Hello Artemis

Η χθεσινή νύχτα σηματοδότησε ένα τέλος εποχής...

Ήρθε η ώρα για το pc που με συντρόφευε τα τελευταία 5 χρόνια (αθάνατο ε, και χωρίς αναβάθμιση!) να αποχωρήσει στην τελευταία του κατοικία δηλαδή το νεκροταφείο των pc ή αλλιώς την αποθήκη του σπιτιού μου, όπου θα κρατήσει συντροφιά σε έναν 386, 486 και δύο pentium! Η συμβίωσή μας δεν ήταν πάντα εύκολη... καμία σχέση δε χτίζεται εύκολα άλλωστε. Από την πρώτη μέρα φάνηκαν τα πρώτα σύννεφα στη σχέση μας (γιατί κάποιος το γκαντέμιασε το καημένο πριν το πάρω, "όχι μη πάρεις intel πάρε amd" κλπ), όταν η πανάκριβη κάρτα γραφικών δε δούλεψε και μου έδωσαν μια άλλη βλακεία που είχε πρόβλημα ασυμβατότητας με τα άλλα δομικά στοιχεία του υπολογιστή. Ακολούθησαν δύσκολα χρόνια... πολλές φορές τα windows έσβησαν τα αρχεία τους με αποτέλεσμα να χάνω εργασίες μια ώρα πριν την παράδοσή τους και άντε να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, αμέτρητα format, άπειρες μπλε οθόνες (γελάτε ε; όλοι έχετε έρθει αντιμέτωποι με μια μπλε οθόνη!), επανεκκινήσεις ξαφνικά και χωρίς αιτία, κολλήματα, κρασαρίσματα, σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί.... Δεν το έβαζα κάτω... με πολύ υπομονή και αρκετή βοήθεια (ευχαριστώ δημόσια τον φίλο του blog, echoe και τον αδερφό του για τις ώρες που σπατάλησαν χτίζοντας το σύστημα ξανά και ξανά) κατάφερνα και το επανέφερα στη ζωή... Λόγω των στενών επαφών τρίτου τύπου που έχω με τα αντικείμενα (μεγάλη συζήτηση - μεγάλο post, άλλη φορά!) ένιωθα λες και έχω έναν ασθενή που νοσηλεύεται χρόνια από σπάνια και άγνωστη ασθένεια κι εγώ είμαι η γιατρός και νοσοκόμα του. Τα τελευταία 2 χρόνια γκρίνιαζα πως θέλω να πάρω pc. Η κάρτα γραφικών με είχε αφήσει προ πολλού και επιβίωνα με μια geforce2 κι έτσι το πιο "βαρύ" παιχνίδι που μπορούσα να παίξω ήταν ναρκαλιευτής. Άντε πότε θα πάρεις pc έλεγαν όλοι, θέλω να παίξω παιχνίδι έλεγα εγώ αλλά τελικά δε το αποφάσιζα ποτέ να προδώσω το pc που είχαμε περάσει τόσες φουρτούνες μαζί.

Η τομή στο χωροχρόνο ήρθε πριν τρεις μήνες όταν στο ξέφραγο αμπέλι (windows) κάποιοι μπήκαν και έκαναν ξέφρενο πάρτυ! Τότε έπεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η ιδέα να βάλω linux. Και παλιά είχε υπάρξει η ίδια σκέψη αλλά εγώ την αντιμετώπιζα με προκατάληψη και καχυποψία. Αφού τα windows είχαν το πιο φιλικό περιβάλλον, γιατί εγώ να δυσκόλευα τη ζωή μου? Ήταν όμως και το πιο φιλόξενο περιβάλλον ή έπρεπε συνέχεια να προσέχεις μην πέσεις σε λακούβες, να κρύβεσαι στις γωνίες, να σκέφτεσαι τις κινήσεις σου? Η αρχή με το linux ήταν διστακτική. Όταν όμως είδα πως με ένα πιο ελαφρύ σύστημα, το ίδιο απλό στη χρήση (δεν είναι πια μαύρη οθόνη που γράφεις εντολές) δε θα στερούμουν τίποτα, απελευθερώθηκα, το απενεχοποίησα μέσα μου και άρχισα να δουλεύω εκεί. Πολλές προκλήσεις εμφανίστηκαν αλλά τις αντιμετώπισα με υπομονή και επιμονή μιας και οδήγησαν σε γνώση. Κι έτσι ξεκίνησε ο πρόδρομος της νέας εποχής που οδήγησε στη χθεσινή νύχτα που τα μέρη του καινούργιου υπολογιστή ήρθαν πακεταρισμένα σε δωράκι! Φυσικά το pc θα τρέχει linux ως βασικό λειτουργικό γιατί τώρα που καλόμαθα πολύ δύσκολα θα επιστρέψω στο γολγοθά της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας, των μπλε παραθύρων και των επανεκκινήσεων.

Νίωθω ένα σφίξιμο αποχαιρετώντας το παλιό pc, τόσα μας ένωσαν άλλωστε, τόσες φορές το μαστόρεψα, αλλά θα μου περάσει όταν θα παίξω το πρώτο παιχνίδι μετά από τόσο καιρό. :D

Καλά μου ξενύχτια λοιπόν...