Δύσκολες νύχτες..

Σπίτι άδειο.
Ώρες που περνούν τελικά αργά. . Όταν πέφτει το σκοτάδι.
Μια ώρα μένεις μόνη και σου φαίνεται ατελείωτη.
Νομίζεις ότι πέρασαν πολλές μέρες, αλλά θα περάσουν τουλάχιστον άλλες τόσες . Αργά και βασανιστικά.
Ευτυχώς είσαι κουρασμένη και ελπίζεις να κοιμηθείς αμέσως μόλις ξαπλώσεις.
Το τηλέφωνο κοντά , να το σηκώσεις να πάρεις πού?

Επικοινωνία μηδέν.

Άντε να περάσει η εβδομάδα των παθών..
Επηρεασμένη από το κλίμα των ημερών και το post της lovething …έτσι, για να με αποτελειώσω.. :

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει – ακούς ;
Είμ’εγώ που φωνάζω κι είμ’εγώ που κλαίω μ’ακούς?
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ακούς.

[…]

Πουθενά δεν πάω μ’ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυο μαζί, μ’ακούς
….