Σκόρπια..

Ένα όνειρο στο άλσος της περιοχής που μεγάλωσα. Εφιάλτης . Με αγαπημένα μου πρόσωπα, σκιές και κυνηγητό. Σκοτάδι παντού. Ανάμεσα στα δέντρα. Στα τελευταία που έμειναν ζωντανά στην Ελλάδα.

Μια μπαγιάτικη ερωτική εξομολόγηση. Λόγια χωρίς ιδιαίτερο νόημα πλέον. Είχα δίκιο. Είχες κι εσύ δίκιο. Όλοι έχουμε πάντα το δίκιο μας. Πού να το βρούμε όμως?

Μια αγκαλιά που δε δόθηκε ποτέ. Κι ένα φιλί. Άρωμα Θεσσαλονίκης. Ατμόσφαιρα ειδυλλιακή.

Εξηγήσεις για τα παλιά. Δε θυμάμαι, με ξέρεις. Παθαίνω αμνησία μετά από λίγο καιρό. Η μνήμη μου είναι προσωρινή, ναι , σαν του χρυσόψαρου.

Αναπάντητα μηνύματα. Συμπεράσματα που βγαίνουν από πράξεις που δε γίνονται.

Ένα ταξίδι που περιμένεις να έρθει πώς και πώς. Επιτέλους, να έχεις κάτι να περιμένεις. Για να χωθείς πάλι μετά μέσα στα βιβλία.

Μια ατελείωτη εξεταστική που έχει φτάσει τους φοιτητές στα όρια τους. Από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο, σχεδόν εξάμηνο μες στην πίεση, το άγχος και τα βιβλία. Μέχρι το τέλος είναι μια ευθεία, δεν έχει στροφές και άλλα μονοπάτια. Κι ας προσπαθείς με διάφορους τρόπους να το διαιωνίσεις, λίγο θα κρατήσει ακόμα.

Πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις που μέσα στην καθημερινότητα και το τρέξιμο πασχίζουν να επιβιώσουν.

Εκλογές που έρχονται και μοιάζουν με παιχνίδι πια. Παιχνίδι με νούμερα και φιγούρες. Μια χώρα που κινείται στους ρυθμούς της τηλεόρασης. Σήμερα κλαίμε για τους πυρόπληκτους γιατί έτσι θέλουν. Όλα τα κανάλια έχουν τηλεμαραθώνιο.

Σήμερα έχουμε debate. Δε μας απασχολούν οι πυρόπληκτοι πια, οι εκλογές έχουν τον πρώτο λόγο.

Αύριο ξαναθυμούνται τους πυρόπληκτους ελλείψει άλλων θεμάτων. Κλαίμε ξανά για τα καμένα.

Μεθαύριο συζητάμε για τα αποτελέσματα των εκλογών.

Έπειτα για τα ομόλογα που φέρνουν πάλι στο προσκήνιο μετά τις εκλογές με νέα στοιχεία και αποκαλύψεις.

Δεν κλαίμε πια για την τραγωδία με τις φωτιές. Πέρασε καιρός.