψηφίσω , τα μαθήματα που δίνω μετά θα μου τα περάσουν αυτόματα όμως? Μπα, δε νομίζω! Μου στερούν έμμεσα το δικαίωμα να ψηφίσω. Το εκλογικό μου δικαίωμα. Όχι μόνο σε μένα. Σε χιλιάδες φοιτητές σε όλη τη χώρα. Πολλοί είναι οι συμφοιτητές μου που δε θα ψηφίσουν. Κρίμα , γιατί οι νέοι μόνο μπορούμε να αλλάζουμε τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι έχουμε σιχαθεί το πολιτικό σύστημα από τα 20 μας ακόμα! Γνωρίζουμε τη σαπίλα και ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ποτέ. Δεν υπάρχουν τίμιοι πολιτικοί. Δε θέλω να ξανακούσω να λένε ότι οι νέοι μπορούμε να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας και να αλλάξουμε τα πράγματα. Δε γίνεται. Ας μου πει κάποιος ένα τρόπο. Έστω ότι μαζεύονται οι πιο τίμιοι άνθρωποι και θέλουν να βοηθήσουν. Σε ποιο κόμμα θα τους πάρουν? Σε κανένα. Να φτιάξουν δικό τους κόμμα? Και να πείσουν τον κόσμο να τους εμπιστευτεί? Σχεδόν ανέφικτο. Οπότε μην ξανακούσω από τους «μεγάλους» ότι είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τον κόσμο. Αυτοί σκότωσαν το περιβάλλον μας και πρέπει εμείς να κάνουμε την ανακύκλωση και ό,τι μπορούμε τώρα. Αυτοί βρώμισαν το πολιτικό σύστημα της χώρας και πάλι εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι γι’αυτό.

Και μην ξανακούσω νέο άνθρωπο ηλικίας 18 με 23 χρονών να λέει «Ε, αυτό ψηφίζουν οι γονείς μου, αυτό θα ψηφίσω κι εγώ». Τι είναι αυτό? Κληρονομιά πάει η ψήφος? Δεν έχει ο καθένας αυτιά να ακούσει τι λέει ο κάθε πολιτικός? Δεν έχει βούληση και σκέψη? Είναι δυνατόν να ψηφίσω αφιλτράριστα ότι ψήφιζε η γιαγιά μου πριν 20 χρόνια? Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε και εκτός αυτού , κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την ψήφο του που πρέπει με σύνεση να σκεφτεί πού θα τη ρίξει. Γιατί είναι το μόνο αναφαίρετο δικαίωμα που μας έμεινε πια.

Και τέλος , θέλω να βλέπω τα exit polls , μέχρι και την τελευταία ημέρα. Εντάξει, όχι την ημέρα των εκλογών. Τουλάχιστον τρεις ημέρες πριν όμως, όχι δύο εβδομάδες. Επηρεάζουν τον κόσμο, δεν αντιλέγω, αλλά εγώ θέλω να επηρεαστώ από αυτά όμως. Θέλω να τα βλέπω και δεν πρέπει να απαγορεύεται σε μια δημοκρατική χώρα .

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Σκόρπια..

Ένα όνειρο στο άλσος της περιοχής που μεγάλωσα. Εφιάλτης . Με αγαπημένα μου πρόσωπα, σκιές και κυνηγητό. Σκοτάδι παντού. Ανάμεσα στα δέντρα. Στα τελευταία που έμειναν ζωντανά στην Ελλάδα.

Μια μπαγιάτικη ερωτική εξομολόγηση. Λόγια χωρίς ιδιαίτερο νόημα πλέον. Είχα δίκιο. Είχες κι εσύ δίκιο. Όλοι έχουμε πάντα το δίκιο μας. Πού να το βρούμε όμως?

Μια αγκαλιά που δε δόθηκε ποτέ. Κι ένα φιλί. Άρωμα Θεσσαλονίκης. Ατμόσφαιρα ειδυλλιακή.

Εξηγήσεις για τα παλιά. Δε θυμάμαι, με ξέρεις. Παθαίνω αμνησία μετά από λίγο καιρό. Η μνήμη μου είναι προσωρινή, ναι , σαν του χρυσόψαρου.

Αναπάντητα μηνύματα. Συμπεράσματα που βγαίνουν από πράξεις που δε γίνονται.

Ένα ταξίδι που περιμένεις να έρθει πώς και πώς. Επιτέλους, να έχεις κάτι να περιμένεις. Για να χωθείς πάλι μετά μέσα στα βιβλία.

Μια ατελείωτη εξεταστική που έχει φτάσει τους φοιτητές στα όρια τους. Από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο, σχεδόν εξάμηνο μες στην πίεση, το άγχος και τα βιβλία. Μέχρι το τέλος είναι μια ευθεία, δεν έχει στροφές και άλλα μονοπάτια. Κι ας προσπαθείς με διάφορους τρόπους να το διαιωνίσεις, λίγο θα κρατήσει ακόμα.

Πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις που μέσα στην καθημερινότητα και το τρέξιμο πασχίζουν να επιβιώσουν.

Εκλογές που έρχονται και μοιάζουν με παιχνίδι πια. Παιχνίδι με νούμερα και φιγούρες. Μια χώρα που κινείται στους ρυθμούς της τηλεόρασης. Σήμερα κλαίμε για τους πυρόπληκτους γιατί έτσι θέλουν. Όλα τα κανάλια έχουν τηλεμαραθώνιο.

Σήμερα έχουμε debate. Δε μας απασχολούν οι πυρόπληκτοι πια, οι εκλογές έχουν τον πρώτο λόγο.

Αύριο ξαναθυμούνται τους πυρόπληκτους ελλείψει άλλων θεμάτων. Κλαίμε ξανά για τα καμένα.

Μεθαύριο συζητάμε για τα αποτελέσματα των εκλογών.

Έπειτα για τα ομόλογα που φέρνουν πάλι στο προσκήνιο μετά τις εκλογές με νέα στοιχεία και αποκαλύψεις.

Δεν κλαίμε πια για την τραγωδία με τις φωτιές. Πέρασε καιρός.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

Ιφιγένεια εν Αυλίδι





Περίπου μέσα Αυγούστου ήταν όταν πήγα να βγάλω εισιτήρια για την Ηλέκτρα - την πολυδιαφημισμένη- του Peter Stein και αφού είχαν εξαντληθεί πήρα για την Ιφιγένεια εν Αυλίδι από το Θεσσαλικό θέατρο. Χθες λοιπόν στο Αττικό θέατρο παρακολούθησα την παράσταση. Η διανομή είχε ως εξής:

Αγαμέμνων : Αλέξανδρος Μυλωνάς
Πρεσβύτης- Α' Άγγελος : Άρτο Απαρτιάν
Μενέλαος : Αλέξανδρος Μούκανος
Ιφιγένεια : Ταμίλλα Κουλίεβα
Κλυταιμνήστρα : Φιλαρέτη Κομνηνού
Αχιλλέας : Γιώργος Χρυσοστόμου
Β' Άγγελος : Αγορίτσα Οικονόμου

Έφθασα πολύ νώρις στο θέατρο και κάθησα αρκετή ώρα σε μια εκνευρισμένη ουρά. Εκνευρισμένη για τις απειλητικές αστραπές που έσκιζαν τον ουρανό, γιατί οι πόρτες δεν άνοιγαν νωρίτερα και φυσικά για τη σειρά στην ουρά. Αιώνιο πρόβλημα των Ελληνών οι ουρές. "Όχι στεκόσασταν ακριβώς πίσω μου, όχι ήρθατε μετά απο εμένα" κι όλα αυτά για να εισβάλουν σε ένα μικρό θέατρο που νομίζω από παντού βλέπεις περίπου το ίδιο. Βέβαια η καλύτερη στιγμή ήταν πριν αρχίσει η παράσταση όταν μια κοπελίτσα που ήθελε να κάτσει με τους φίλους της, στριμώχτηκε δίπλα τους και έκλεισε ένα μέρος της σκάλας! Έπεσε το θέατρο να τη φάει!!! Παρατηρήσεις έπεφταν βροχή από εξαγριωμένο κόσμο (ελπίζω μετά την παράσταση να έφυγαν λίγο καλύτεροι άνθρωποι) μέχρι που στο τέλος άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά "σκά-λα, σκά-λα, σκά-λα"! Αν ενοχλείστε πια τόσο πολύ πηγαίνετε σε κάποιον υπεύθυνο, πείτε το παράπονο σας και θα αναλάβει να μετακινήσει αυτός το "εμπόδιο" της σκάλας! Μην ξεφτυλίζετε τον κόσμο έτσι!

Οι αστραπές και οι βροντές σταμάτησαν να απειλούν κάποια στιγμή το θέατρο και η παράσταση ξεκίνησε. Μια παράσταση πολύ προσιτή στο κοινό, που την παρακολουθούσε ο καθένας ευχάριστα χωρίς να μπαίνει σε πολύπλοκες σκέψεις. Η Φιλαρέτη Κομνηνού νομίζω χαρίζει το κάτι παραπάνω με την ερμηνεία της μιας και καθηλώνει με τη φωνή και το σώμα της το κοινό. Δίνοντας σάρκα και οστά στην Κλυταιμνήστρα, διατηρώντας και το στοιχείο της δολοπλόκας γυναίκας έχτισε έναν χαρακτήρα χωρίς ψεγάδια. Δέσμιοι της νομίζω παρακολουθούσαμε την παράσταση. Δυστυχώς δεν ενθουσιάστηκα το ίδιο από την Ταμίλλα Κουλίεβα στο ρόλο της ιφιγένειας. Σε κάποια σημεία μου άρεσε, σε κάποια άλλα δεν έπειθε για κοπέλα που πάει για σφαγή από το χέρι του πατέρα της. Ο χορός μου άρεσε. Μου άρεσαν οι φωνές τους και οι κινήσεις τους, λίγο άγριες αλλά ταιριαστές. Η μουσική (της Σαβίνας Γιαννάτου!)... στο ξεκίνημα απογοητεύτηκα λίγο με το ρυθμικό στοιχείο που θύμιζε λίγο ραπ (όχι πολύ εμφανές αλλά υπήρχε) αλλά ευτυχώς αυτό δε συνεχίστηκε στις υπόλοιπες εμφανίσεις του χορού. Τελικά ήταν μια καλοστημένη παράσταση που θα συνεχίσει με λίγες παραστάσεις στην Αθήνα νομίζω πια. Τι οικογένεια κι αυτή πάντως! Τόσες τραγωδίες για χάρη τους. Ατάκα της παράστασης νομίζω ήταν το: αγύριστο γυρισμό να έχεις (δια στόματος Κλυταιμνήστρας στον άντρα της και μελλοντικό δικό της σφαχτάρι!)!

Μην ξέχασουμε και τους λοιπούς συντελεστές:

Μετάφραση: Κ.Χ.Μύρης
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνικά: Ερση Δρίνη
Χορογραφίες: Δημήτρης Σωτηρίου
Κοστούμια: Γιάννης Μεντσικώφ
Μουσική: Σαββίνα Γιαννάτου
Σύνθεση κρουστών:Πέτρος Κούρτης
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Κώτση