Σε μια περίοδο αξιολόγησης, λογοκρισίας, ανασυγκρότησης, ανανέωσης, αναδιοργάνωσης, γενικής επισκευής και πετάγματος...
Όταν νιώθεις μόνος ανάμεσα σε πολλούς...
Όταν πέφτεις το βράδυ στο κρεβάτι και φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια...
Όταν συνειδητοποιείς πως άλλαξες, έγινες πιο σκληρός, πιο αδιάλλακτος...πως έχτισες μετά κόπων και βασάνων ένα τείχος ανάμεσα σε σένα και τους άλλους και τώρα θέλεις να πάρεις φόρα και να πέσεις πάνω του να το γκρεμίσεις...
Όταν φοβάσαι να προφέρεις λέξεις απλές, να τεντώσεις το χέρι σου στα μαλλιά που ανεμίζουν, να χαμογελάσεις με νόημα...
Όταν αρνήσαι να παραδεχτείς συναισθήματα για να μη σου στραπατσαριστεί ο μικρόκοσμος σου που όμως είναι το δικό σου σύμπαν...
Τότε είναι η ώρα να χαμογελάσεις, να αφήσεις την εσωτερική δύναμη που κρύβεις μέσα σου, σαν άλλος Ατλαντας, να κατακλύσει και το τελευταίο κύτταρο και νευρώνιο σου... και να κάνεις ένα καινούργιο...μετασχηματισμένο τέλος!!!! Έχω πει πως δε πιστεύω στις νέες αρχές αλλά στα μετασχηματισμένα τέλη... δε μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο και να πετάξεις ότι δε σου αρέσει...θα το κουβαλάς στο δισάκι σου μια ζωή...συμφιλιώσου και αγάπησε τον εαυτό σου...μάθε τον...θύμωσε μαζί του...αυτός κι εσύ θα πορεύεστε για πάντα...δεν ειναι άδικο να ζείτε μαλωμένοι??
Όταν νιώθεις μόνος ανάμεσα σε πολλούς...
Όταν πέφτεις το βράδυ στο κρεβάτι και φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια...
Όταν συνειδητοποιείς πως άλλαξες, έγινες πιο σκληρός, πιο αδιάλλακτος...πως έχτισες μετά κόπων και βασάνων ένα τείχος ανάμεσα σε σένα και τους άλλους και τώρα θέλεις να πάρεις φόρα και να πέσεις πάνω του να το γκρεμίσεις...
Όταν φοβάσαι να προφέρεις λέξεις απλές, να τεντώσεις το χέρι σου στα μαλλιά που ανεμίζουν, να χαμογελάσεις με νόημα...
Όταν αρνήσαι να παραδεχτείς συναισθήματα για να μη σου στραπατσαριστεί ο μικρόκοσμος σου που όμως είναι το δικό σου σύμπαν...
Τότε είναι η ώρα να χαμογελάσεις, να αφήσεις την εσωτερική δύναμη που κρύβεις μέσα σου, σαν άλλος Ατλαντας, να κατακλύσει και το τελευταίο κύτταρο και νευρώνιο σου... και να κάνεις ένα καινούργιο...μετασχηματισμένο τέλος!!!! Έχω πει πως δε πιστεύω στις νέες αρχές αλλά στα μετασχηματισμένα τέλη... δε μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο και να πετάξεις ότι δε σου αρέσει...θα το κουβαλάς στο δισάκι σου μια ζωή...συμφιλιώσου και αγάπησε τον εαυτό σου...μάθε τον...θύμωσε μαζί του...αυτός κι εσύ θα πορεύεστε για πάντα...δεν ειναι άδικο να ζείτε μαλωμένοι??
15 σχόλια:
"Όταν νιώθεις μόνος ανάμεσα σε πολλούς..."
Μην το ξαναπείς αυτό... Εχεις 5-6 άτομα που δεν θα σε αφήσουν ποτέ μόνη...
Σε όλα τα άλλα συμφωνώ...
Είμαστε μπροστά στο μεταίχμιο...
"Εσυ κι αυτος θα ζειτε για παντα...δεν ειναι αδικο να ειστε μαλωμενοι;"
Και αδικο ειναι και πολυ ψυχοφθορο. Αν δεν μπορεις να κοιταζεις τον εαυτο σου με αγαπη, αποδοχη και σεβασμο, κανεις αλλος δεν θα το κανει για σενα. Και θα νιωθεις παντα "μονος αναμεσα σε πολλους", αυτο ομως που δεν θα ξερεις θα ειναι οτι εσυ το διαλεξες...
LOvething!
Συμφωνώ σε όλα, το παρελθόν δε σβήνεται , μόνο χωνεύεται και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό. Δεν έχει νόημα και να το σβήσουμε γιατί είμαστε το παρελθόν μας, θα ήταν σαν να απαρνιόμασταν .. εμάς!
Πόσο καιρό μπορεί να πάρει η κάθαρση λες? Πολύ? Όπως και να έχει είναι μια ανανεωτική και δημιουργική διαδικασία και μπορείς να βγεις πολύ δυνατή από αυτήν...
Εγώ ακόμα είμαι μίλια μακριά από οποιαδήποτε κάθαρση..!! [και σκέψη :P ]
Τώρα τελευταία όλο ωραία Posts διαβάζω από όλους, τι γίνεται? ανοιξιάτικος οίστρος?
ΦιλιΑΑ!
αααχ..ποσο συμφωνω...τα λεω και τα ξαναλεω...σε μενα και στους αλλους...το μονο που σου μενει εισαι εσυ...φιλακια!!!
Hello. This post is likeable, and your blog is very interesting, congratulations :-). I will add in my blogroll =). If possible gives a last there on my blog, it is about the Home Theater, I hope you enjoy. The address is http://home-theater-brasil.blogspot.com. A hug.
Ο εαυτός μας επιθυμεί συνεχώς, αλλά εμείς δεν αποφασίζουμε με την ίδια συχνότητα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως κάποιος κι ο εαυτός του δημιουργούν από το ίδιο περιβάλλον διαφορετικά σύνολα παραμέτρων για τις αποφάσεις τους. Άσε που ο εαυτός σκέφτεται και πολύ γρήγορα.
Το ποιος θα ηγείται δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο, γιατί έξω φαίνεται ό,τι πράττει ή δεν πράττει κανείς. Εποικοδομητικό όμως είναι και οι δυο να αναλαμβάνουν εναλλάξ, γιατί υπάρχουν τα απωθημένα και οι τύψεις.
Το παρελθόν επηρεάζει με τον τρόπο που το “βλέπει” κανείς κάθε φορά στο παρόν. Καθ' όλη αυτή τη προσπάθεια για ισορροπία καλό είναι να έχει κανείς την βοήθεια της οικογένειας και των φίλων με μια μικρή προϋπόθεση να μιλά για τους προβληματισμούς και τις συναισθηματικές καταστάσεις του. Όλα τα αντιλαμβανόμαστε με τον εγκέφαλό μας. Αν έχει “κολλήσει” σε κάτι, ένας άλλος μπορεί να βοηθήσει όσο μπορεί, αλλά και όσο του το επιτρέψουμε.
Οι άλλοι εγκέφαλοι (κυρίως οι μεγαλύτεροι μέχρι κάποια ηλικία) μπορούν να είναι πηγές “καθαρής ενέργειας”. Κάτι σαν την σοκολάτα που τρως άμα έχεις ξεμείνει στο βουνό. Πρέπει να επικοινωνήσεις όμως για να φας (εκτός κι αν σου φτάνει να διαβάζεις βιβλία και…blogs χεχ!)
(Το «καινούργιο μετασχηματισμένο τέλος» δεν το κατάλαβα).
Από την άλλη, πιστεύω πως η σχέση που πρέπει να έχουμε με τον εαυτό μας πρέπει να είναι προοικονομική και όχι απολογιστική.
Κι εξηγούμαι.
Πρέπει όταν παίρνουμε μια απόφαση να την παίρνουμε με όλο μας το είναι, σκεπτόμενοι όλες τις πιθανότητες και γνωρίζοντας τις συνέπειες, τις οποίες θα πρέπει και να επωμιστούμε προφανώς.
Γιατί αν παίρνουμε απερίσκεπτα αποφάσεις, τότε είναι όντως ο εαυτός μας που μας πιάνει από το αυτί και μας λέει "στα λεγα, ας πρόσεχες!" ή, ακόμα χειρότερα "τι μ-----ες πας και κάνεις;"...
Επίσης, όποιος σβήνει το χάρακα με τον οποίο χαράζει πορεία, το παρελθόν του, είναι σίγουρο ότι θα χαθεί στη θάλασσα των περιστάσεων και της απόγνωσης. (Αυτό θα το γράψω κάπου να το θυμάμαι)
@pure_evil
Το αίσθημα μοναξιάς ανάμεσα σε πολλούς ίσα ίσα συμβαίνει και σε ιδιαίτερα κοινωνικά άτομα, πόσο μάλλον σε μένα... Πηγάζει από μέσα σου και δεν έχει να κάνει με το πόσο αγαπάς και εμπιστεύεσαι τους φίλους σου... Είναι ένα εσωτερικό πρόβλημα που πρέπει κανείς να λύσει...
Όσο για την απολογιστική ή προοικονομική σχέση με τον εαυτό μας, έχω να πω πως πολλές φόρες όσο περισσότερο σκεφτόμαστε/ αναλογιζόμαστε/ ζυγίζουμε τα θέματα που μας απασχολούν μπορεί να συμβεί να καταναλώσουμε όλη τη φαιά ουσία μας στη σκέψη και να μη μας έχει μείνει τίποτα όταν έρθει η ώρα για πράξη. Ξεχνάμε να ζήσουμε δηλαδή... Είναι όπως όταν πας να δεις ένα ηλιοβασίλεμα και αναλώνεσαι στο να τραβήξεις βίντεο και φωτογραφίες...τελικά ξεχνάς να στρέψεις εσύ ο ίδιος τα μάτια και να το δεις παρά μόνο το βλέπεις από την οθόνη 2 ιντσών της φωτογραφικής...
Όσο για τις συνέπειες, είτε τις αναλογιστούμε από πριν, είτε μας χτυπήσουν την πόρτα μετά το ίδιο δεν είναι? Εμείς θα τις βιώσουμε όπως και να 'χει.
@butterfly
Είναι όντως πολύ ψυχοφθόρο να μην είσαι συμφιλιωμένος με τον εαυτό σου... Γι'αυτό είναι καλύτερα να περνάς πιο "κλειστές" περιόδους και να τα βρίσκετε, παρά να το αναβάλει κανείς συνέχεια για αργότερα...Γιατί καταλήγει τότε και διερωτάτε, πως έγινα εγώ έτσι, πως άλλαξα... Το μόνος ανάμεσα σε πολλούς είναι όντως μια επιλογή...απλά μακροπρόθεσμα αποδεικνύεται κακή.
@griz-ούλα :)
ναι είναι μια ανανεωτική διαδικασία αν και πολλές φορές κουραστική, αλλά απαραίτητη... μην αναβάλεις τις σκέψεις και πολύ γιατί είπαμε θα γίνουν χείμαρρος και θα σε πνίξουν... όπως και να 'χει εκεί θα είμαι εγώ να σου πετάξω το σωσίβιο :)
ανοιξιάτικος οίστρος ναι... το θέμα δεν είναι το πόσο ωραία είναι τα posts αλλά το πόσο αληθινά... είναι δύσκολο πολλές φόρες να γράφουμε από την ψυχή μας
@mad2luv
έτσι να τα λέμε όλοι μαζί να πείσουμε και τους εαυτούς μας και τους άλλους... τελικά όλοι θα οφεληθούμε από αυτό...
φιλάκια κ από μένα :)
@dimpoet
πραγματικά έχεις πολύ μεγάλο δίκιο στο ότι τελικά οι πράξεις μας είναι αυτές που εκτίθενται και κρίνονται τελικά... η ζύμωσή που έγινε στο εργαστήριο του καθενός ίσως τελικά δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο παρά μόνο τον ίδιο... αυτό όμως δεν απαξιώνει τη διαδικασία...ίσα ίσα όσο πιο καλά αισθανόμαστε εμείς με τις αποφάσεις μας τόσο τελικά δε μας νοιάζει το "φαίνεσθαι"...
Οι άλλοι άνθρωποι σίγουρα είναι απαραίτητοι για την ισορροπία μας... αυτό που είπα κιόλας...να βγεις από το μικρόκοσμό σου... δεν είναι πάντα εύκολο και σίγουρα δε γίνεται με την ίδια ευκολία και στον ίδιο βαθμό από τον καθένα... ακόμα όμως και οι άνθρωποι-φρούρια απόρθητα, βρίσκουν τρόπους έκφρασης και κώδικες επικοινωνίας. Πάντα χρειάζεται άλλωστε ένα καθαρό μυαλό όπως είπες τη στιγμή που πελαγοδρομείς μόνος, χαμένος στις σκέψεις σου... Θα σου πει συνήθως κάτι προφανές που όμως εσύ το είχες κουράσει τόσο πολύ που δε το έβλεπες...
Χρησιμοποιώ το μετασχηματισμένο τέλος αντί της καινούργιας αρχής ακριβώς γιατί είπα πως δεν πιστεύω πως μπορούμε να σβήσουμε το παρελθόν παρά μόνο να μπούμε σε διαδικασίες αλλαγής και "μετασχηματισμών" ώστε να αλλάζουμε αυτά που δε μας κάνουν πια και να συνεχίζουμε ανανεωμένοι προς το μέλλον.
lovething
Ο καθένας έχει το παρελθόν του. Και πάντα μπορεί να σχεδιάζει το μέλλον του και ίσως με τρόπο που να αλλάζει τον τρόπο που ενεργούσε στο παρελθόν. Η συγχώρεση είναι για αυτό το λόγο. Όταν κάποιος έχει παραδεχτεί το λάθος του (αν μπορώ να πω λάθος κάτι που λογίζεται ως αρνητικό τέλος πάντων) να μπορούμε να δούμε ότι άλλαξε.
Προσωπικά αλλάζω συνέχεια και θέλω οι κοντινοί μου άνθρωποι να ενημερώνονται για αυτό χωρίς να κολλάω στον εγωισμό μου που δεν θέλει να παραδεχτεί όσα όμως πιστεύει πως είναι λάθος(τα κατηγοριοποιεί έτσι). Θέλω να είμαι ειλικρινής για να πάρω το ίδιο πίσω. Δυστυχώς έχω πιάσει τον εαυτό μου να φωνάζει περισσότερο στα πρόσωπα που αγαπά, γιατί για αυτά νοιάζομαι και θέλω να ενεργώ για το καλύτερο με αποτέλεσμα όμως εξίσου λάθος και σωστούς χειρισμούς.
Το αίσθημα μόνος ανάμεσα σε πολλούς ισχύει και για εμένα, αλλά χωρίς τους πολλούς. Στόχοι, εσωτερική ανάγκη για δημιουργία, όπως το βλέπω τώρα, είχαν κλείσει τα μάτια μου στη ζωή και είχαν δώσει τροφή στη ματαιοδοξία της αποτύπωσης. Ευτυχώς ένα άτομο στη ζωή μου με βοήθησε να το καταλάβω, έστω κι αν δεν το ξέρει ακόμα. Οφείλω να του το πω βέβαια.
Με αυτό θέλω να πω πως εκτός από αυτά που θέλουμε να δημιουργήσουμε, πρέπει να επικοινωνήσουμε και με την κοινωνία που ζούμε για να διαλέξουμε την στάση μας και να μην ζούμε στο κλειστό όνειρό μας που κάποια στιγμή θα καταλάβουμε ότι είναι πολύ μακρυά από την πραγματικότητα.
Βέβαια, όλα παίρνουν μορφή στο μυαλό μας. Και οι αξίες μας δημιουργούνται εκεί μέσα. Όλα είναι όπως τα βλέπουμε μέσα μας και εκεί πρέπει και ο εαυτός μας να φιλτράρεται όσο εμείς νομίζουμε κάθε φορά. Από μόνος του είναι εγωιστικός. Το εγωιστικό γονίδιο. Και για αυτό πρέπει να τον ελέγχουμε εφ΄ όσον ζούμε σε κοινωνίες και θέλουμε να συμβαδίζουμε με άλλους ανθρώπους.
Δηλαδή, φυσικά και υπάρχει το παρελθόν μας. Αλλά περισσότερη σημασία έχει το μέλλον. Το οποίο πρέπει να σχεδιάζεται στο παρόν με την βοήθεια των εμπειριών του παρελθόντος. Όταν γεννιέται κανείς δεν θα φτιάξει κάτι που να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Πρέπει να μάθει πρώτα. Και φυσικά να κάνει λάθη και να τα διορθώνει.
Όπως έχουν πει πολλοί διανοούμενοι: «Σημασία έχει τι θα κάνουμε με τον χρόνο που μας απομένει».
Εγώ την ιδέα σου για μετασχηματισμένο τέλος την βλέπω ως αναγέννηση. Συλλέγει κανείς εμπειρίες και φτάνει στο σημείο που αλλάζει τα πιστεύω του και την στάση του στη ζωή.
Δημοσίευση σχολίου