Η μοναξιά της επιτυχίας...

Ο χρόνος είχε σταματήσει γι’ αυτόν εδώ και καιρό . Μήνες κλεισμένος στο σπίτι, στις σκέψεις του, προσηλωμένος στο σκοπό του. Ακόμα και το σκύλο του τον έδωσε σ’ ένα φίλο να τον προσέχει. Δε μπορούσε να περιποιηθεί ούτε τον ίδιο του τον εαυτό πια. Του έλειπε η συντροφιά του καμιά φορά. Ήταν και μια αφορμή να βγαίνει για λίγο από την κρυψώνα του. Περνούσαν πολλά μοναχικά βράδια μαζί. Εκείνος έπινε το ποτό του και ο σκύλος απέναντι του, ξαπλωμένος στο παχύ χαλί να τον κοιτάζει. Ήταν η συντροφιά του.

Εκείνη είχε καιρό να φανεί. Προφασιζόταν δουλειά. Εκείνος ήξερε…δεν τον άντεχε πια. Στην αρχή γοητεύθηκε από τη μυστήρια αύρα του, το βλέμμα του που περιπλανιόταν στο κενό, την ηρεμία του. Αργότερα κουράστηκε από τη μοναχικότητα του, από τα μυστικά που νόμιζε ότι της έκρυβε. Ήθελε να διεισδύσει όσο πιο βαθειά στον κόσμο του μπορούσε αλλά εκείνος είχε ασφαλίσει καλά τους θησαυρούς του. Τη σκεφτόταν συχνά τελευταία. Ένιωθε τύψεις γιατί δεν της έδινε αυτά που της άξιζαν, αυτά που και ο ίδιος επιθυμούσε να της προσφέρει. Του έλειπε όταν έκανε ένα μικρό βηματάκι πιο κοντά στη λύση που αναζητούσε εδώ και χρόνια και δεν ερχόταν. Ήθελε κάποιον να μοιραστεί τον ενθουσιασμό του εκείνες τις ώρες.

Ένιωθε ότι είχε φτάσει κοντά στο τέλος πια. Το ένιωθε να έρχεται κι ας μην είχε κάνει καμιά ουσιαστική πρόοδο εδώ και καιρό. Αναρωτιόταν αν ήταν η τεράστια επιθυμία του να είναι αυτός που θα βρει τη λύση, που του γεννούσε τέτοια συναισθήματα. Σκεφτόταν τη στιγμή που θα τελείωνε και θα σχεδίαζε το μικρό τετράγωνο κουτάκι στο δεξί μέρος της σελίδας, κάτω από την τελευταία γραμμή της απόδειξης.

Δεν είχε δουλέψει εδώ και μέρες. Σκεφτόταν πολύ. Άφηνε τις διεργασίες να γίνουν στο μυαλό του και περίμενε. Περίμενε αυτά που είχαν αποθηκευτεί στα συρτάρια του μυαλού του να ανακατευτούν μεταξύ τους και να του χαρίσουν αυτό που τόσο επιθυμούσε.

Εκείνο το βράδυ ξάπλωσε νωρίς. Έσερνε βαριά την κούραση του όλη μέρα. Είχε καλοκαιριάσει αλλά το βράδυ δεν αποχωριζόταν το σεντόνι του. Κοίταξε το διπλό κρεβάτι καθώς έβγαζε τα ρούχα του και φευγαλέα σκέφτηκε πως πάλι μόνος θα κοιμόταν απόψε. Η ιεροτελεστία του βραδινού ύπνου ήταν συγκεκριμένη: έκανε πράξεις με τα μάτια κλειστά ως ότου παραδοθεί στην κούραση του. Από μικρό παιδί το έκανε αυτό, απ’ όταν έμαθε να μετράει.

Ξύπνησε στη μέση της νύχτας αναστατωμένος. Ανακάθισε στο κρεβάτι. Χαμογέλασε. Ο ξαφνικός ενθουσιασμός πάλευε να ξεχυθεί από μέσα του αλλά εκείνος παρέμενε ήσυχος. Η σιγουριά της γνώσης τον ηρεμούσε. Δε βιαζόταν. Τόσα χρόνια περίμενε υπομονετικά αυτή τη στιγμή και τώρα ήθελε να την απολαύσει. Κοντοστάθηκε στο κατώφλι της πόρτας του γραφείου του. Ο χώρος αντανακλούσε όλη την προσπάθειά του^. χαρτιά πεταμένα παντού, η βιβλιοθήκη μισοάδεια και τα βιβλία σκορπισμένα στο πάτωμα. Κάθισε στην καρέκλα του και ξεκίνησε να γράφει στην τελευταία κόλλα που είχε σταματήσει πριν πολλές μέρες. Όλα έβγαιναν αβίαστα από το μυαλό του. Τελείωσε μετά από λίγο. Δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο εύκολο. Ξανακοίταξε το τελευταίο βήμα της απόδειξης. Χαμογέλασε. Ένα κολπάκι ήθελε τελικά! Ένα διαβολεμένο τέχνασμα! Ζωγράφισε το μικρό τετραγωνάκι που τόσο είχε επιθυμήσει όλα αυτά τα χρόνια. Κλείδωσε τα χαρτιά του στο συρτάρι του γραφείου του και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Ένιωθε σα να ξεκινούσε η ζωή του ξανά. Θα πήγαινε διακοπές…μαζί της! Ντύθηκε βιαστικά και πήγε στο χωλ της εξώπορτας. Άνοιξε την κλειδοθήκη και πήρε ένα ζευγάρι κλειδιά που κρέμονταν από ένα μπρελόκ με μια κόκκινη καρδιά. Είχε καιρό να τα χρησιμοποιήσει. Σχεδόν είχε ξεχάσει ότι τα είχε.

Στο δρόμο για το σπίτι της, έκανε σχέδια για το μέλλον. Θα της χάριζε ότι της είχε στερήσει τόσα καιρό. Ότι είχε στερηθεί κι αυτός. Περπατούσε γρήγορα. Ανυπομονούσε να της πει για την επιτυχία του. Πλησίασε στο διώροφο σπίτι της στην άκρη του δρόμου. Μπήκε στον κήπο. Μα δεν κοιμόταν? Τα φώτα ήταν ανοικτά. Δεν ήθελε να την τρομάξει. Ας χαλούσε την έκπληξη, θα πήγαινε στη τζαμαρία του σαλονιού να δει αν ήταν ξύπνια. Και τότε την είδε. Δεν ήταν μόνη. Ένας νέος άντρας ήταν μαζί της. Καθόταν δίπλα της. Της χάιδευε τα μαλλιά. Γελούσαν. Φαινόταν πιο όμορφη από ποτέ. Έλαμπε. Άφησαν τα άδεια ποτήρια από το κρασί τους στο τραπεζάκι. Της κρατούσε το χέρι σφικτά σα να ήταν το πιο πολύτιμο κρύσταλλο. Έσβησαν τα φώτα. Τους είδε να ανεβαίνουν την ξύλινη σκάλα. Ήξερε που οδηγούσε αυτή η σκάλα.

Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι που κατάφερε και κουνήθηκε από το παρατηρητήριο του. Κοιτούσε το σκοτεινό άδειο σαλόνι αναλογιζόμενος τι είχε συμβεί. Ξεκίνησε να περπατά ξανά με τα χέρια στις τσέπες. Μόνος ξανά. Θα πήγαινε να πάρει το σκύλο του…