Ο,τι να 'ναι

Τα τελευταία βράδια βαριέμαι να κοιμηθώ!

Ζεσταίνομαι αλλά δε μπορώ να ανοίξω κλιματιστικό γιατί δε κάνει για τον αυχένα μου... κι έτσι βάζω κρύες κομπρέσες στο λαιμό για να δροσίζομαι! Σηκώνομαι δηλαδή σα μανική στη μέση της νύχτας με ένα γαλάζιο πετσετάκι και ανοίγω το ψυγείο για να το ξαναβρέξω. Ξαπλώνω το βάζω στο λαιμό και προσπαθώ να κοιμηθώ ανάσκελα για να μη φύγει από τη θέση του. Αυτή η ταλαιπωρία μου προκαλεί μάλλον εκνευρισμό και ταραγμένα όνειρα (χαρακτηριστικό παράδειγμα: είδα το γυναικολόγο να μου ανακοινώνει πως πρέπει να μου βγάλει τη μια ωοθήκη (τη δεξιά αν έχει καμιά σημασία). βέβαια μάλλον σε αυτό το όνειρο συντέλεσε η γέννα της αδερφής μου που καμία σχέση δεν έχει βέβαια με την ωοθήκη αλλά όλος αυτός ο γυναικολογικός πανικός με τάραξε μάλλον). Δεν έφταναν όλα αυτά είχαμε και 10 μέρες το φυσικό αέριο που "πέρασε από τη γειτονιά μας" και ξυπνούσαμε στις 7.30 καθημερινά πλην μιας κυριακής. Πάντα είχα καλή σχέση με τον ύπνο... συνήθως χρειάζομαι 8-10 ώρες για να σταθώ καλά στα πόδια μου την επόμενη μέρα. Τώρα τελευταία που δε συμπληρώνω το πλήρες ωράριο ύπνου, τον αναπληρώνω τα μεσημέρια! Έλα όμως που τα μεσημέρια πέφτω σε λήθαργο και ξυπνάω και νομίζω πως είναι πρωί! Όλα αυτά με οδηγούν κάθε βράδυ στο ίδιο συναίσθημα: να βαριέμαι να κοιμηθώ! Κάθομαι δηλαδή κλασσικά στο pc, είτε έχω βγει είτε όχι και σκέφτομαι ουυυυυυυυφ ποιος πάει τώρα για ύπνο.

Ευτυχώς 1 μέρα έμεινε πριν από τις πρώτες διακοπές... φεστιβάλ κιθάρας δηλαδή αλλά διακοπές για μένα μιας και το μοναδικό που θυμίζει πια ότι είμαι κιθαρίστρια είναι τα κιθαριστικά νύχια (ξέρετε μακρυά στραβά νύχια στο δεξί χέρι και πολύ κοντά νύχια στο αριστερό πλην ίσως του αντίχειρα που κάποιοι τον αφήνουν να μακρύνει λίγο "για να ανοίγουν αναψυκτικά"! ) τα οποία διατηρώ από βίτσιο μπααααααααας και μου έρθει να ξαναπαίξω κάτι που το προσπαθώ τελευταία αλλά ... things have change! Φεστιβάλ κιθάρας σημαίνει: πολλές συναυλίες απίστευτα υψηλού επιπέδου αλλά και κρυφοκοίταγμα του ρολογιού του στυλ "αντε πότε θα τελειώσει να πάμε για μπάνιο/ποτό", ανταγωνισμός, ίντριγκες, καθημερινά ξενύχτια με γιγαντιαία mojitos... καλά τα περνάμε δηλαδή! Ένας μικρόκοσμος που γεννιέται την πρώτη μέρα, πεθαίνει την τελευταία αλλά όλο το χρόνο σε σουβλίζει με αναμνήσεις. Όσο πιο μικρός είσαι τόσο πιο έντονα το ζεις, μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στο "κύκλωμα" σε ενοχλούν τα σάπια θεμέλια του! Αλλά συνεχίζεις να περνάς καλά...

Αυτά!

υ.γ. πολλά βράδια με "τυραννάει" το εξής μυστήριο: γιατί στο μικρό σπίτι στο λειβάδι χτένιζαν τα μαλλιά τους πριν πέσουν για ύπνο? τι νόημα έχει δηλαδή? αφού θα χαλάσουν στην πορεία...