Ο Σεισμός...

Τα σημάδια του εξωφύλλου στο σημειωματάριο των σκέψεών μου μαρτυρούν το κακό που έγινε…Οι σοβάδες που άσπρισαν την κατάμαυρη όψη. Ήταν μια νύχτα φοβερή. Ανησυχίας, φόβου που έγινε τρόμος, απελπισίας. Ο πρώτος σεισμός μας βρήκε στα κρεβάτια. Εμένα ξύπνια. Το προηγούμενο βράδυ είχα καταλάβει δύο μικρούς σεισμούς. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ανησυχητικό αφού η περιοχή πάλλεται συνεχώς από τον Κορινθιακό, το Ιόνιο και τη δική της κοιτίδα, τη Λίμνη Τριχωνίδα. Έτριξαν τα τζάμια. Είχα τρομάζει. Σηκώθηκα, το είπα στους άλλους αλλά κανείς δεν πείστηκε. «Είσαι κουρασμένη και ξύπνησες» . Την άλλη μέρα το σκεφτόμουν συνέχεια. Ήμουν σίγουρη πως θα ξανακουνιόμασταν. Το βράδυ όταν ξάπλωσα έβαλα το κινητό στο κρεβάτι δίπλα στο χέρι μου. Να μπορώ να το αρπάξω και να κατέβω στον κάτω όροφο. Δε μπορούσα να ηρεμήσω. Το επόμενο που θυμάμαι είναι τον τρομακτικό θόρυβο από πόρτες, παράθυρα, πατώματα κι εμένα να τρέχω ουρλιάζοντας. Ήταν 2.30 το πρωί. Μείναμε στον κάτω όροφο. Ελάχιστοι μετασεισμοί ακολούθησαν κι εμείς δεν είχαμε καμιά ενημέρωση ούτε για το μέγεθος, ούτε για το επίκεντρο. Βλέπεις τα ΜΜΕ που τόσο τους αρέσει να ασχολούνται με τα ασήμαντα, δε μπορούν να έχουν έναν άνθρωπο να βγει να ενημερώσει τον κόσμο. Θα φεύγαμε για Αθήνα εκείνο το πρωί. Στις 6.10 πίναμε καφέ και λέγαμε σε λίγο να ξεκινήσουμε. 7 λεπτά αργότερα σείστηκε όλη η γη. Πρώτα ακούστηκε η βοή και μετά ξεκίνησε ο σεισμός. Τότε ξεκίνησε το κακό. Άρχισαν να πέφτουν σοβάδες, γύψινα, αντικείμενα. Μαζέψαμε όπως-όπως τα πράγματα. Κουνούσε συνέχεια. Μετά τους σεισμούς του ’75 κανείς δεν άντεχε να ξαναζήσει το ίδιο. Κλειδώσαμε τον «πύργο» μας όπως τον αποκαλούμε και φύγαμε. Ακολούθησαν κι άλλοι χειρότεροι σεισμοί. Το επίκεντρο 500-1000m από το χωριό μας. Σπίτια σκίστηκαν στα δύο, αγωγοί έσπασαν, ο κόσμος στους δρόμους. Κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει. Οι μνήμες είναι κακές και όλοι είναι επιφυλακτικοί. Ελπίζουμε όλοι η λίμνη μας να μη βγάλει πάλι όλη τη μανία της ισοπεδώνοντας τα πάντα. Έχει φουσκώσει λένε και θειάφι έχει βγει στην επιφάνεια. Η ευλογία και κατάρα του τόπου μας. Ως τώρα μετράμε 6 σεισμούς γύρω στα 5,5 ρίχτερ και πάνω από 30 μεταξύ 4-5. Ελπίζω ο πέτρινος πύργος μας, με τα κόκκινα παράθυρα που όλοι σταματούσαν να θαυμάσουν , να αντέξει. Δε μπορώ να φανταστώ το πρόσωπο του πατέρα μου όταν θα ανοίξει την πόρτα. Φοβάται γι’ αυτό που θα αντικρύσει. Ας τελειώσει εδώ…