Σκέφτομαι και γράφω: Πώς πέρασα το Πάσχα

Φέτος ήταν ένα Πάσχα σαν τα υπόλοιπα φυσικά . Οι μικροδιαφορές που παρουσιάζονται κάθε χρόνο δεν αρκούν για να το καταγράψει ο εγκέφαλος σαν μια καινούρια εμπειρία. Τουλάχιστον έχω δύο αναμνήσεις να θυμάμαι: τη βόρεια και τη νότια . Σαν την Αμερική ένα πράγμα!.. Αναμνήσεις συγκεκριμένες που κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξαναβιώνονται, κάτι σαν deja vu ! Και είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις τις φορές, όλες ίδιες και απαράμιλλες..

Η βόρεια ανάμνηση λοιπόν –που έζησα και φέτος- ξεκινάει πάντα από το Μ. Σάββατο . Αυτό συμβαίνει διότι λόγω προσωπικής επιλογής, επιθυμίας, διαστροφής, όπως θες πες το , μου αρέσει να πηγαίνω εκκλησία στην περιοχή μου το πρωινό του Μ. Σαββάτου για την πρώτη Ανάσταση ..το σκηνικό είναι ανατριχιαστικό: χτυπάνε τα στασίδια στο γυναικονίτη, στον πάνω όροφο, κουνάνε τον πολυέλαιο,ο κρότος , όλα μαζί . Μετά την εκκλησία αναχώρηση για το χωριό. Που δεν είναι καν δικό μου χωριό. Άφιξη το μεσημέρι, την ώρα του φαγητού, χαιρετούρες βιαστικές γιατί η πείνα μας έχει θερίσει, νηστίσιμη φασολάδα, ξεκούραση. Το απόγευμα ελεύθερος χρόνος .. καφές, επισκέψεις , κάπως θα περάσει η ώρα κάθε φορά! Και όσο βραδιάζει τόσο νυστάζεις .. 10 η ώρα , αγκαλιά με ένα βιβλίο που σε νανουρίζει περιέργως το συγκεκριμένο βράδυ.. είναι ο Μορφέας που πάντα έρχεται τις πιο ακατάλληλες στιγμές και ποτέ δε σε ξεχνάει αυτό το βράδυ..! Μισή ώρα πριν την Ανάσταση διακόπτουν τον ελαφρύ (!) ύπνο σου και σε βάζουν στην επόμενη διαδικασία.. τα ίδια κάθε χρόνο..

Ντύνομαι, ποτέ με τα «καλύτερα» μου, απλώς αξιοπρεπώς, δε με νοιάζει και ιδιαίτερα η γνώμη της επαρχίας για μένα.. πάντα θα είμαι η πρωτευουσιάνα που θα βρουν τρόπο να με κράξουν ούτως ή άλλως..! Ανάγκη να αφήσω εντυπώσεις δεν έχω , προτιμώ να είμαι άνετη και να αφήσω τις άλλες να ξεπαγιάζουν.. η εκκλησία είναι εσωτερική ανάγκη λένε, έτσι δεν είναι? Ίσα-ίσα που προλαβαίνω να μπω μέσα πριν σβήσουν τα φώτα για να λάβουμε το Άγιο Φως.. Τα λεπτά παραμονής μου στο χώρο της εκκλησίας είναι πραγματικά λιγότερα από τριάντα.. είτε μέσα – για όσους είναι καλά party animals και έχουν συνηθίσει να σπρώχνονται στα μπαράκια , δε θα τους φανεί τίποτα το σπρωξίδι της εκκλησίας – είτε έξω στον ..καθαρό αέρα. Εκεί λοιπόν γνωρίζεις ένα σωρό δεύτερα –τρίτα ξαδέρφια που πρώτη φορά ξανασυναντάς (!) στη ζωή σου.. ή ξεφυτρώνουν συνέχεια από το πουθενά ή πραγματικά δε δίνεις ποτέ σημασία όταν στα συστήνουν.. ! Στο χωριό αυτό δεν ρίχνουν βεγγαλικά, πυροτεχνήματα, γουρούνες και συναφή όταν βγαίνει ο παπάς να πει το «Χριστός Ανέστη» . Στο χωριό μου γίνεται χαμός εκείνη τη στιγμή.. μόνο κατάνυξη δε νιώθεις! Φόβο νιώθεις μη σου έρθει τίποτα στο κεφάλι! Και δε μπορείς να ανασάνεις από όλα αυτά που ρίχνουν! Έτσι ήταν ήσυχα..

Γυρνώντας σπίτι έρχονται τα χειρότερα. Όλοι θέλουν να πέσουν με τα μούτρα στο φαγητό ..κυρίως στη μαγειρίτσα δηλαδή.. άθλιο φαγητό.. συκώτια και αηδίες μέσα. Έτσι μένω εγώ παρέα με τις σαλάτες μου προσπαθώντας να βρω απεγνωσμένα κάποιον στο τραπέζι να θέλει να τσουγκρίσει το αυγό μαζί μου για να περάσω την ώρα μου.. Ποιος έχει διάθεση να σηκώσει το κεφάλι από τη μαγειρίτσα για να παίξω εγώ? :-P Φτάνω σε σημείο να τσουγκρίζω μόνη μου και να με κερδίζω! Η μόνη διαφορά φέτος [όλεεε!] σε σχέση με... πάντα είναι ότι μετά το φαγητό βγήκα έξω με τα ξαδέρφια μου σε ένα πάρτυ νεολαίας του χωριού.. Είχαν κέφι πάντως τα παιδιά!

Και ξημερώνει η επόμενη μέρα.. Κυριακή του Πάσχα. Ο οβελίας έχει την τιμητική του πάντα ! Και το κοκορέτσι αλλά όπως καταλάβατε δεν είμαι οπαδός των εντέρων και των συκωτιών.. Ξυπνάω κατά τις 11 (ναι , είμαι γαιδούρα, πρέπει να σηκώνομαι νωρίτερα να βοηθάω, του χρόνου θα τα καταφέρω και τα λοιπά!) και κατεβαίνω για να βρω τους άλλους πάντα κουρασμένους από το πρωινό ξύπνημα, την κάπνα , τους χορούς που ήδη έχουν ρίξει.. αλλά παρόλαυτά πριν ανοίξω καν το μάτι μου με τραβολογάνε υπό τους ρυθμούς του τσάμικου και άλλων παραδοσιακών.. σηκώνει κρασί η κατάσταση για να αντέξω! Και επειδή όπου γάμος και χαρά εγώ πρώτη , τελικά καταλήγω να χορεύω, να πειράζω όλο τον κόσμο [να ασχολούμαι και με κάτι] , να μασουλάω ορεκτικά και το καλύτερο.. να τσιμπολογάω την πέτσα και κομμάτια από το αρνί καθώς σουβλίζεται.. αυτό με αποζημιώνει για τα υπόλοιπα που δεν τρώω [κοκορέτσια, μαγειρίτσες] . Στρώνουμε το τραπέζι και παρόλο που είμαστε πάντα όλοι χορτάτοι ξανατρώμε, για το καλό. Διάλειμμα για ανάσα και μετά ξανατρώμε. Και μετά έρχονται τα γλυκά . Και μετά τα φρούτα. Και τρώμε πάλι. Μετά ο καφές και τα κέικ και οτιδήποτε άλλο φανταστείς. Και μετά ξαναλιγουρεύεσαι εκείνο το δόλιο το αρνί που σούβλισες και ξανατρως . Και μέχρι το απόγευμα δεν κάνεις τίποτα άλλο παρά να τρως , να πίνεις κρασιά και να συζητάς. Και ξαφνικά ενώ οι μουσικές είχαν ηρεμήσει, κατά τις 4.30 κάποιος γείτονας θα ξεκινήσει πάλι . Είναι το κρασί που επιτέλους έκανε τη δουλειά του και έφτιαξαν κεφάλι όλοι .. και θέλουν να ρίξουν και άλλες γυροβολιές! Τσάμικο και καλαματιανά μέχρι να πονέσουν τα πόδια.

Πολιτικές ή αθλητικές συζητήσεις και «πώς κατάντησε η κοινωνία, όταν ήμασταν εμείς μικροί όλα ήταν αλλιώς», ιστορίες προπολεμικές (ευγενική χορηγία της γιαγιάς), σόδα για να χωνευτούν τα αχώνευτα (κάποιοι δε θα κοιμηθούν το βράδυ από τη βαρυστομαχιά), μισοί στο κρεβάτι για ξεκούραση, όσοι αντέχουν πάνε βόλτα για καφέ..

Και το σκηνικό τελειώνει με την ίδια φιγούρα σε μία γωνιά στην προσπάθειά της επιτέλους να απομονωθεί για λίγο από τους υπόλοιπους, να ευχαριστηθεί τη φύση ..

Άντε και του χρόνου!