Τα παιχνίδια της ζωής

Είναι βραδάκι και αποφασίζεις να πάρεις τον αδερφό σου από το αεροδρόμιο που επιστρέφει από το εξωτερικό... Μια χαλαρή βόλτα που θα διευκολύνει κι εκείνον. Φορτώνεις το αναπηρικό σου καροτσάκι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου για να μη χρειαστεί να το μετακινείτε όταν θα τον παραλάβεις. Τις τελευταίες μέρες δεν αισθάνεσαι καλά οδηγώντας το τροποποιημένο για σένα αμάξι σου. Φοβάσαι. Αλλά δεν ξέρεις τι. Λες ότι φταίει η μαύρη επέτειος του ατυχήματος που σε άφησε πριν 10 χρόνια στην αναπηρική καρέκλα. Στα 24 σου. Τώρα πέρασε ο καιρός και νιώθεις πιο δυνατός από ποτέ. Ζεις μια φυσιολογική ζωή. Παίρνεις την Αττική Οδό και οδηγείς στη μεσαία λωρίδα. Δε βιάζεσαι. Αυτά τα χρόνια σου δίδαξαν την υπομονή. Βλέπεις ένα φως πίσω σου να έρχεται κατα πάνω σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δε μπορείς να αντιδράσεις. Μόνο το θόρυβο ακούς. Σε εκτοξεύει έξω από τα όρια του δρόμου. Φοβάσαι λες. Το αυτοκίνητο φέρνει γύρω στις 10 τούμπες και σε κάθεμια αναρωτιέσαι αν είσαι ζωντανός. Το νιώθεις που συρρικνώνεται γύρω σου και σε πιέζει. Όταν σταματούν οι περιστροφές βεβαιώνεσαι ότι ζεις. Μετά ψάχνεις το κινητό. Δεν το βρίσκεις. Και σου είχα πει να το κρεμάς στο λαιμό σου. Φωνάζεις βοήθεια. Βλέπεις τα αυτοκίνητα να περνούν και κανείς να μη σταματά. Μόνος σου. Σταματά ένας νεαρός μετά από αρκετή ώρα. Δε μπορεί να σε βγάλει. Έρχεται η πυροσβαστική. Δεν το πιστεύουν ότι εκεί βρίσκεται άνθρωπος ζωντανός. Τους λες ότι είσαι παραπληγικός και τους σοκάρεις. Βλέπεις τα αίματα αλλά δεν ξέρεις από που βγαίνουν. Σε πάνε στο πρώτο εφημερεύον νοσοκομείο. Σε ψάχνουν. Από τη μέση και πάνω. Τους λες να κοιτάξουν και τα πόδια σου. Σε ειρωνεύονται: Τι χειρότερο μπορεί να έχεις πάθει. Σου δίνουν εξιτήριο στα γρήγορα. Γίνεται χαμός έχουν να τρέξουν κι αλλού. Μαθαίνεις ποιος σε χτύπησε. Ένας μεθυσμένος. Έτρεχε πάνω απο 180 και μάλλον κοιμήθηκε. Έσκασε πάνω σου σαν οβίδα. Τον βρήκαν σταματημένο παρακάτω. Δεν είχε καταλάβει τι είχε συμβεί. Ήταν σε αφασία. Το πρωί ζήτησες εσύ να έρθει κινητή μονάδα για να σου βγάλουν ακτινογραφία. Συντριπτικό κάταγμα στο δεξί σου πόδι. Πάλι φοβάσαι. Θυμάσαι να λόγια του γιατρού σου 10 χρόνια πριν: να προσέχεις μη σπάσεις το πόδι σου! Δεν ξέρεις ακόμα τι θα γίνει. Ανέχεσαι εμάς τους ξένους να περνάμε μπροστά σου αλλά ξέρω πως μόνος σου ζεις τι μοίρα που σου φύλαξε η ζωή. Αναφώνησες μόνο τι έχω κάνει και τιμωρούμαι έτσι?

Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Συνέβη εχθές το βράδυ σε στενό συγγενικό μου πρόσωπο. Η ασυνειδησία ενός δολοφόνου που πηρε το αμάξι του και βγήκε σαν το χάρο στους δρόμους και η αμέλεια των γιατρών που άφησαν να φύγει από δημόσιο νοσοκομείο ασθενής εμπλεκόμενος σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα χωρίς να τον ψάξουν από την κορυφή έως τα νύχια, παρατρίχα να τον σκοτώσουν εχθές. Προσπαθώντας να συγκρατήσω την οργή που ξεχειλίζει, αφήνω τα συμπεράσματα και τον προβληματισμό στον καθένα που θα διαβάσει τα παραπάνω.