Πώς να μην κερδίσεις ποτέ μια γυναίκα

Πώς δε θα κερδίσεις ποτέ μια γυναίκα?
Ανοίγοντας τα χαρτιά σου από την αρχή.
Εκδηλώνοντας το υπέρμετρο ενδιαφέρον σου για αυτήν.
Ένα απλό παράδειγμα? Γνωρίζεις κάποιον και σου ζητάει αμέσως το κινητό σου, μετά από 4 λεπτά γνωριμίας. Μόνο αν η κοπέλα είναι τρελά ψημένη ήδη σώζεται η κατάσταση. Διαφορετικά είναι τελειωμένο το θέμα, δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Δε δημιουργεί καθόλου ατμόσφαιρα μυστηρίου ο άνδρας. Μέγα λάθος.
Άλλο παράδειγμα? Μου συνέβη μόλις προχτές και συμβαίνει συχνά τελευταία με την έξαρση του facebook σε πολλές κοπέλες. Γνωρίζω έναν τύπο μέσω άλλων σε μια έκδήλωση, ανταλλάζουμε 2-3 κουβέντες (όχι παραπάνω, δεν πιάσαμε και συζήτηση) και την επόμενη μέρα με κάνει add στο facebook και μου στέλνει και το μήνυμα συνοδευτικό "Δεν πιστεύω να με ξέχασες". Μα έλεος. Ήθελα να φωνάξω έλεος. Μα και να μου άρεσε λίγο θα ξενέρωνα με ολη αυτήν την κατάσταση. Γιατί το παίζετε λάθος το παιχνίδι αγαπητοί άνδρες? Προσεγγίστε πιο έξυπνα τις γυναίκες... διακριτικότης..

Άδειασε τη ντουλάπα τώρα.Τώρα όμως.

Η ντουλάπα σου έχει γεμίσει. Έχει ξεχειλίσει με ρούχα. Μάταια προσπαθείς να τα στριμώξεις τα πουλόβερ που πιάνουν τόσο χώρο μαζί με τα υπόλοιπα μπλουζάκια. Τα καλοκαιρινά ρούχα πρέπει να καταχωνιαστούν κάπου μακριά από το ανθρώπινο μάτι.
Αν τα δεις λίγο καλύτερα θα καταλάβεις ότι από όλα αυτά τα ρούχα ούτε τα μισά δε φοράς. Τα υπόλοιπα σου είναι μικρά , κοντά , εντελώς εκτός μόδας, ή απλά τα έχεις βαρεθεί.
Μπορείς να κάνεις μια καλή πράξη.
Για σένα και για τους γύρω σου.
Μπορείς να τα μαζέψεις, να πεις και σε άλλους στο φιλικό, οικογενειακό σου περιβάλλον να κάνουν το ίδιο και όταν τα συγκεντρώσετε μπορείτε να πάτε σε διάφορους φορείς της γειτονιάς σας που θα τα μοιράσουν σε άλλους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη.
Μπορείτε να απευθυνθείτε σε εκκλησίες, στην "τράπεζα της αγάπης" , στη "βοήθεια για το σπίτι" και αλλού.
Κάποιες φίλες μου που φεύγουν για εξωτερικό μόνιμα (η μία Γερμανία και η άλλη επιστρέφει μετά το πέρας των σπουδών της στην πατρίδα της στην Κύπρο) μάζεψαν πολλές κούτες με τα περισσότερα ρούχα και παπούτσια τους. Κάποιες άλλες φίλες μας πήραν παράδειγμα από κείνες και έκαναν το ίδιο με όσα δε χρειάζονταν. Έπειτα θα κάνουμε το ίδιο στους συλλόγους των φοιτητών και των εστιών και πάει λέγοντας. Μόνο καλό κάνεις.
Ρούχα σε ανθρώπους που χρειάζονται.
Ανακύκλωση ρούχων αφού δεν τα πετάς και δεν καταλήγουν στα σκουπίδια.
Αδειάζεις τη ντουλάπα σου και κάνεις χάρη στον εαυτό σου στην τελική πριν πνιγείς μέσα σε μπλουζάκια και παντελόνια :p
AAααα.. και αν έκανες δίαιτα και έχασες κιλά δώσε τα ρούχα σου οπωσδήποτε, ξεφορτώσου τα γιατί όσο τα κρατάς είσαι επαναπαυμένος, ενώ αν δεν έχεις ρούχα σε μεγαλύτερα νούμερα θα φροντίσεις να διατηρηθείς στα νέα σου κιλά!
Τόσα πλεονεκτήματα βρήκα, ακόμα να πας να κάνεις το ξεκαθάρισμα? Ακόμα το ποστ διαβάζεις? Go, go , go!!!

"Have a little patience.. [..]Cause i need time.. my heart is numb has no feeling.." *

Θέλω έναν άνδρα…:

Να μη ροχαλίζει.
Να φοράει καθαρά εσώρουχα και κάλτσες.
Να μυρίζει υπέροχα φυσικά.
Να μην καπνίζει.
Να μην πίνει πολύ.
Να πλένει τα δόντια του τουλάχιστον δυο φορές τη μέρα.
Να προτείνει αυτός να κάνουμε πράγματα και πότε θα βρισκόμαστε.
Να έχειι εκπληρωμένες τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις (προαιρετικό :P)
Να.. να.. να…

Και η λίστα ίσως δεν τελειώνει.
Άρα μήπως μας φταίει ότι κυνηγάμε το τέλειο και δε μπορούμε να συμβιβαστούμε με κάτι πιο κάτω από το ιδανικό μας?
Μήπως είναι μονόδρομος? Ή συμβιβάζεσαι ή μένεις μόνος σου?
Όχι, ότι είναι άσχημα να μείνεις και λίγο καιρό μόνος σου , ειδικά μετά από μακροχρόνια σχέση..
Νιώθεις ξαφνικά ότι είναι όλα.. γύρω από τον εαυτό σου. Να περνάς καλά. Επιλέγεις τι θα κάνεις, ασχολείσαι με τα χόμπυ σου… βέβαια μένεις και αρκετά μόνος σου. Αλλά δεν είναι κακό αυτό.. αρκεί να μη γίνει συνήθεια και δε μπορείς να βάλεις κάποιον άνθρωπο στην εργένικη ζωή σου ποτέ ξανά.

Απλά καταλαβαίνεις ότι μάλλον οτιδήποτε νέο θα ναι χειρότερο από οτιδήποτε παλιό.. τουλάχιστον αυτήν την περίοδο.. και αναρωτιέσαι πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτή η περίοδος και ελπίζεις απλά να μην ταλαιπωρήσεις πολύ κόσμο που έχει την καλύτερη διάθεση να σε προσεγγίσει. Τα βάζεις με όλους τους άνδρες χωρίς να φταίνε πουθενά, μόνο και μόνο γιατί είναι προβλέψιμοι.

Δε θέλω να ακούσω πάλι από κάποιον καινούριο τύπο που γνωρίζω και φλερτάρουμε τις ίδιες ατάκες τύπου «το cosmopolitan είναι ηλίθιο περιοδικό» (χωρίς να έχουν ιδέα για το περιεχόμενό του), «μ’αρέσει να κάνω snowboard» κλπ . και κυρίως μακριά από μένα κάποιος που μένει με τη μητέρα του και τρώει τα ωραία μαμαδίσια φαγητά επομένως όποιο φαγητό φτιάξω εγώ θα ναι σχεδόν καταδικασμένο (ενώ όσοι μένουν μόνοι και έχουν να φάνε καιρό σπιτικό φαγητό προσκυνάνε).

Όσο μεγαλώνεις οι σχέσεις αποκτούν άλλη διάσταση. Σκέφτεσαι πού θα είναι αυτός ο τύπος σε 5μήνες από τώρα? Εγώ πού θα είμαι? Ενώ στα 18,19 σου δε σκέφτεσαι τόσα πράγματα πριν ξεκινήσεις μια σχέση. Αν δεν ξέρεις τι σου γίνεται πλέον και τι θέλεις απλά θα ταλαιπωρήσεις τον άλλο στα 26 ,27 του, ειδικά αν εκείνος ξέρει τι του γίνεται..

Άσε που οι άνδρες έχουν καταφέρει να μας σκληραγωγήσουν και να μας μεγαλώσουν το βαθμό αναισθησίας σε πολλά πράγματα..

Νομίζω αρκεί μια ταμπελίτσα πάνω στην τσάντα: «Προσοχή, δαγκώνει!»
Μπας και γλιτώσουνε από την περίεργη φάση που περνάμε..!
Υπομονή λοιπόν..

*Patience (Take That)

το απόλυτο χειμωνιάτικο gadget!

Ο καιρός χάλασε απότομα, μας έπιασε απροετοίμαστους και βρεθήκαμε να πίνουμε το πρωί freddo και το ίδιο απόγευμα καπουτσίνο. Όμως εγώ στο κλίμα των ημερών σας βρήκα το απόλυτο χειμωνιάτικο gadget!!! Παντόφλες που θερμαίνονται στο φούρνο μικροκυμάτων και είναι και αρωματικές!!!

κλικ εδώ για να χαλαρώσετε τα κουρασμένα σας πόδια

Είχατε μια κουραστική μέρα??? Γυρίζετε στο σπίτι, πετάτε το παλτό και πρώτη κίνηση οι παντόφλες στο φούρνο! Μέχρι να φρεσκαριστείτε είναι έτοιμες, ζεστές - ζεστές και αναδύουν το άρωμα της επιλογής σας! ! Ιδανικές για κυριακάτικο καφέ δίπλα στο τζάκι με μια κανάτα γαλλικό και εφημερίδες! !

Η οδύσσεια 4 φωτογραφιών και ενός χαρτόσημου

Όταν αφορά θέματα υπηρεσιών (που πρέπει να ξυπνήσεις πρωί για να τις προλάβεις ανοιχτές) πάντα το σκέφτομαι πολλές μέρες πριν τελικά αποφασίσω να πάω. Για παράδειγμα να πληρώσω τον ΟΤΕ. Το έλεγα δύο εβδομάδες.. να ξυπνήσω αύριο, όχι , από Δευτέρα καλύτερα, σαν τις δίαιτες το πήγαινα, από βδομάδα σε βδομάδα. Και φυσικά όταν πήγα , στις 11 και 10 το πρωί, είχαν μόλις σταματήσει να δουλεύουν , κάποιου είδους απεργία,δε θυμάμαι καλά, από τις 11 και μετά!

Επομένως ποια θα ήταν η κατάληξη φυσικά σε μια επίσκεψή μου στην εφορία? (επίσκεψη που οργανώνω 2 ολόκληρες εβδομάδες)

Ωωωω.. ναι.. απεργία!!!

Για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος όλη η γραφειοκρατία-ταλαιπωρία, για φακέλωμα δηλαδή. Συγγνώμη, καταχώρηση ήθελα να πω, καλέ ποιος φακελώνει ποιόν? Α πα πα!

Μετά την άδοξη επίσκεψή μου στην εφορία, πήγα να βγάλω αυτές τις ωραιότατες φωτογραφίες που βγάζεις στους φωτογράφους?

Αυτές που στήνεσαι μπροστά από ένα μπλε φόντο και χαμογελάς ψεύτικα και σφιγμένα? «Γύρνα το κεφάλι σου λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, λίγο πιο δεξιά» , αει σιχτίρ πια, εντάξει δεν έχουμε φωτογένεια κύριε τι να κάνουμε?

Χωρίς να έχει καταλάβει τη δυσαρέσκειά μου, συνεχίζει ευγενικά ο άνθρωπος κοιτώντας στον υπολογιστή τις φωτογραφίες και διαπιστώνοντας πόσο χάλια έχω βγει/είμαι , «Εμ , γύρνα λίγο ευθεία να βγάλουμε ακόμα μία, χαμογέλα λίγο, λίγο ακόμα» (κι άλλο χαμόγελο? Δε βγάζω φωτογραφία για τα καλλιστεία, για άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, να με περάσουν για χαζοχαρούμενο? )

Σαν τον οδοντρίατρο, μου έδινε κουράγιο για να τελειώσει το μαρτύριο.

Αποτέλεσμα ήταν μία φωτό, η καλύτερη από τις χάλια , με ένα χαμόγελο σαν της Mona Lisa .. που δεν ξέρεις αν χαμογελάει ή όχι? Κάτι τέτοιο! Δολοφονικό βλέμμα στο φακό, έτσι, για να συνηθίζω από τώρα το πόσο σκύλα θα είμαι στο εργοτάξιο !

Πηγαίνοντας να πληρώσω τα 7 ευρώ που μου ζήτησε ο άνθρωπος ως αντίτιμο για τη δική μου ταλαιπωρία, μου πήρε 5 ευρώ τελικά γιατί είχε πάρει τόσα και από τις μαθήτριες πριν από μένα.. ναι, ξέρω, οι γυναίκες είμαστε τυχερές καμιά φορά..

Anyway, φεύγοντας από εκεί και ενώ ήμουν σίγουρη ότι οι φωτογραφίες είχαν τοποθετηθεί όχι και τόσο ευλαβικά αλλά περισσότερο τύπου «ουφ τελειώσαμε και μ’αυτό» στην τσάντα μου.. μετά από 3’ διαπιστώνω ότι τελικά είναι ανάδρομος ο Ερμής, είχε δίκιο η Άση (να θυμηθώ να της κάνω εικόνισμα και τελετή), οι φωτογραφίες άφαντες. Μάλλον καμιά φανουρόπιτα θα έπρεπε να τάξω, δυστυχώς αντί αυτού και μη βρίσκοντας πουθενά τις φωτογραφίες που τις είχε καταπιεί η γη και τα μικρά ανθρωπάκια που ζουν μέσα σε αυτή (βλ. Λιακόπουλος), γύρισα σα βρεγμένη γάτα στο φωτογραφείο.. που μου έβγαλε άλλες 4 φωτογραφίες για μόλις 5 ευρώ πάλι και ω!! ήμουν τόσο τυχερή που έβγαλε κατά λάθος άλλη μια τετράδα οπότε τελικά με 10 ευρώ είχα 8 φωτογραφίες με μένα να ποζάρω με το δολοφονικό βλέμμα και το χαμόγελο που δεν έχει αποφασίσει αν είναι χαμόγελο.

Να έχω να με θυμάμαι.

Live your hollywood myth...

ή αλλιώς η κουφή είδηση της εβδομάδας που πέρασε! Ξέρετε το blog δεν έχει ενημερωτικό χαρακτήρα μα πραγματικά αυτό δε μπορώ να το αφήσω χωρίς αναφορά!!!

Πριν μερικά χρόνια είχα ρωτήσει μια μαθήτρια μου "τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει" και μου απάντησε κατάσκοπος! Ε λοιπόν αυτό φαίνεται να είναι το όνειρο 10300 υποψήφιων που έκαναν αίτηση για 120 θέσεις στην ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), αριθμός που στα μάτια μου μοιάζει ασύλληπτος!!! Τι έχουν οι 10000 από αυτούς στο μυαλό τους? Ότι ο επόμενος 007 είναι ένας από αυτούς. Με μια χλιδάτη ζωή, bond girls και Aston Martin για καθημερινές μετακινήσεις στο κέντρο. Πρώτα θα τους γίνουν τα απαραίτητα ψυχολογικά τεστ όπου θα γίνει το γενικό ξεκαθάρισμα και μετά θα ακολουθήσουν γραπτές εξετάσεις στο αντικείμενο τους. Η bonus πληροφορία της είδησης είναι πως η πλειοψηφία των υποψηφίων είναι γυναίκες.... Ξέρετε τι μου ήρθε στο μυαλό έτσι??? Κωδικό όνομα Νικίτα!!!!! Δερμάτινα, πάντα καλοχτενισμένη κόμη, χαμόγελο σκληρό και πρόστυχο ταυτόχρονα, απίστευτα γυμνασμένο σώμα μα και άπλετη θηλυκότητα και φυσικά απαγορευμένος μα παθιασμένος έρωτας με αντίστοιχο Michael!!! Άντε καλή επιτυχία εύχομαι!!!
Οι γρήγορες συνδέσεις internet που επιτρέπουν ασύστολο download πρέπει να επανεξεταστούν μου φαίνεται.

έχετε ένα νέο μήνυμα

Σας έχει τύχει να έχετε ένα sms στο κινητό ή ένα mail στο inbox ή ένα παράθυρο στο msn και να αποφεύγετε σαν το διάλο το λιβάνι να το κοιτάξετε??? Να είναι εκεί, "έχετε ένα νέο μήνυμα" ή να αναβοσβήνει ρυθμικά το παράθυρο και να φοβάστε τρελά να το κοιτάξετε? Και αν ναι πόση ώρα σας πήρε να καταπολεμήσετε τους δαίμονες σας?
Γιατί εγώ έχω μείνει με sms (απάντηση σε δικό μου "κρίσιμο" μήνυμα) στο κινητό τραγικά πολλές ώρες και τελικά ήταν και μια βλακεία. Τι καρδιοχτύπι, τι άγχος, τι βαθιές ανάσες, τι δάγκωμα χειλιών και τράβηγμα μανικιών. Το ίδιο βέβαια έπαθα και όταν ήρθε ο λογαριασμός του κινητού σήμερα αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Πραγματικά αυτό με τις απαντήσεις που δεν ξέρεις αν μπορείς να αντέξεις, που δε θες να ξέρεις βρε αδερφέ, που το νιώθεις πως είναι κάτι κρίσιμο κι ας έχει θέμα hello :), είναι άλλο πράγμα. Για λίγο παγώνει ο χρόνος όταν βλέπεις το καινούργιο μήνυμα ή το κινητό χτυπήσει ρυθμικά. Είναι η αύρα που εκπέμπει η ηλεκτρονική συσκευή!
Αλλά τελικά όοοοσο και να το αγνοήσεις αυτό θα ναι εκεί να σε περιμένει, οπότε καλύτερα μια ώρα αρχύτερα, μια ψυχή που ναι να βγει ας βγει ε? Δε θα αλλάξει τίποτα όσο και να το αφήσεις ανέγγιχτο.
soooooooooo.....κλικ!

πάλι βαριέμαι να κοιμηθώ

Εξεταστική τέλος! Ναι αυτό ήταν ό,τι έγινε, έγινε. Βέβαια αν με κόψει στη μιγαδική ανάλυση η εναλλακτική καθηγήτρια με την άσπρη αλογοουρά μέχρι τη μέση που στο μάθημα κρατάει από τη μια το τσιγάρο και από την άλλη την κιμωλία, με αποτέλεσμα να καπνίζει ουκ ολίγες φορές την κιμωλία...θα γίνει χαμός! Αρκετά με τις ανούσιες απειλές αφού και να με κόψει τι θα γίνει δηλαδή? οπότε πάμε παρακάτω.

Τα σχολεία άνοιξαν σήμερα. Το θυμήθηκα διαβάζοντας σε γνωστή πράσινη αλυσίδα καφετεριών όταν μπήκε ένα τσούρμο μαθητών μέσα. Τα decibel χτύπησαν κόκκινο!! Οι περισσότερες συζητήσεις ήταν γύρω από έρωτες του καλοκαιριού. Εντάξει μιγαδική ανάλυση αλλά και το αυτάκι μου έπαιζε τριγύρω να δω τι διαφορά έχει η γενιά μου με την επόμενη.. ως γενιά ορίζω την 7ετία ξέρετε. Γιατί για να σας πω ομοιότητες, να πω την αλήθεια δε βλέπω! Δε θέλω να γίνω χαζοσυντηρητική, απλά να παρατηρήσω πως εγώ ΔΕ σκεφτόμουν έτσι χωρίς αυτό να σημαίνει πως σκεφτόμουν τελικά καλύτερα. Γιατί τελικά δε ξέρω ποιος προκόβει σε τούτη τη ζωή. Απλά δεν ήμουν με την πιστωτική στο πορτοφόλι σίγουρα και με αξίες περί μεγέθους! (γιατί το ακούσαμε κι αυτό πρωινιάτικα από κοριτσούδια α λυκείου!!!!) Δε θέλω να πλατιάσω επί του θέματος γιατί πιστεύω δόθηκε η κεντρική ιδέα.

υ.γ. θα βγάλω τα προσωπικά μας με τη griz στη φόρα (είμαι σίιιιιιιιιιγουρη πως αυτές οι λέξεις την τρομοκράτησαν!!!! ) για να πω πως διαπίστωσα πως όοοοοοο,τι και να γίνει έχουμε κώδικα επικοινωνίας! Το ήξερα δηλαδή αλλά δε φανταζόμουν πως με χαλασμένο το πληκτρολόγιο της και το ποντίκι μόνο να δουλεύει θα καταφέρναμε να επικοινωνήσουμε με im. Εγώ να μιλάω δηλαδή κι αυτή να βάζει αντίστοιχες φατσούλες! Τρελό γέλιο! Και κάναμε και ολόκληρη συζήτηση!!!

Αυτά ! Πάω να κοιμηθώ αν και με έχει πιάσει πάλι το βαριέεεεεεεεεεεμαι να κοιμηθώ!

καλά ξεμπερδέματα

ένα κουβάρι όλα... από που να το πιάσεις να το ξετυλίξεις δε ξέρεις... ψάχνεις την άκρη του νήματος...κάπου σου κρύβεται σκανδαλιστικά, επιδεικτικά... λίγο και η δική σου αναβλητικότητα... φοβάσαι πως θα τη βρεις και θα ξεκινήσεις να το ξετυλίγεις, να το ξεμπλέκεις, να λύνεις τους κόμπους έναν έναν... κι όταν θα πεις να έφτασα, τελειώνω... να τος έκει... ο τελευταίος κόμπος ο πιο σφιχτός, ο πιο δυνατός, ο πιο δύσκολος... ο γόρδιος δεσμός... αυτόν τρέμεις και δε ξεκινάς... θα περάσεις την επίπονη διαδικασία και θα φτάσεις στο τέλος σε ένα τέλμα... θα προσπαθείς, θα βάζεις δύναμη, θα τον κοιτάς καλά καλά πως είναι τυλιγμένος, τη δομή του, θα σπαζοκεφαλιάζεις, θα το αφήνεις λίγο, θα προσπαθείς ξανά, θα αγχώνεσαι, θα πεισμώνεις, θα εκνευρίζεσαι, θα τα παρατάς, μα σε προκαλεί δε θες να το αφήσεις, θα σκεφτείς να πάρεις το ψαλίδι να τον κόψεις, μα δε θες, δεν είναι το ίδιο...