Απεργεί η καφετιέρα μου

Προχθές, ημέρα Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007, ήταν η γενική απεργία.

Τι το θελα και βγήκα από το σπίτι μου?
Πέρασα από μια καθηγήτρια να συζητήσουμε για τη διπλωματκή εργασία.. ωωω! απεργούσε.
Μέχρι και γραμματείς έλειπαν αρκετοί, λες και δεν ξύνονται αρκετά τα πρωινά που πάνε απλώς και πίνουν τον καφέ τους..
Στο πανεπιστήμιο επικρατούσε μια νέκρα.

Σκέφτηκα να πάω στο υπολογιστικό κέντρο να πνίξω λίγο τον πόνο μου στο ιντερνετ μιας και δεν είχα υπολογιστή στο σπίτι ακόμα. Ήταν εκεί κάποιοι κύριοι και με σταμάτησαν πριν μπω στην αίθουσα :
"Οι υπολογιστές είναι κλειστοί λόγω απεργίας"
Τα είδα όλα! Η πίεση χτύπησε κόκκινο.
"Εσείς δεν απεργείτε αλλά απεργούν μήπως οι υπολογιστές " ?
απάντησα με αρκετά κυνικό και μάλλον όχι ευγενικό τόνο.
"Εεε.. ναι" , είπε αμυνόμενος ο κύριος , μάλλον αιφνιδιασμένος.
"Ε, να τους βάλουμε να κάνουνε παρέα με την ηλεκτρική μου σκούπα που απεργεί και αυτή σήμερα" , και σηκώθηκα κι έφυγα νευριασμένη που τους ήταν δύσκολο να ανοίξουν τους υπολογιστές εφόσον βρίσκονταν εκεί.

Μετά πήγα κατευθείαν Λέσχη για να φάω [βρίσκεται εκτός κέντρου, με λεωφορείο πάμε , 10λεπτά απόσταση με λεωφορείο]. Δυστυχώς έσυρα και έναν άτυχο μαζί μου, τον οποίο ξύπνησα και τον τραβολογούσα λέγοντας "Έλα, φακές έχει σήμερα, άντε πάμεεεεεεεε" ..!

Ε, φυσικά όπως μπορείτε να φανταστείτε , απεργούσαν και οι ηλεκτρικές κουζίνες και οι κατσαρόλες. Τουλάχιστον δεν ήταν εκεί οι μάγειρες και η Λέσχη ήταν κλειστή.

Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα.. οι μάγειρες ειδικά.. ποιόν τιμώρησαν με την απεργία τους?
Εμάς . τους άμοιρους φοιτητές που όχι μόνο χάσαμε ένα μισάωρο στο πήγαινε - έλα και περιμέναμε να έρθει το λεωφορείο αλλά πληρώσαμε για να φάμε εκείνη τη μέρα? Μας τιμώρησαν?
Αυτά είναι οι απεργίες ? Και ήταν δύσκολο να βγάλουν την προηγούμενη μέρα μια ανακοίνωση στην πόρτα τουλάχιστον να μας ενημερώσουν ώστε να μην ταλαιπωρηθούμε?
Ή να έχουν φτιάξει σάντουιτς και να τα έχουν αφήσει εκεί για να φάμε?

Γενικά , δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω την απεργία ως μέτρο αντίδρασης. Θα ήθελα κάποιος από αυτούς να μου το εξηγούσε απλά. Πώς μία μέρα απεργίας φέρνει αποτελέσματα σε σχέση με τα αιτήματα τους? Ενοχλεί πολύ την κυβέρνηση δηλαδή μια μέρα απεργίας? [όποια και να είναι η κυβέρνηση, δεν το πολιτικοποιώ το θέμα σε σχέση με κόμματα κλπ].

Το συμπέρασμα είναι τουλάχιστον ότι η γενική απεργία σημαίνει Κυριακή . Άραγμα στο σπίτι και ύπνος. Ή μάλλον βόλτα στα μαγαζιά, αφού αυτά παραμένουν ανοιχτά.

Όταν σε προδίδει ο ίδιος σου ο υπολογιστής

Τι να εξηγήσεις όταν έχεις να γράψεις τόσο καιρό ? Και σε ποιόν?
Οι διακοπές μάλλον που ξεκίνησαν τέλη Οκτωβρίου ήταν παρατεταμένες.. μπορεί και μέχρι σήμερα.
Ουσιαστικά διακοπές μεγάλης διάρκειας ..
Αποχή από το blog εξαιτίας ενός προβλήματος με το e-mail μου στο gmail.
Και μετά καπάκι, πρόβλημα στον υπολογιστή γενικά.
Κλείδωσαν τα windows και ούτε καν μπορούσα να τον ανοίξω.

Με πρόδωσε ο υπολογιστής μου και είχαμε τόσα πολλά περάσει μαζί.
Εργασίες με ιδρώτα και κόπο και ξενύχτια, μουσικές στη διαπασών, μουσική στα πάρτυ, περιηγήσεις στο internet , ταινίες, παιχνίδια..

Δύσκολη η ζωή χωρίς αυτόν. Τελικά μετά την απλή "γρίπη" που είχε , αποφάσισα να του κάνω ολική εγχείρηση. Σκληρούς δίσκους, ram κλπ. Για να τον τιμωρήσω.
Για να μη μου θυμίζει τίποτα παλιό.

Τον περιμένω μέσα στις επόμενες μέρες.
Ελπίζω να μην έχω ξανά προβλήματα .
Τα λέμε :)

Τικ τακ τικ τακ τικ τακ

Ο Σεπτέμβρης είναι ο κατάλληλος μήνας για καινούργια ξεκινήματα. Ξεκινάνε τα σχολεία, τα φροντιστήρια, οι σχολές μπαλέτου, σίγουρα θα υπάρχουν και πολλές εγγραφές στα γυμναστήρια... και στην περίπτωσή μου ξεκινάει το ωδείο! Το κατάλαβα σήμερα όταν ξύπνησα πρωι πρωί και έβαλα το τικ - τακ του μετρονόμου (on line μετρονόμου καθώς ο δικός μου αγνοείται) να ηχεί στα αυτιά μου για να συνηθίσω τον ήχο. Υπάρχουν μετρονόμοι και μετρονόμοι. Οι κλασσικοί οι παλιοί με πιο γλυκό ήχο και οι καινούργιοι οι ηλεκτρονικοί με ήχο που πολλές φορές σου χτυπάει σα σφυρί μέσα στο κεφάλι. Τα καινούργια βελτιωμένα μοντέλα βγαίνουν πια με πιο γλυκό ήχο για να μη σου σπάνε τα νεύρα όσο κάνεις το πιο ηλίθιο πράγμα των μουσικών σπουδών...διαβάζεις σκάλες!

Λέγοντας Κλίμακα [<αρχ. κλίμαξ < κλίνω] ή Σκάλα, εννοούμε μία σειρά από μουσικούς ήχους/νότες που ο αριθμός τους ποικίλει από κλίμακα σε κλίμακα, και την οποία χρησιμοποιούν οι μουσικοί κάθε λαού ως βάση για την δημιουργία της μουσικής και των τραγουδιών τους. Οι νότες κάθε μουσικής κλίμακας, έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο διάταξης μέσα σ' αυτήν και όταν λέμε διάταξη αναφερόμαστε κυρίως στις ηχητικές αποστάσεις που απέχουν οι νότες αυτές μεταξύ τους.

Μια ευγενική χορηγία της Βικιπαιδείας! Οι σπουδαστές κάθε οργάνου υποχρεούνται από την αρχή των σπουδών τους να μελετούν κλίμακες και να εξετάζονται σε αυτές. Η μελέτη τους γίνεται με το μετρονόμο (σε αντικατάσταση του χτυπήματος του ποδιού που πραγματικά αν το κάνεις πολύ ώρα δε τηα μπορείς να περπατήσεις). Στην κιθάρα λοιπόν προτεινόμενος χρόνος μελέτης είναι μια ώρα την ημέρα! Δε νομίζω ότι το έχω κάνει αυτό ποτέ μα ποτέ για δύο μέρες τουλάχιστον συνεχόμενα στα χρόνια που σπουδάζω κιθάρα. Γι' αυτό βέβαια τρέχω να καλύψω κάθε τόσο τα κενά που δημιουργούνται από την έλλειψη άρτιας τεχνικής.

Σήμερα λοιπόν ξαναδιάβασα σκάλες. Που πρέπει να φτάσουν σε ταχύτητα τις 4 νότες στο 120 του μετρονόμου!!!! Κι εγώ είμαι ακόμα στο...86!!! Πάλι καλά γιατί μετά από 3 μήνες πλήρους αποδιοργάνωσης πίστευς ότι θα αρχίσω πάλι από το κλασσικό 60 κάθε χρονιάς. Είναι το όργανο σαν το ποδήλατο? Αν πω ναι θα παρακινήσω τον κόσμο να τα παρατάει που και που όταν κουράζεται με την ψευδαίσθηση ότι όλα θα είναι όπως πριν. Η αλήθεια είναι ότι έχεις διπλάσιο δρόμο να καλύψεις μετά. Με χέρια που μαλάκωσαν από την απαιξιά και τα καλοκαιρινά μουλιάσματα στην παραλία, που δεν ανταποκρίνονται στις εντολές του μυαλού (και του μετρονόμου), που δε μπορούν να πειθαρχήσουν στα αυστηρά γυμνάσματα. Εκεί είναι το κρίσιμο σημείο. Αν απογοητευτείς τότε έχασες το παιχνίδι πριν το σφύριγμα. Πρέπει να επιμείνεις και κυρίως να προσποιείσαι ότι σου αρέσει να διαβάζεις τεχνική πιο πολύ απο οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Γιατί όταν η καλή δασκάλα δώσει το ΟΚ θα ξαναπιάσεις τα κομμάτια που καθόλου δε σου έχουν λείψει γιατί τα έχεις βαρεθεί!!!

Αυτό ήταν ένας έγγραφος εσωτερικός μονόλογος για να πάρω την απαιτούμενη ώθηση που χρειάζομαι ώστε να κάνω επιτέλους ένα τελικό sprint στο όργανο που έχω αγαπήσει τόσο πολύ κι ας με έχει απογοητεύσει πολλές φορές. Για την ακρίβεια δε με έχει απογοητεύσει το ίδιο το όργανο αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα στα ωδεία, που κατά συνέπεια ξέσπασε στο όργανο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη και πονεμένη ιστορία. Η βασική αρχή είναι πως δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να μπαίνει εμπόδιο ανάμεσα σε μας και τη μουσική.

Γι' αυτό χαμόγελα και ας αρχίσει το μονότονο τικ τακ ξανά!!!!

Εκλογές και φοιτητές

Καταγγέλω την ημερομηνία των εκλογών.

Είναι στο μέσο της εξεταστικής πολλών φοιτητών. Όπως είναι προφανές, δε μπορούν να φύγουν οι φοιτητές από την Κρήτη να πάνε να ψηφίσουν στα Ιωάννινα και από τη Θεσσαλονίκη να τρέχουν στην Τρίπολη. Διότι χάνουν δύο σημαντικές μέρες από το διάβασμά τους και η εβδομάδα μετά τις εκλογές είναι φορτωμένη για όλους με πολλά μαθήματα. Προσωπικά δίνω τρία μαθήματα και δε μπορώ να κουνηθώ από εδώ που βρίσκομαι. Διότι ναι, να πάω να ψηφίσω , τα μαθήματα που δίνω μετά θα μου τα περάσουν αυτόματα όμως? Μπα, δε νομίζω! Μου στερούν έμμεσα το δικαίωμα να ψηφίσω. Το εκλογικό μου δικαίωμα. Όχι μόνο σε μένα. Σε χιλιάδες φοιτητές σε όλη τη χώρα. Πολλοί είναι οι συμφοιτητές μου που δε θα ψηφίσουν. Κρίμα , γιατί οι νέοι μόνο μπορούμε να αλλάζουμε τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι έχουμε σιχαθεί το πολιτικό σύστημα από τα 20 μας ακόμα! Γνωρίζουμε τη σαπίλα και ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ποτέ. Δεν υπάρχουν τίμιοι πολιτικοί. Δε θέλω να ξανακούσω να λένε ότι οι νέοι μπορούμε να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας και να αλλάξουμε τα πράγματα. Δε γίνεται. Ας μου πει κάποιος ένα τρόπο. Έστω ότι μαζεύονται οι πιο τίμιοι άνθρωποι και θέλουν να βοηθήσουν. Σε ποιο κόμμα θα τους πάρουν? Σε κανένα. Να φτιάξουν δικό τους κόμμα? Και να πείσουν τον κόσμο να τους εμπιστευτεί? Σχεδόν ανέφικτο. Οπότε μην ξανακούσω από τους «μεγάλους» ότι είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τον κόσμο. Αυτοί σκότωσαν το περιβάλλον μας και πρέπει εμείς να κάνουμε την ανακύκλωση και ό,τι μπορούμε τώρα. Αυτοί βρώμισαν το πολιτικό σύστημα της χώρας και πάλι εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι γι’αυτό.

Και μην ξανακούσω νέο άνθρωπο ηλικίας 18 με 23 χρονών να λέει «Ε, αυτό ψηφίζουν οι γονείς μου, αυτό θα ψηφίσω κι εγώ». Τι είναι αυτό? Κληρονομιά πάει η ψήφος? Δεν έχει ο καθένας αυτιά να ακούσει τι λέει ο κάθε πολιτικός? Δεν έχει βούληση και σκέψη? Είναι δυνατόν να ψηφίσω αφιλτράριστα ότι ψήφιζε η γιαγιά μου πριν 20 χρόνια? Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε και εκτός αυτού , κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την ψήφο του που πρέπει με σύνεση να σκεφτεί πού θα τη ρίξει. Γιατί είναι το μόνο αναφαίρετο δικαίωμα που μας έμεινε πια.

Και τέλος , θέλω να βλέπω τα exit polls , μέχρι και την τελευταία ημέρα. Εντάξει, όχι την ημέρα των εκλογών. Τουλάχιστον τρεις ημέρες πριν όμως, όχι δύο εβδομάδες. Επηρεάζουν τον κόσμο, δεν αντιλέγω, αλλά εγώ θέλω να επηρεαστώ από αυτά όμως. Θέλω να τα βλέπω και δεν πρέπει να απαγορεύεται σε μια δημοκρατική χώρα .

Σκόρπια..

Ένα όνειρο στο άλσος της περιοχής που μεγάλωσα. Εφιάλτης . Με αγαπημένα μου πρόσωπα, σκιές και κυνηγητό. Σκοτάδι παντού. Ανάμεσα στα δέντρα. Στα τελευταία που έμειναν ζωντανά στην Ελλάδα.

Μια μπαγιάτικη ερωτική εξομολόγηση. Λόγια χωρίς ιδιαίτερο νόημα πλέον. Είχα δίκιο. Είχες κι εσύ δίκιο. Όλοι έχουμε πάντα το δίκιο μας. Πού να το βρούμε όμως?

Μια αγκαλιά που δε δόθηκε ποτέ. Κι ένα φιλί. Άρωμα Θεσσαλονίκης. Ατμόσφαιρα ειδυλλιακή.

Εξηγήσεις για τα παλιά. Δε θυμάμαι, με ξέρεις. Παθαίνω αμνησία μετά από λίγο καιρό. Η μνήμη μου είναι προσωρινή, ναι , σαν του χρυσόψαρου.

Αναπάντητα μηνύματα. Συμπεράσματα που βγαίνουν από πράξεις που δε γίνονται.

Ένα ταξίδι που περιμένεις να έρθει πώς και πώς. Επιτέλους, να έχεις κάτι να περιμένεις. Για να χωθείς πάλι μετά μέσα στα βιβλία.

Μια ατελείωτη εξεταστική που έχει φτάσει τους φοιτητές στα όρια τους. Από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο, σχεδόν εξάμηνο μες στην πίεση, το άγχος και τα βιβλία. Μέχρι το τέλος είναι μια ευθεία, δεν έχει στροφές και άλλα μονοπάτια. Κι ας προσπαθείς με διάφορους τρόπους να το διαιωνίσεις, λίγο θα κρατήσει ακόμα.

Πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις που μέσα στην καθημερινότητα και το τρέξιμο πασχίζουν να επιβιώσουν.

Εκλογές που έρχονται και μοιάζουν με παιχνίδι πια. Παιχνίδι με νούμερα και φιγούρες. Μια χώρα που κινείται στους ρυθμούς της τηλεόρασης. Σήμερα κλαίμε για τους πυρόπληκτους γιατί έτσι θέλουν. Όλα τα κανάλια έχουν τηλεμαραθώνιο.

Σήμερα έχουμε debate. Δε μας απασχολούν οι πυρόπληκτοι πια, οι εκλογές έχουν τον πρώτο λόγο.

Αύριο ξαναθυμούνται τους πυρόπληκτους ελλείψει άλλων θεμάτων. Κλαίμε ξανά για τα καμένα.

Μεθαύριο συζητάμε για τα αποτελέσματα των εκλογών.

Έπειτα για τα ομόλογα που φέρνουν πάλι στο προσκήνιο μετά τις εκλογές με νέα στοιχεία και αποκαλύψεις.

Δεν κλαίμε πια για την τραγωδία με τις φωτιές. Πέρασε καιρός.

Ιφιγένεια εν Αυλίδι

Περίπου μέσα Αυγούστου ήταν όταν πήγα να βγάλω εισιτήρια για την Ηλέκτρα - την πολυδιαφημισμένη- του Peter Stein και αφού είχαν εξαντληθεί πήρα για την Ιφιγένεια εν Αυλίδι από το Θεσσαλικό θέατρο. Χθες λοιπόν στο Αττικό θέατρο παρακολούθησα την παράσταση. Η διανομή είχε ως εξής:

Αγαμέμνων : Αλέξανδρος Μυλωνάς

Πρεσβύτης- Α' Άγγελος : Άρτο Απαρτιάν

Μενέλαος : Αλέξανδρος Μούκανος
Ιφιγένεια : Ταμίλλα Κουλίεβα
Κλυταιμνήστρα : Φιλαρέτη Κομνηνού
Αχιλλέας : Γιώργος Χρυσοστόμου
Β' Άγγελος : Αγορίτσα Οικονόμου

Έφθασα πολύ νώρις στο θέατρο και κάθησα αρκετή ώρα σε μια εκνευρισμένη ουρά. Εκνευρισμένη για τις απειλητικές αστραπές που έσκιζαν τον ουρανό, γιατί οι πόρτες δεν άνοιγαν νωρίτερα και φυσικά για τη σειρά στην ουρά. Αιώνιο πρόβλημα των Ελληνών οι ουρές. "Όχι στεκόσασταν ακριβώς πίσω μου, όχι ήρθατε μετά απο εμένα" κι όλα αυτά για να εισβάλουν σε ένα μικρό θέατρο που νομίζω από παντού βλέπεις περίπου το ίδιο. Βέβαια η καλύτερη στιγμή ήταν πριν αρχίσει η παράσταση όταν μια κοπελίτσα που ήθελε να κάτσει με τους φίλους της, στριμώχτηκε δίπλα τους και έκλεισε ένα μέρος της σκάλας! Έπεσε το θέατρο να τη φάει!!! Παρατηρήσεις έπεφταν βροχή από εξαγριωμένο κόσμο (ελπίζω μετά την παράσταση να έφυγαν λίγο καλύτεροι άνθρωποι) μέχρι που στο τέλος άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά "σκά-λα, σκά-λα, σκά-λα"! Αν ενοχλείστε πια τόσο πολύ πηγαίνετε σε κάποιον υπεύθυνο, πείτε το παράπονο σας και θα αναλάβει να μετακινήσει αυτός το "εμπόδιο" της σκάλας! Μην ξεφτυλίζετε τον κόσμο έτσι!

Οι αστραπές και οι βροντές σταμάτησαν να απειλούν κάποια στιγμή το θέατρο και η παράσταση ξεκίνησε. Μια παράσταση πολύ προσιτή στο κοινό, που την παρακολουθούσε ο καθένας ευχάριστα χωρίς να μπαίνει σε πολύπλοκες σκέψεις. Η Φιλαρέτη Κομνηνού νομίζω χαρίζει το κάτι παραπάνω με την ερμηνεία της μιας και καθηλώνει με τη φωνή και το σώμα της το κοινό. Δίνοντας σάρκα και οστά στην Κλυταιμνήστρα, διατηρώντας και το στοιχείο της δολοπλόκας γυναίκας έχτισε έναν χαρακτήρα χωρίς ψεγάδια. Δέσμιοι της νομίζω παρακολουθούσαμε την παράσταση. Δυστυχώς δεν ενθουσιάστηκα το ίδιο από την Ταμίλλα Κουλίεβα στο ρόλο της ιφιγένειας. Σε κάποια σημεία μου άρεσε, σε κάποια άλλα δεν έπειθε για κοπέλα που πάει για σφαγή από το χέρι του πατέρα της. Ο χορός μου άρεσε. Μου άρεσαν οι φωνές τους και οι κινήσεις τους, λίγο άγριες αλλά ταιριαστές. Η μουσική (της Σαβίνας Γιαννάτου!)... στο ξεκίνημα απογοητεύτηκα λίγο με το ρυθμικό στοιχείο που θύμιζε λίγο ραπ (όχι πολύ εμφανές αλλά υπήρχε) αλλά ευτυχώς αυτό δε συνεχίστηκε στις υπόλοιπες εμφανίσεις του χορού. Τελικά ήταν μια καλοστημένη παράσταση που θα συνεχίσει με λίγες παραστάσεις στην Αθήνα νομίζω πια. Τι οικογένεια κι αυτή πάντως! Τόσες τραγωδίες για χάρη τους. Ατάκα της παράστασης νομίζω ήταν το: αγύριστο γυρισμό να έχεις (δια στόματος Κλυταιμνήστρας στον άντρα της και μελλοντικό δικό της σφαχτάρι!)!

Μην ξέχασουμε και τους λοιπούς συντελεστές:

Μετάφραση: Κ.Χ.Μύρης
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνικά: Ερση Δρίνη
Χορογραφίες: Δημήτρης Σωτηρίου
Κοστούμια: Γιάννης Μεντσικώφ
Μουσική: Σαββίνα Γιαννάτου
Σύνθεση κρουστών:Πέτρος Κούρτης
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Κώτση

Φωτιά στα μπατζάκια μας.

Δυστυχώς το πρώτο θέμα που γράφω μετά από τόσο καιρό είναι αυτό.

Φωτιά παντού. Φωτιά στα πάντα.

Μαύρισε ο τόπος , μαύρισαν και οι ψυχές μας.

Κόσμος σε παραφροσύνη. Κόσμος που προσπαθεί να σώσει τη ζωή του, την περιουσία του και τα δάση .

Τα θύματα δεκάδες. Τα σπίτια που καταστράφηκαν εκατοντάδες. Τα δέντρα που κάηκαν χιλιάδες.

Τα μέρη μου κάηκαν . Όπως όλων. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθείς σε μια παρέα και να μην υπάρχει άνθρωπος που τα μέρη του να μην κάηκαν. Η αρχαία Ολυμπία παραδόθηκε στις φλόγες. Μέχρι αυτή τη στιγμή έχει καεί «μόνο» ο Κρόνιος λόφος και το ιερό άλσος. Όποιος έχει πάει εκεί ξέρει ότι δε μιλάμε μόνο για ένα δάσος. Η ενέργεια αυτού του τόπου ήταν πραγματικά εκπληκτική . Χαίρομαι που το τόνισαν κάποιοι στην τηλεόραση αυτό, ότι οι πρόγονοί μας δεν ξεκίνησαν τυχαία εκεί τους Ολυμπιακούς αγώνες. Κρίμα, τα παιδιά μας απλά θα ακούν από εμάς πόσο ωραία ήταν.

Ευθύνες πολλές. Αλλά δε θα αποδοθούν ποτέ. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Θα δοθούν κάποιες χρηματικές αποζημιώσεις εν όψει εκλογών. Πάλι καλά να λέμε δηλαδή. Αν είχαν γίνει ήδη οι εκλογές, όποιος και να ήταν στην κυβέρνηση θα καθυστερούσε πολύ να δώσει τις απαιτούμενες αποζημιώσεις στους πυρόπληκτους. Ακούμε ένα σωρό υποσχέσεις τώρα. Για να τους σιχαθούμε ακόμα περισσότερο. Ευκαιρία για να αναδειχτούν τα κόμματα. Θα δώσουν πολλές αποζημιώσεις , λέει. Θα γίνουν αναδασώσεις άμεσα, λέει. Θα δώσουν δουλειά σε πολλούς από τους πυρόπληκτους ανέργους, λέει.

Πού ήταν όλοι όταν καίγονταν τα πάντα? Εδώ και τρεις ημέρες? Ξέρω ότι ήταν πολλά τα μέτωπα . Τα άφησαν όμως. Δεν προσπάθησαν από την αρχή που ξεκίνησε η φωτιά στη Ζαχάρω. Μετά είναι επόμενο ότι δύσκολα θα τη συμμαζέψεις τη φωτιά . Παρόλαυτά, δε χρειαζόταν οπωσδήποτε να τη σβήσουν άμα δε γινόταν. Απλά να ήταν συντονισμένοι και εκεί που έπρεπε.

Όταν βγαίνουν στα κανάλια οι πολιτικοί προσπαθούν να κερδίσουν εντυπώσεις. Λες και είναι ένα παιχνίδι όλο αυτό , με αφετηρία την ημέρα ανακοίνωσης των εκλογών και τέρμα την 16 Σεπτεμβρίου.

Πρόληψη δεν υπήρξε. Καμιά .

Τώρα είναι αργά. Χάθηκαν άνθρωποι. Και αυτοί που έζησαν , πώς θα ζήσουν πια? Από τη στιγμή που στην επαρχία εργάζονται στη γη τους και συντηρούνται από αυτή? Ο τουρισμός έχει πληγεί. Στην οικονομία θα επέλθει κρίση. Οπωσδήποτε στην τοπική. Από την έλλειψη τουρισμού, από την ανεργία, από τις γεωργικές καλλιέργειες που καταστράφηκαν.

Χάθηκε το οξυγόνο στην Ελλάδα. Το ρούφηξαν κάποιοι αυτές τις ημέρες.

Back

Καλώς ξαναβρεθήκαμε!!!!

Θα αφιερώσω λίγες γραμμές στις διακοπές που ήταν υπέροχες αλλα πρέπει να τις αφήσω πίσω τώρα... Η Χαλκιδική ήταν φο- βε - ρή! Κοίταζες πάνω και πέρα στον ορίζοντα: γαλάζιο, κοίταζες οπουδήποτε αλλού: πράσινο! Συνδυασμός που σε μας τους τσιμεντοανθρώπους φαίνεται ασσύληπτος. Αυτό μου πέρασε πολλές φορές από το μυαλό στις διακοπές. Στο ξενοδοχείο τριγυρνούσε ένα σκιουράκι. Άλλη μια φορά έχω ξαναδεί σκίουρο και το κοίταζα έκπληκτη. Ήταν αρκετά εξοικειωμένο με θορύβους οπότε πλησίαζε αρκετά για να το παρατηρείς με προσοχή. Τα απογεύματα καθόμουν στην παραλία και δίαβαζα ακούγοντας το κύμα που έχει μια μοναδική ικανότητα να "ξεπλένει" και το μυαλό. Τις υπόλοιπες μέρες έκανα κάτι σα γύρο Θεσσαλίας. κι αυτό το ταξίδι ήταν ωραίο γιατί έγινε "εκτός προγράμματος" και τα τυχαία είναι και τα καλύτερα πολλές φορές.

Πίσω στην Αθήνα... την αυγουστιάτικη Αθήνα που την προηγούμενη εβδομάδα ήταν απολαυστική. Βέβαια όποιον κάτοικό της να ρωτήσεις πότε είναι καλύτερα στην αθήνα σου απαντάει τον αύγουστο. Αν λοιπόν όσοι απαντούν μένουν, τελικά πως αδειάζει το κέντρο? Νομίζω πάντως πως πέρισυ ήταν πολύ πιο άδεια η πόλη. Τρομακτικά άδεια. Επίσης παράξενο είναι να μένεις μόνος σε μια πολυκατοικία. Με χαλασμένα φώτα... Μπαίνεις διαστακτικά στην είσοδο κάθε φορά και τρέχεις προς το ασανσέρ αναζητώντας το φως του με ανδρεναλίνη στο κόκκινο. Το ζήσαμε κι αυτό! Πήγα στο ΚΕΠ σήμερα για ένα πιστοποιητικό και ένιωσα σαν πλαστικό ανθρωπάκι σε μακέτα προσομοίωσης. Ζητούσες ένα πιστοποιητικό και πάνω σε αυτό που ζητούσες αυτός που σε εξυπηρετούσε έκανε εκπαιδευση σε υποψήφιους υπαλλήλους. Η διαδικασία αυτή κράτησε πολύ ώρα με εμένα να κοιτάζω με περιέργεια και αυτοί να παριστάνουν πως δεν είμαι εκεί. Μετά για εξάσκηση έκαναν οι εκπαιδευόμενοι τις απαραίτητες ερωτήσεις και έγραφαν στο pc με ιλιγγιώδη ταχύτητα 1 πλήκτρο/ λεπτό ενώ ο υπάλληλος (ο παλιός) τους διόρθωνε. Αυτό που ήταν ενοχλητικό ήταν το live μάθημα και ότι σε αγνοούσαν τελείως. Δε θα έπρεπε να τα είχαν μάθει και απλώς να εξασκούνταν? Δηλαδή αν κάποιος εκνευρισμένος βιαστικός ήθελε κάποιο πιστοποιητικό σήμερα και πήγαινε στο ΚΕΠ της περιοχής μου, ήταν καλή μέρα για καυγά.

Κοιτάζοντας τη δισκοθήκη του φίλου πέτρου αναρωτήθηκα για ποιο από τα cd του ντρέπεται! Με απασχόλησε κι εμένα λοιπόν και τελικά ντρέπομαι για τους Hanson (κάτι ξανθά αγοράκια) και ίσως λίγο για το single του Bye bye (nsync boy band με αρχηγό τον Justin Ttimberlake) Δεν αισθάνομαι άσχημα για όλα τα άλλα κι ας ακούω τελείως διαφορετική μουσική τώρα. Ήταν πάντως ενδιαφέρουσα ευκαιρία να "ξεσκονίσω" λίγο τα cd. Εσάς ποιο είναι το cd που έχετε κρύψει πίσω από τη μπροστινή στήλη και μόνο εσείς ξέρετε ποια πρέπει να κουνήσετε για να το πάρετε?!

Αυτές οι σκόρπιες σκέψεις για σήμερα!

Οι διακοπές μου...

Αυτό ήταν για φέτος...Τα βήματα των διακοπών μου από το τέλος προς την αρχή...

Έφτασαν και για μας οι διακοπούλες!!!! Θα επιστρέψουμε σύντομα με νέες περιπέτειες και ιδέες! Καλή ξεκούραση σε όλους!

Εμπειρίες διακοπών

Ενώ πια μετράω τις ώρες ανάποδα μέχρι την 2η μεσημβρινή της Παρασκευής που θα πετάξω το στυλό μέσα στην τσάντα, θα δείξω για 10η φορά σε αυτή την εξεταστική το τρίπτυχο σε κάποιον στραβομουτσουνιασμένο επειδή έμεινε καλοκαιριάτικα στην Αθήνα, επιτηρητή, είπα να θυμηθώ στιγμές που στιγμάτισαν το καλοκαίρια μου. Τοπία, άνθρωποι, περιστατικά. Μάλλον χωρίς λογική σειρά...

Οι γονείς μου είχαν πάντα αδυναμία στις καλοκαιρινές διακοπές. Ήταν απόλαυση για εκείνους και τις έκαναν και για μας. Με τα ταλαιπωρημένα αμάξια που είχαμε μέχρι σχεδόν να ενηλικιωθώ εγώ και να πάρει ο μπαμπάς μου το τωρινό αμάξι του, οργώσαμε την ηπειρωτική Ελλάδα. Δε θα έλεγα πως δεν ήταν της μόδας τα νησιά και τότε, αλλά για μια οικογένεια είναι κάπως πιο δύσκολο από πρακτική και οικονομική άποψη να τα επισκευτεί. Αγαπημένος προορισμός ήταν η Βόρεια Ελλάδα, δηλαδή οι ακτές της Πιερίας, η Χαλκιδική αλλά και πιο δυτικά, η Πάργα, οι ακτές τις Πρέβεζας. Το μέρος που κατακτά ως τώρα προσωπικό ρεκόρ επισκέψεων είναι η Ραψάνη, χωριό στον κάτω Όλυμπο με φημισμένο κρασί!

1) Παραλία που πήγα να πνιγώ... Νέοι Πόροι Πιερίας! Σε αυτήν την παραλία όπου περπατάς χιλιόμετρο για να φτάσει το νερό ως τα γόνατα ήταν κάπως παράδοξο ότι έπεσα σε μια λακούβα είχε και κυματάκι κι έτσι κινδύνεψα μέχρι να με αρπάξει ο μπαμπάς που έπαιζε μπάλα δίπλα μου.
2)Πάλι Νέοι Πόροι...ηλικία 5 χρονών...για μια εβδομάδα έβρεχε ακατάπαυστα...βλέπαμε Benny Hill στην τηλεόραση και τρώγαμε τηγανίτες λες και ήταν χειμώνας.
3)Επίσης σε αυτό το μέρος τα κουνούπια έκαναν επιδρομή 7-8 το απόγευμα! Την πρώτη μερα που φτάσαμε κάναμε εκείνη ακριβώς την ώρα βόλτα στην παραλία. Όχι δεν παραξευνευτήκαμε που δεν υπήρχε κανείς άλλος!!!! Το καταλάβαμε από ένα βουητό που ξεχύθηκε. Τις υπόλοιπες μέρες αυτή έγινε ώρα δείπνου.
4) Νεάπολη Λακωνίας...Έβρεχε 2 εβδομάδες και την βροχή συνόδευε τρελός αέρας που με έκανε να τρομάζω πολύ. Ο μπαμπάς τις μέρες που δεν έβρεχε έκανε τον ψαρρά και άπλωνε αθερινόδιχτο φροντίζοντας έτσι για το φαγητό όλης της ταβέρνας που τρώγαμε...
5) το παραπάνω μου έφερε στο μυαλό άλλη εμπειρία παρολίγο πνιγμού της αδερφής μου...στο Κόκκινο Νερό (τώρα ή Λάρισα ή Πιερία πιάνεται αυτό κι επειδή βαριέμαι να ψάξω στο google τα αναφέρω και τα 2) κατά τη διαδικασία συλλογής του αθερινόδιχτου όπου έπιασε ένας ξαφνικός αέρας και δε μπορούσαν να προσεγγίσουν τη βραχώδη ακτή κι έτσι πιάστηκαν από τη σαμπρέλα που είχε το δίκτυ και αρμένισαν για κάμποση ώρα
6) φορές που έχουμε μείνει με το αυτοκινήτο στο δρόμο...αμέτρητες...σε όλα τα εθνικά δίκτυα... χαρακτηριστική αυτή στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (πολύ μα πολύ λάθος μέρος να μείνεις με το αμάξι στη μέση της Ερμού) παρακαλώντας με τα μπουζοκαλώδια στο χέρι να μας δώσουν λίγη από την πολύτιμη ενέργειά τους... Επίσης θυμάμαι τη φορά που κάτι έπαθε το κιβώτιο ταχυτήτων...Οι φορές που είχαμε μείνει πάντως από μπαταρία ήταν δεκάδες.
7)Μυστηριώδες βράδυ στη Σκύρο... εγώ πολύ μικρή κι έτσι οι μνήμες είναι πολύ θολές και αποσπασματικές. Ένα βράδυ πήγαμε σε μια παραλία στην Κυρα Παναγιά. Ο δρόμος δεν ήταν καν ασφαλτοστρωμένος. Ήμασταν 2 οικογένειες με ντόπιο σκυριανό στην παρέα. Είχαμε πάει με ένα φορτηγάκι κίτρινο, το οποίο έμεινε κι αυτό (!!!) από μπαταρία κι έτσι κοιμηθήκαμε στην παραλία. Μου έλεγαν τα μεγαλύτερα παιδιά- τζιμάνια της παρέας ότι θα έρθουν εξωγήινοι αργά το βράδυ!!!! Εγώ είχα ένα συναίσθημα ανάμεσα σε φόβο και ενθουσιασμό!!! Πάντως σε εκείνη την ηλικία τους περιμένα πράσινους! Δεν εμφανίστηκαν πάντως.
8) Φορές που έχει κολλήσει το αμάξι στην άμμο!!!! Πάλι πολλές!!! Καταλήγαμε να το σπρώχνουμε οικογενεικώς βάζοντας πέτρες για να πατήσει.
9) Σε διακοπές ξεκίνησε και ο φόβος μου για τα σκυλιά.. Στην Κυλλήνη. Όπου με περικύκλωσαν 2 στο σπίτι που μέναμε. Στις ίδιες διακοπές με φόρτωσε η αδερφούλα μου στο ποδήλατό της και με μια στραβοτιμονιά με πέταξε σε κάτι φυτά. Κόλλησα χρωματιστά τσιρότα σε όλο το μήκος των ποδιών μου. Πάντως το σημάδι από αυτήν την τρελή πορεία της διακοσμεί ακόμα το πέλμα μου.
10) Άσσος Κορινθίας... έκανα ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες τις οποίες έβγαλα γιατί τα άλλα παιδάκια με φώναζαν το κορίτσι με τις τέσσερις ρόδες! Έπεισα κι εγώ το μπαμπά να τις βγάλει και έκανα ένα μικρό άλμα ανεξαρτητοποίησης μέσα μου. Το ίδιο καλοκαίρι μάζευα (δεν ξέρω πραγματικά για ποιο λόγο) τζιτζίκια από τα δέντρα. Όλα τα παιδάκια δηλαδή και τα βάζαμε σε έναν κουβά που ήταν κινητή μονάδα ηχορύπανσης.

Σταματάω στο νούμερο 10 και δεσμεύομαι να συνεχίσω τη λίστα ανασύροντας κι άλλες αναμνήσεις από τις διακοπές της παιδικής ηλικίας... Τα καλοκαίρια αυτά έχουν αφήσει μια αίσθηση περιπέτειας στη μνήμη μου και αρκετής ταλαιπωρίας μιας και οι γονείς μου ήθελαν να εξερευνήσουμε τα πάντα, παραλίες, μουσεία, χωριουδάκια, βοσκοτόπια, που έχει καλό κρασί, καλό φαί, καλή ρίγανη. Μου μετέδωσαν κι εμένα αυτή την αξία των διακοπών κι έτσι αν και δεν είναι πια πολυήμερες όσο τότε, είναι αυτές οι λίγες μέρες που σκέφτομαι το χειμώνα όταν πήζω από τις ασχολίες μου και κοιτάζω τις φωτογραφίες μυρίζοντας αρώματα καλοκαιρινά. Τα κοχύλια που έχω άλλωστε στο γραφείο μου μαρτυρούν αυτή τη μόνιμη προσμονή για καλοκαιρινές εξορμήσεις.

Τα παιχνίδια της ζωής

Είναι βραδάκι και αποφασίζεις να πάρεις τον αδερφό σου από το αεροδρόμιο που επιστρέφει από το εξωτερικό... Μια χαλαρή βόλτα που θα διευκολύνει κι εκείνον. Φορτώνεις το αναπηρικό σου καροτσάκι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου για να μη χρειαστεί να το μετακινείτε όταν θα τον παραλάβεις. Τις τελευταίες μέρες δεν αισθάνεσαι καλά οδηγώντας το τροποποιημένο για σένα αμάξι σου. Φοβάσαι. Αλλά δεν ξέρεις τι. Λες ότι φταίει η μαύρη επέτειος του ατυχήματος που σε άφησε πριν 10 χρόνια στην αναπηρική καρέκλα. Στα 24 σου. Τώρα πέρασε ο καιρός και νιώθεις πιο δυνατός από ποτέ. Ζεις μια φυσιολογική ζωή. Παίρνεις την Αττική Οδό και οδηγείς στη μεσαία λωρίδα. Δε βιάζεσαι. Αυτά τα χρόνια σου δίδαξαν την υπομονή. Βλέπεις ένα φως πίσω σου να έρχεται κατα πάνω σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δε μπορείς να αντιδράσεις. Μόνο το θόρυβο ακούς. Σε εκτοξεύει έξω από τα όρια του δρόμου. Φοβάσαι λες. Το αυτοκίνητο φέρνει γύρω στις 10 τούμπες και σε κάθεμια αναρωτιέσαι αν είσαι ζωντανός. Το νιώθεις που συρρικνώνεται γύρω σου και σε πιέζει. Όταν σταματούν οι περιστροφές βεβαιώνεσαι ότι ζεις. Μετά ψάχνεις το κινητό. Δεν το βρίσκεις. Και σου είχα πει να το κρεμάς στο λαιμό σου. Φωνάζεις βοήθεια. Βλέπεις τα αυτοκίνητα να περνούν και κανείς να μη σταματά. Μόνος σου. Σταματά ένας νεαρός μετά από αρκετή ώρα. Δε μπορεί να σε βγάλει. Έρχεται η πυροσβαστική. Δεν το πιστεύουν ότι εκεί βρίσκεται άνθρωπος ζωντανός. Τους λες ότι είσαι παραπληγικός και τους σοκάρεις. Βλέπεις τα αίματα αλλά δεν ξέρεις από που βγαίνουν. Σε πάνε στο πρώτο εφημερεύον νοσοκομείο. Σε ψάχνουν. Από τη μέση και πάνω. Τους λες να κοιτάξουν και τα πόδια σου. Σε ειρωνεύονται: Τι χειρότερο μπορεί να έχεις πάθει. Σου δίνουν εξιτήριο στα γρήγορα. Γίνεται χαμός έχουν να τρέξουν κι αλλού. Μαθαίνεις ποιος σε χτύπησε. Ένας μεθυσμένος. Έτρεχε πάνω απο 180 και μάλλον κοιμήθηκε. Έσκασε πάνω σου σαν οβίδα. Τον βρήκαν σταματημένο παρακάτω. Δεν είχε καταλάβει τι είχε συμβεί. Ήταν σε αφασία. Το πρωί ζήτησες εσύ να έρθει κινητή μονάδα για να σου βγάλουν ακτινογραφία. Συντριπτικό κάταγμα στο δεξί σου πόδι. Πάλι φοβάσαι. Θυμάσαι να λόγια του γιατρού σου 10 χρόνια πριν: να προσέχεις μη σπάσεις το πόδι σου! Δεν ξέρεις ακόμα τι θα γίνει. Ανέχεσαι εμάς τους ξένους να περνάμε μπροστά σου αλλά ξέρω πως μόνος σου ζεις τι μοίρα που σου φύλαξε η ζωή. Αναφώνησες μόνο τι έχω κάνει και τιμωρούμαι έτσι?

Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Συνέβη εχθές το βράδυ σε στενό συγγενικό μου πρόσωπο. Η ασυνειδησία ενός δολοφόνου που πηρε το αμάξι του και βγήκε σαν το χάρο στους δρόμους και η αμέλεια των γιατρών που άφησαν να φύγει από δημόσιο νοσοκομείο ασθενής εμπλεκόμενος σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα χωρίς να τον ψάξουν από την κορυφή έως τα νύχια, παρατρίχα να τον σκοτώσουν εχθές. Προσπαθώντας να συγκρατήσω την οργή που ξεχειλίζει, αφήνω τα συμπεράσματα και τον προβληματισμό στον καθένα που θα διαβάσει τα παραπάνω.

Εθισμός...

Αν θέλετε να μπλέξετε σε ένα φαύλο κύκλο από quiz όπως έκανα εγώ επισκεφτείτε την διεύθυνση: http://www.blogthings.com
Να μερικά από τα δικά μου αποτελέσματα:

Exotic Dancer Name Is...

Bunny

Exotic Dancer Name Generator

You Are a Bright Christmas Tree

For you, the holidays are all about fun and seasonal favorites. You are into all things Christmas, even if they're a little tacky.

What Christmas Tree Are You?

Who Should Paint You: Pablo Picasso

Your an expressive soul who shows many emotions, with many subtleties Only a master painter could represent your glorious contradictions

What Artist Should Paint Your Portrait?

You Are a Margarita

You aren't just the life of the party, you are the party! You mix a good drink, bust out some great music, and know how to get down.

What Mixed Drink Are You?

Αυτό το ήξερα!!!

Your Mexican Name Is...

Doña Bertha

What's Your Mexican Name?

Your Hawaiian Name is:

Iwalani Kekona

What's your Hawaiian Name?

Σήμερα στο ιστολόγιο μας προστέθηκε στα δεξιά σας ένας καινούργιος σύνδεσμος. Ο σύνδεσμος αυτός οδηγεί στην actionaid, ένα διεθνή, μη-κυβερνητικό, μη-κερδοσκοπικό οργανισμό, που στη χώρα μας ιδρύθηκε το 1998. Σίγουρα όλοι κάπου θα έχετε ακούσει γι' αυτήν την οργάνωση.

Πάντα ήμουν πολύ επιφυλακτική σε ότι είχε σχέση με οργανισμούς, οργανώσεις, φιλανθρωπίες. Σήμερα όμως πρέπει να σας ομολογήσω ότι συγκινήθηκα ανοίγοντας το φάκελο αναδοχής που περίμενα με ανυπομονήσια εδώ και μέρες. Μέσα βρισκόταν η καρτέλα του μικρού Khunny από την Καμπότζη. 7 χρονών! Στη φωτογραφία είναι ένα μικρό, αδύνατο αγοράκι που κοιτά το φακό με κάτι τεράστια μαύρα μάτια που στόχευσαν κατευθείαν στην καρδιά μου! Μακάρι να μπορούσα να σας δείξω αυτήν την εικόνα που μιλάει από μόνη της. πίσω διακρίνεται μια καλύβα ξύλινη. Περιλαμβάνονται επίσης λεπτομέριες για εκείνον και την οικογένεια του καθώς και πληροφορίες για την περιοχή που ζει. Ο Khunny έχει 6 αδέρφια, δεν πάει σχολείο, πηγή πόσιμου νερού υπάρχει πολύ μακρυά από το σπίτι του, το σπίτι του είναι φτιαγμένο με τσίγκο. Λίγες μόνο λεπτομέριες που περιγράφουν μια κατάσταση που όλοι ακούμε αλλά με σιγουρια λέω πως δε μπορούμε να φανταστούμε.

Αποφάσισα να γίνω ανάδοχος όταν μίλησα με άλλους αναδόχους και μάλιστα με έναν που είχε ταξιδέψει στη χώρα καταγωγής του παιδιού που είχε "υιοθετήσει". Τότε σκέφτηκα ότι κι εγώ θα μπορούσα να το κάνω διαθέτοτας χρήματα από ανούσια ψώνια κάθε μήνα σε αυτό το σκόπό. Άλλωστε δεν πρόκειται για καμιά περιουσία! Να διευκρινίσω πως τα χρήματα δεν πάνε στο παιδί αλλά στηρίζεις την κοινότητα που διαμένει. Πάντα γύρω από αυτές τις οργανώσεις ακούγονται διάφορα για το αν τα χρήματα πάνε εκεί που πρέπει, μήπως γίνεται εμπόριο όπλων με βιτρίνα κάτι τέτοιο κλπ. Μήπως όμως πολλές φορές κρυβόμαστε πίσω από αυτά τα άλλοθι για να μη συμμετέχουμε? Αυτό σκέφτηκα και αποφάσισα την αναδοχή. Από Σεπτέμβρη σκέφτομαι μάλιστα να γίνω και εθελόντρια διαθέτοντας 2-3 την εβδομάδα, βοηθώντας κι εγώ στο έργο τους από τη βάση μου.

Καιγόμαστε...

Η μυρωδιά της καμμένης Πάρνηθας με ξύπνησε σήμερα το βράδυ...Βγαίνοντας στο δρόμο το πρωί αντίκρυσα έναν καφετί ουρανό που είχε κρύψει τον ήλιο...Το μπαλκόνι γέμισε στάχτες...Καταστράφηκε λέει η τελευταία πηγή οξυγόνου της Αττικής...Λίμνη θα γίνει το Μενίδι του χρόνου από τις βροχές και τις πλημμύρες...Λιμνοθάλσσα Θρακομακεδόνων...Μόλις την προηγούμενη μέρα ήρθε στο κινητό μου μήνυμα από τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας: "Προφυλάξτε το δάσος από τη φωτιά. Δώστε στα παιδιά μας την ευκαιρία να αναπνεύσουν"...Μάλιστα...Σήμερα το πρωί άκουσα ότι όλα λειτούργησαν ρολόι...Δώσαμε μάχη και βγήκαμε νικητές...Τι ακριβώς κερδίσαμε δε μας είπε κανείς...Το οξυγόνο στην Αθήνα θα καταλήξουμε να το παίρνουμε σε φιάλες από το φαρμακείο ...

Πάρνηθα Πριν, Πάρνηθα Τώρα

Κάηκε και το Πήλιο...Το βουνό των Κενταύρων...Το στολίδι της Μαγνησίας...Ο πιο πράσινος τόπος που έχω δει ποτέ μου...Σε λίγο η φωτιά θα σταματούσε στη θάλασσα...Βλέπανε λέει τα ζώα να καίγονται ζωντανά...Μάλιστα...Πόσα στρέμματα δάσους καίγονται κάθε χρόνο...140.000 χιλίαδες λέει το google μου την τελευταία δεκαετία...

Πήλιο Πριν, Πήλιο Τώρα

Θυμάμαι τις φωτιές στην Πεντέλη...Η παιδική μου κατασκήνωση ήταν εκεί...Κάηκε και ένα μέρος της μια φορά...Εγώ θυμάμαι τις φωτιές του 95 και του 98...Ο συναγερμός για την πυρκαγιά ήταν το happy birthday σε γρήγορο tempo...Πάρτε καπελάκια, αθλητικά παπούτσια και μια βρεγμένη πετσέτα μας έλεγαν....Μας έπαιρναν με τα πούλμαν και καταλήγαμε σε διάφορα απίθανα σημεία στην Αθήνα. Στο Τροκαντερό, στην Αγία Παρασκευή, στον Αστέρα Βουλιαγμένης...Συνήθως έκαναν έγκαιρα την επιχείρηση...Την τελευταία φορά παρατρίχα να τους ξεγελάσει η φωτιά. Ο άνεμος άλλαξε και η πυρκαγιά ερχόταν με στόχο την κατασκήνωση. Στην πόρτα σταμάτησε...Μετά από 2 μέρες γυρίζαμε πίσω. Μύριζε καμμένο πεύκο παντού...Θυμάμαι ένα τραγούδι που τραγούσαμε με το στίχο: "...στου Διονύσου την πευκόφυτη πλαγιά...".

Δεν είναι πια πευκόφυτη η Πεντέλη. Η φωτιά έδωσε την ευκαιρία στους κατοίκους να χτίσουν όμορφες βίλες σε βάρος του δάσους...Γιατί εμείς είμαστε οι μόνοι που πρέπει να επιβιώσουμε σε αυτόν τον πλανήτη...Οι παντοκράτορες...Ούτε ζώα, ούτε φυτά...Κατώτεροι μας...Και ο πλανήτης τι κάνει? Άρχισε να παίρνει την εκδίκηση του απέναντι μας, απέναντι στην υπέρμετρη αλαζονεία μας...

120 πυρκαγιές είναι σε εξέλιξη σήμερα...

4 συμβουλές για να την παλέψετε που δεν πάτε διακοπές..

(ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ 8 ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ!)

Μη χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, δεν είσαι ο μόνος αναγκασμένος να μην πάει διακοπες [ακόμα τουλάχιστον]. Προς το παρόν ακολουθούν 4 συμβουλές για να μην χτυπάτε κάθε μέρα το κεφάλι σας στον τοίχο και να χαλαρώσουν τα νεύρα σας.

1) Μην ακούτε τραγούδια ρυθμικά που θυμίζουν παραλία. Είναι κάποια τραγούδια που ακούγονται ΜΟΝΟ στην παραλία και σας φέρνουν στο μυαλό εικόνες από διακοπές .. να χορεύετε σε club πλάι στην παραλία, να ακούτε στο αυτοκίνητο τα τραγούδια καθώς πηγαίνετε παραλία, να είστε ξαπλωμένοι στην παραλία με walkman ή τη μουσική που ακούγεται από το beach bar..

Και φυσικά απαγορεύονται δια ροπάλου τραγούδια όπως : καλοκαιρινές διακοπές, αγάπη καλοκαιρινή , πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία, και για κανένα λόγο το «θέλω επειγόντως διακοπές». Επιτρέπεται μόνο το «μη μου μιλάς για καλοκαίρια» για ευνόητους λόγους [πρέπει να εξωτερικεύουμε το θυμό!]

2) Μην ανοίγετε την τηλεόραση. Πρώτα απ’όλα οι επαναλήψεις σειρών που παίχτηκαν πρώτη φορά όταν η Δήμητρα Παπαδοπούλου είχε το μαλλί περμανάντ θα σας θυμίσουν ότι άλλο ένα καλοκαίρι έχει έρθει.. Επίσης , μην ανοίγετε την τηλεόραση γιατί οι εκπομπές που έχουν απομείνει να προβάλλονται live [πρωινάδικα, δελτία ειδήσεων, μεσημεριανά ] δείχνουν συνέχεια παραλίες, μαγιώ και πόσο ανεβαίνει η θερμοκρασία.

3) Αποφύγετε να κάνετε παρέα με άτομα που πάνε πολύ συχνά στην παραλία ή που – ακόμα χειρότερα- έχουν ήδη πάει διακοπές ή προετοιμάζονται μανιωδώς για αυτές. Μη μου πείς ότι μπορείς να διαβάσεις όταν έχεις μόλις γυρίσει από τη φοιτητική λέσχη (για μεσημεριανό φαγητό) και όλοι είναι με τα μαγιώ έτοιμοι για εξόρμηση στην παραλία και ήδη μαυρισμένοι από τα πολλά μπάνια. Επίσης μη μου πεις ότι μπορείς να διαβάσεις όταν η γειτόνισσα σου έχει πει όλα τα σχέδια της για το καλοκαίρι που περιλαμβάνουν νησιά και τουριστικά θέρετρα σε όλη την Ελλάδα. Ή όταν μιλάς με φίλους σου που είναι στο εξωτερικό με την IAESTE για πρακτική άσκηση και γυρνάνε την Ευρώπη!

4)Απομακρύνουμε από το χώρο εργασίας – διαβάσματος οτιδήποτε θυμίζει καλοκαίρι. Κρεμασμένες post cards , φωτογραφίες από τις διακοπές στην Ίο, Σαντορίνη κλπ. , κοχυλάκια , χαζοπραγματάκια που ψωνίσαμε στις διακοπές και φορτώνουν τα ράφια μας κ.ο.κ. Του χρόνου μπορεί να πάμε διακοπές για να γεμίσουμε κάποιο ράφι πάλι.. (κλαψ)

Αριθμών στιχάκια...

Όσο παλεύω με τους πρώτους αριθμούς,
σκέφτομαι φοίνικες πολλούς.
Και με τις ισοδυναμίες,
σκέφτομαι κι άλλες παραλίες.
Μα όσο ο υδράργυρος ανεβαίνει,
και η ύλη δε βγαίνει
Σκέφτομαι να τα παρατήσω,
να πάω σ' ένα όμορφο νησί να ζήσω.
Με την ομπρέλα μου στημένη,
και μες την άσπρη άμμο θαμμένη
Να στέκομαι ηλιοκαμμένη,
απ' το θαλασσινό νερό βρεγμένη.
Μα όταν φτάνω στα συστήματα γραμμικών ισοδυναμιών,
φαντάζομαι τη λάμψη πολλών αστεριών,
πάνω στον καλοκαιρινό ουρανό,
που πότε εγώ θα δω???????
Κι όταν φτάσω στα τετραγωνικά υπόλοιπα,
θα πρέπει να πάψω να σκέφτομαι όλα τα υπόλοιπα,
γιατί θα πρέπει τότε να γράψω,
και τα μπανάκια να ξεχάσω.

Ας πάω να ξανασυνεχίσω,
μπας και καταφέρω πια να λύσω,
όλες τις δύσκολες ασκησεις,
βρίσκοντας μόνη μου τις λύσεις!

Υ.Γ. Είναι αυτό που λένε "με βάρεσε το διάβασμα στο κεφάλι"!

(Updated: Reality για.. άνεργους) ---------------> Ιταλία- Ανεργία : 0-1

Ένα καινούριο reality ξεκινάει στην Ιταλία στις αρχές Σεπτέμβρη.

Το reality θα αφορά στο θέμα της ανεργίας. Η εποχή δεν είναι τυχαία καθώς τότε χιλιάδες νέοι πασχίζουν για ανεύρεση εργασίας. Είκοσι νέοι και νέες ηλικίας 18 έως και 30 ετών θα κλειστούν σε ένα σπίτι με πολλές ανέσεις όπως και στα προηγούμενα reality τύπου Big Brother και κάθε εβδομάδα θα περνάνε διάφορες δοκιμασίες. Κλασικά, θα αποχωρεί ένας παίκτης κάθε εβδομάδα και το κοινό θα ψηφίζει ποιόν θέλει να κρατήσει από τους τρεις άτυχους που θα είναι υποψήφιοι προς αποχώρηση . Οι υποψήφιοι προς αποχώρηση θα κρίνονται από τις εβδομαδιαίες δοκιμασίες και θα είναι αυτοί που θα συγκεντρώνουν τους λιγότερους βαθμούς. Οι δοκιμασίες θα αναδεικνύουν τα προσόντα των υποψηφίων όπως ταχύτατη δακτυλογράφηση σε υπολογιστές, επιστημονικές γνώσεις, ηγετικές ικανότητες, επιδεξιότητα, ευστροφία, τεστ ευφυΐας και πολλά άλλα . Το έπαθλο για τον ικανότερο και αγαπημένο παίκτη του reality δε θα είναι ούτε χρηματικό αλλά ούτε και υλικό.

Θα είναι απλά μια καλή θέση εργασίας.

Update 23-06-2007 :
Φυσικά όπως μπορεί να καταλάβατε το reality αυτό δεν είναι αληθινό, παρά μόνο αποκύημα της φαντασίας μου! Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα δείγμα των realities που θα επικρατήσουν στο μέλλον. Η ανεργία χτυπάει κόκκινο και ειδικά στην Ελλάδα.. και οι πολιτικοί για άλλη μια φορά ασχολούνται με τις εκλογές. Μόνο.

Ωδή στο...καρπούζι!

Προσπαθώντας να ξεφύγω από την τρελή καταδίωξη των μαθηματικών που γίνεται στο κεφάλι μου και να συνέλθω από τη μεσημεριανή βόλτα στο κέντρο συλλέγοντας τα συγγράμματα της σχολής, έχω μπροστά μου ένα μπολ με καρπούζι!!!

Δεν είναι τρελή απόλαυση το καρπουζάκι όταν έχει 45 βαθμούς έξω? Είναι! Πάντα είχα την εντύπωση πως το καρπούζι δεν περιέχει θρεπτικά συστατικά κι ότι προσφέρει μόνο τη δροσιά του....Να όμως που άλλη μια παιδική μου αντίληψη καταρρίφθηκε...

Το καρπούζι υπάρχει σε ιστορικές αναφορές από το 2.500 π.Χ. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το κατανάλωναν ως φρούτο αλλά παράλληλα το μετέφεραν μαζί τους σαν μια επιπρόσθετη αποθήκη νερού. Πράγματι πέραν του 90% του καρπουζιού αποτελείται από νερό.

Οι σύγχρονες έρευνες έχουν δείξει ότι το καρπούζι είναι πλούσιο σε βιταμίνες Α, Β6, C, λυκοπένιο, κάλιο και φυτικές ίνες.

Η περιεκτικότητα του σε ζάχαρο και θερμίδες είναι χαμηλή ενώ δεν περιέχει καθόλου λίπη ή χοληστερόλη.

Το καρπούζι περιέχει μεγάλες ποσότητες βιταμίνης C και βήτα καροτίνης. Οι δύο αυτές ουσίες έχουν αντιοξειδωτικές ιδιότητες που συμβάλλουν στην προστασία του οργανισμού από διάφορους καρκίνους.

Το καρπούζι είναι πλούσιο σε κάλιο το οποίο συμβάλλει στη ρύθμιση της καρδιακής λειτουργίας και της πίεσης.

Η περιεκτικότητα του καρπουζιού σε ζάχαρο είναι μικρότερη από αυτήν του μήλου.

Πώς να διαλέξετε το καλύτερο καρπούζι; Πολύ απλό! Πρέπει πρώτα πρώτα να διαλέξετε ένα καρπούζι που να έχει συμμετρικό σχήμα αλλά να μην έχει χτυπήματα ή κοψίματα. Ένα καλό καρπούζι πρέπει να είναι βαρύ για το μέγεθος του αφού αποτελείται από τόσο νερό. Τέλος, γυρίστε το και προσπαθείστε να βρείτε ένα σημείο πάνω στο καρπούζι που να είναι κίτρινο. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο ακουμπούσε το καρπούζι στο έδαφος όταν ωρίμαζε. Βρήκατε το τέλειο καρπούζι!

Πηγή: medlook.net

Τέλος εγώ έχω και μια αδυναμία στα σφηνάκια καρπούζι....

Τα υλικά
1 μικρό-μετριο καρπούζι
1 μπουκάλι Vodka
1/2 πακέτο ζάχαρη
Εκτέλεση:
Κόβουμε μόνο το πάνω μέρος του καρπουζιού, (ένα καπάκι), και με ένα μεγάλο κουτάλι,το αδειάζουμε. Η ψύχα πρέπει να καθαριστεί προσεκτικά από τα κουκούτσια. Ξαναγεμίζουμε το άδειο καρπούζι ρίχνοντας σταδιακά την καθαρισμένη ψύχα την οποια ραντιζουμε με Vodka και πασπαλιζουμε με ζάχαρη. Σκεπάζουμε με το καπάκι και το βάζουμε στο ψυγείο για 12 ώρες. Σερβίρεται με καλαμάκια.

Θέλω επειγόντως διακοπές .. .!

Η αλήθεια είναι ότι η συμπαθέστατη κατά τα άλλα black fairy έπιασε το θέμα των διακοπών που πονάει φέτος.. Και αφού την ευχαριστήσω για την πρό(σ)κλησή της κατέληξα στα εξής 2 ελληνικά μέρη που σκέφτηκα πρώτα :

ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΣ (λακωνίας)
Κάτω απο την Πελοπόννησο βρίσκεται αυτό το νησάκι που -αν είναι σωστές οι πληροφορίες μου- είναι λίγο χίππικη η κατάσταση. Δεν μεταφέρεται αυτοκίνητο εκεί, δεν έχει δρόμους, νομίζω δεν έχει καν μαγαζιά ή κάνω λάθος? Σε φάση όπως το "the beach " το είχα καταλάβει, μια παραλία και πολλοί πολλοi άνθρωποι που κοιμούνται και στην παραλία και σε σκηνές, οπουδήποτε. Γενικά φέτος είμαι σε τέτοια διάθεση, όχι lux ξενοδοχεία και τέτοια.. χύμα καταστάσεις, παραλίες, παραλίες, παραλίες.. ααχ..
Θέλω να πάω κάποια στιγμή (σύντομα) εκεί! ..


ΡΟΔΟΣ :
Η Ρόδος είναι η δεύτερη επιλογή μου μάλλον γιατί πέρασα από τις ωραιότερες καλοκαιρινές εμπειρίες εκεί ..



Κατά τα άλλα ένα σωρό μέρη από το εξωτερικό πέρασαν από το μυαλό μου. Όλα με παραλίες εφόσον μιλάμε για καλοκαίρι. Και με εξωτικές παραλίες μάλιστα. Συμφωνώ οπωσδήποτε σε Καραϊβική , Μαλδίβες, οτιδήποτε εξωτικό υπάρχει και αν είναι και λατινογενής περιοχή ακόμα καλύτερα.. Ισπανία, Λατινική Αμερική ..αρκεί να έχει ηλιοκαμμένους άνδρες και ισπανική προφορά..!
Πραγματικά φέτος χρειάζομαι παραλία και διακοπές. Αλλά... πού..
(για καραϊβική κλείνουμε να πάμε Lovething και black fairy ok? :P )

Αν θέλει και δε βαριέται και ο βασίλης να γράψει τα 5 (ή όσα) μέρη διακοπων θα ήθελε να πάει..! Αν και είναι βασανιστικό, σε προειδοποιώ βασίλη!
ΑΑχ.. διακοπές..

Χρόνια πολλά LovethinG! Να τα 1000σεις!

Να ζήσεις..
... Lovething-ούλααα και χρόνια πολλά !
μεγάλη να γίνεις με μαύρα μαλλιά .. (ε , τι? άσπρα να σου ευχηθώ ? :-p )
παντού να σκορπίζεις τη γνώσης το φως ( να μας φωτίζεις και εμάς..! )
και όλοι να λένε να μια πτυχιούχοοοοοος! (θα το πάρουμε το ρημάδι, πού θα πάει?)

Σβήσε τα κεράκιααα!

(αυτή η τούρτα δεν έχει κεράκια αλλά ήταν γεμάτη σοκολάτα... γιαμ γιαμ! Οπότε πάρε και κεράκι να σβήσεις !! )

Γιούπι!! Χρόνια πολλά με Υγεία , Πρόοδο και Ανθρώπους [ξέρεις, για εμάς λέω] να σε αγαπάνε και να σε νοιάζονται!
Φιλάκια !
[μπουχούυ δεν είμαι κάτω να γιορτάσουμε μαζί :( ]

Αυτό το δώρο από μένα:
Με αυτόν τον κύριο να ξεπροβάλλει:



Άντε στην υγειά μας!
Ή μήπως Ursus roter? :-pp
KisssSSSesSS!

Ονειρεμένες διακοπές

Γι'αυτό το επίπονο λόγω των υπάρχουσων συνθηκών post ευθύνεται η black fairy! Να γράψω 5 μέρη που θα αποτελούσαν ιδανικούς προορισμούς διακοπών. Ας εξηγηθώ για τις επιλογές μου. Όσο και να λατρεύω την περιήγηση, να εξερευνώ τα μέρη που πάω, να περπατάω για ώρες περιπλανώμενη σε σοκάκια, για μένα αυτήν την περίοδο διακοπές σημαίνει να με πετάξεις σε μια παραλία με το μαγιό μου, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, τις ρακέτες, νερό, ένα μάνγκο, μια μπανάνα και η πιο σοβαρή σκέψη που θα έχω να κάνω να είναι τι δείκτη αντηλιακό να βάλω!! Να κοιτάζω το (συν)άπειρο και να μη σκέφτομαι τίποτα! Να αδειάσει το μυαλό μου! Να ξεχάσω όλα τα μαθηματικά που ξέρω!! Με βάση λοιπόν αυτό το κριτήριο, διάλεξα:

1)Καραϊβική! Εδώ κάτω από το φοίνικα να απλώσω την πετσετούλα μου....

...κάνοντας κρυφές πονηρές σκέψεις πως αυτός ο κύριος....

...θα περάσει να με πάρει για μια μικρή κρουαζιέρα με πολύ ρούμι!

2)Ibiza! Κρύβω ένα μικρό party animal μέσα μου ε? Έχω ακούσει ότι είναι πολύ ωραία και νομίζω μου ταιριάζει η ισπανική κουλτούρα! Αν πήγαινα εκεί θα μπορούσα να επιλέξω "εναλλακτικά" και τα Κανάρια!

3)Κάτω κουφονήσι! Χρόνια λέω πως θέλω να πάω εκεί όπως και σε ένα άλλο ελληνικό νησί παρακάτω. Ο πολιτισμός λέει δεν έχει φτάσει ακόμα εκεί, οι παραλιές καταπληκτικές, οπότε παίρνεις τη σκηνούλα σου και απολαμβάνεις!

4) Φτάσαμε στο 4? Είχα ένα μεγάλο δίλλημα ανάμεσα σε Σεϋχέλλες και Μαλδίβες και επειδή δεν έχω πάει σε κανένα το έριξα στην τύχη κι έτσι...

Μαλδίβες! Επίσης εκεί πίσω που φαίνονται τα πανιά από τα σερφάκια θα μπορούσε να ετοιμάζεται ο petros για να δαμάσει τα κύματα που δε φαίνονται στη φωτογραφία!

5)Παξοί! Έχω ένα μεγάλο απωθημένο να πάω στους παξούς! Δε θυμάμαι από πότε αλλά πρέπει να είναι χρόνια που το λέω!

Αυτά ήταν λοιπόν! Κι έτσι χωρίς προοπτική διακοπών για φέτος, μου ήταν δύσκολο να διαλέξω! Θα τις ξεκλέψω 3-4 μέρες όπως πάντα κι ας λέω τώρα όχι!

Αν έχετε όρεξη, γράψτε κι εσείς για τις διακοπές των ονείρων σας! Θα ήθελα πάντως να δω τους προορισμούς του petrou και του pure evil!!!!

Χωροταξία στην εξεταστική (!)

Η εξεταστική στη σχολή μας βρίσκεται σε εξέλιξη , όπως και σε πολλές ακόμα σχολές στην Ελλάδα. Έτσι μαζεύονται φοιτητές στο αναγνωστήριο , στα σπίτια .. μέχρι και στην παραλία [ναι , έγινε κι αυτό, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία και αποτελέσματα όπως αποδείχθηκε] για να διαβάσουν.

Πάντα οι λιγότεροι διαβασμένοι θέλουν να κάτσουν κοντά σε αυτούς που έχουν διαβάσει. Και πάντα θα κάτσεις κοντά στους φίλους σου είτε έχουν διαβάσει είτε όχι. Έτσι προκύπτουν τα «χωροταξικά προβλήματα» , όπως τα λέω εγώ..
Κατεβαίνεις με ένα μόνο φίλο σου να γράψεις εξετάσεις. Είστε οι δυο σας. Πώς θα κάτσετε ώστε να μπορέσετε να επικοινωνείτε? Αρχίζει ολόκληρη ιστορία.. :

-Σε διπλανά θρανία ώστε να μπορεί ο ένας να βλέπει την κόλλα του άλλου αν τεντωθεί και να επικοινωνείτε με τα μάτια και με νοήματα? Ενδείκνυται σε μαθήματα όπου τα σχήματα είναι το κλειδί της επιτυχίας .. ! Έτσι, με μια ματιά στη διπλανή κόλλα είσαι καλυμμένος , ούτε συζήτηση θα πιάσετε, όλα ΟΚ!
-Ο διαβασμένος θα κάτσει μπροστά ή πίσω από τον αδιάβαστο? Αν κάτσει μπροστά μπορεί να δείχνει την κόλλα του στον αδιάβαστο , ο οποίος θα τεντωθεί σαν ελατήριο για να δει.. Αν κάτσει πίσω μπορεί να ψιθυρίσει κάτι στο μπροστινό. Αλλαγές κόλλας και χαρτάκια με τις απαντήσεις, όταν η επιτήρηση είναι πιο χαλαρή, παίζουν πάντα.

Κοιτάνε το φακό με τόση αθωότητα..στα ίδια θρανία μετά από λίγα χρόνια να ήξεραν τι αντιγραφή θα έριχναν...!

Ωραία.. αλλά πού θα κάτσετε όμως? Στις μπροστινές θέσεις? Μέση? Τελευταία θρανία, γαλαρία?
Στις ακριανές σειρές? Στις μεσαίες ?

Όλα είναι θέμα επιτηρητή. Αν οι επιτηρητές στρογγυλοκάθονται στην έδρα («πασάδες»), ασυζητητί προτείνονται τα τελευταία θρανία. Των μεσαίων σειρών κατά προτίμηση για να βρίσκεσαι στην ευθεία με την έδρα όπου αναπαύεται ο επιτηρητής και δε μπορεί να δει τι κάνεις..

Σε περίπτωση που οι επιτηρητές κόβουν βόλτες παντού («βολτάκηδες»), τα πρώτα θρανία των ακριανών σειρών είναι μία καλή περίπτωση. Μην τα υποτιμάτε. Ίσως και τα τελευταία. Με τίποτα τα μεσαία όμως. Τις περισσότερες φορές , ιδίως αν είσαι πρώτο θρανίο , θα σου χει την πλάτη γυρισμένη ο επιτηρητής για να προσέξει τους υπόλοιπους. Οπότε στο πρώτο θρανίο κάνεις ό,τι θες..

Τέλος, υπάρχουν οι επιτηρητές που εξαρχής έχουν μια αδυναμία στα τελευταία θρανία και περιμένουν ότι μόνο εκείνοι θα κάνουν τις αντιγραφές και όλα τα πράγματα που δεν επιτρέπονται. Οι «προκατειλημμένοι» επιτηρητές. Οπουδήποτε αλλού κάτσεις είσαι κύριος. Όσο πιο μπροστά ίσως, τόσο το καλύτερο.

Ολόκληρες θεωρίες κάθε φορά για το πού θα κάτσουμε. Να βάλουν το διαβασμένο στη μέση και γύρω γύρω οι υπόλοιποι.. Θα είναι χαλαρή η επιτήρηση να κάτσουμε πίσω? Μήπως όχι? Πού να ποντάρουμε αυτή τη φορά? Και σε ποια αίθουσα θα έρθει ο πιο χαλαρός επιτηρητής ? [στη δικιά μου έρχονται πάντα οι χειρότεροι, είναι ένα κριτήριο και αυτό!]. Θα γεμίσει η αίθουσα ή θα είναι μισοάδεια και θα μπορεί να σε αλλάξει θέση άμα μιλήσεις και δε θα μπορείς να κουνηθείς όπως θα κάθεστε αραιά ?

Διότι ο επιτηρητής τελικά κάνει τη διαφορά. Πολλοί συμφοιτητές μου έχουν περάσει μαθήματα «νύχτα» , όπως λέμε λόγω χαλαρών επιτηρητών.

Ουφ.. μπελάς ! Προτιμώ να διαβάζω παρά να περνάω όλα αυτά ! Αλλά κάθε φορά τα ίδια μόλις πάμε να «πιάσουμε θέσεις» ! Και φαντάζομαι οι φοιτητές θεωρητικών σχολών που δε βασίζονται πολύ στο διάβασμα αλλά στο σκονάκι [σε μελλοντικό Post θα αναφερθώ στο θέμα «σκονάκι» ] θα πρέπει να σκεφτούν με άλλο τρόπο. Άντε τώρα εμείς να κάνουμε σκονάκι ασκήσεις.. γίνεται? Δε γίνεται! Άσε που το 1/3 των μαθημάτων είναι με ανοιχτά βιβλία. Και σημειώσεις κάποιες φορές. Ένας καθηγητής ήταν τόσο σίγουρος ότι δε θα γράψουμε που έλεγε «φέρτε ό,τι μα ό,τι θέλετε, μέχρι και laptop» (δε γράψαμε τελικά , είχε δίκιο :P ) ... Εμείς μόνο κάποιο αποτέλεσμα να συγκρίνουμε με το διπλανό μας και σε περίπτωση που δεν έχει βάλει θέματα σε δυο ή τρεις ομάδες. Σε ένα μάθημα μάλιστα έχουμε διαφορετικά δεδομένα σειρά παρά σειρά και θρανίο ανά θρανίο. Δηλαδή κανένας από όσους είναι γύρω σου δε μπορεί να σου πει ένα αποτέλεσμα . Όμορφα ! Αααχ.. άτιμες θετικές σχολές…

(μη μιλήσω και για τα 7μαθήματα ανά εξάμηνο περίπου σε συνδυασμό με τις συμπιεσμένες εξεταστικές μας των δυόμισι με τριών εβδομάδων σε αντίθεση με εξεταστικές ενός μήνα για σχολές που έχουν 4 μάθήματα ανά εξάμηνο..! Αναρωτιούνται μετά γιατί κάνουμε περισσότερα χρόνια να τελειώσουμε..!)